Er is voor de gamesliefhebber weinig dat kan tippen aan het gevoel dat een nieuwe console je kan geven: nieuwe ronden, nieuwe kansen, zowel voor het apparaat als de speler. Die eerste keer dat ding uit de doos halen, van alle kanten bekijken, inpluggen, opstarten, kijken wat alles doet, dat spel opstarten waar je reikhalzend naar hebt zitten uitkijken; het hoort er allemaal bij. Maar tegenwoordig hoort er meer bij. Een systeemupdate van een uur. Instellingen, wachtwoorden, netwerken, koppelingen. Een nieuwe console bij de lancering kopen is tegenwoordig een risico. Maar laat mij maar gevaarlijk leven; Nintendo’s nieuwste mag dan wel wat tegenstribbelen, de leuke nieuwigheden en -verrassend!- de games maken het voor mij meer dan goed.
Voor wie pas net inschakelt: de Wii U is dus een geheel nieuwe console, geen toevoeging op je originele Wii. Je kunt je oude Wiimotes (mits voorzien van Wii Motion Plus) wel gebruiken maar verder is het allemaal nieuw dat de klok slaat. In de basis krijg je de console (het is net een Wii, maar dan ronder en met HDMI-kabel) en het belangrijkste gedeelte: de nieuwe controller, oftewel het Gamepad. Half standaard gamecontroller (dus met het volledige aantal knoppen dat je daarbij verwacht), half tablet is het een combinatie die er in eerste instantie raar uitziet maar die, eenmaal in de handen, hardstikke natuurlijk aanvoelt.
Het enige jammere is dat het scherm helaas geen multi-touch scherm is, je kunt dus bijvoorbeeld niet het tweevinger-gebaar maken om in of uit te zoomen bij het bekijken van een webpagina, bijvoorbeeld. Het lijkt eigenlijk heel erg op het 3DS-scherm dat zich uiteindelijk beter laat bedienen met de in de Gamepad ingebouwde stilus dan met je vingers (scherpe nagels daargelaten) maar in het algemene gebruik in deze eerste dagen voelt het wel responsief (ook wel bekend als ‘prima’) aan en hoefde ik niet op het schermpje te hengsten om een selectie te maken. De rest van knoppen en sticks op de gamepad is net zo goed als alle andere Nintendo controllers ooit: geweldig.
Als je een Wii U gaat kopen, probeer dan trouwens te kijken of je nog ergens een zwarte versie vindt. Niet alleen krijg je dan Nintendo Land erbij, de game die je duidelijk maakt wat de Gamepad allemaal kan zoals Wii Play of Sports dat deed voor de eerste Wii, je krijgt ook nog een stuk meer intern geheugen en een dock voor je Gamepad. Nu lijkt dat niet zo belangrijk, maar zowel de opslag (want alle retailgames worden op dag van uitkomen toegankelijk gemaakt in de e-shop) als de stand zijn heel handig. Dat laatste vooral omdat je anders een losse adapter moet laten slingeren voor de Gamepad. Wat blijkt? Een van de redenen dat het ding zo lekker licht in de hand ligt is dat er weinig batterij in zit, maar dat betekent wel dat je na een uurtje of drie spelen je Gamepad aan de zuurstof moet hangen. Na elke speelbeurt moet hij dus opladen, en met een stand die aan de adapter vastzit vergeet je dat minder makkelijk.
De aller-, aller-, aller-, allergrootste irritatie bij het gebruik van de Wii U is het intens trage systeem. Als je vanuit het hoofdmenu iets gaat doen, of dat nu de instellingen zijn, de webbrowser, of welke app dan ook, je bent gemiddeld zo’n 15 seconden aan het wachten totdat je er bent. Lijkt dat niet veel? Neem een tablet, klik op een app. Tel 15 seconden af op je horloge en ga dan pas aan de slag. Doe dat bij elke wisseling (al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat het soms op de terugweg sneller gaat) en je snapt dat het ver irritant is. En hoewel veel consoleinterfaces relatief langzaan zijn (de 360 is tegenwoordig ook al niet meer vooruit te branden) gaat dit helemaal nergens over. Het is echt erg genoeg om de verder vreselijk innovatieve mengeling tussen social media en schetsblok die Miiverse is teniet te doen en dat is ontzettend jammer.
Want Miiverse, dat vraagt de aandacht, constant. Als je de Wii U opstart word je begroet door een verzameling Mii’s die zich scharen rondom iconntjes van veelgespeelde games en applicaties. Elke game heeft zijn eigen community, waarin alle commentaren gebundeld worden die erdoor gegenereerd worden. De games zijn er op gemaakt om je bij mijlpalen er aan te herinneren dat je die kunt delen, dus na elk level in New Super Mario Bros U krijg je de vraag of je iets wilt zeggen. En dat wordt in grote getale gedaan. Tekeningetjes, opmerkingen, tips, verwensingen richting Bowser, je ziet het allemaal voorbij komen en niet alleen in Miiverse, maar ook in de game zelf.
En die games, die laten nog niet allemaal zien wat de Wii U zo speciaal maakt. Ja, Nintendoland is een perfect uithangbord voor de verschillende mogelijkheden die de Gamepad biedt, maar daarom is het ook de game die iedereen erbij zou moeten hebben. Datzelfde gold bij de Wii voor Wii Sports, maar ironisch genoeg zijn er maar weinig andere games geweest die de mogelijkheden van de Wii zo goed benut hebben in de jaren daarna. Dat zie ik met de Wii U echter niet gebeuren, aangezien Ubisoft’s ZombiU nu al laat zien dat er heel veel te doen valt met de Gamepad. Eerlijk is eerlijk: er zijn ook een heel aantal games die het niet zo spannend maken als die titel. De games die ook al op andere consoles uit zijn (Mass Effect 3, Assassin’s Creed 3, FIFA 12, Batman: Arkham City en Call of Duty: Black Ops 2) variëren in hoeveel functionaliteit er geboden wordt, maar het verschil met die games en specifieke Wii U games is groot.
Er zit natuurlijk nog van alles in de pijplijn en Nintendo consoles verkopen zichzelf aan de hardcore gamers puur op haar franchises (Zelda, Mario, Metroid, Pikmin, Pokemon, etc.) maar die moeten allemaal nog komen. New Super Mario Bros U tellen we niet mee, aangezien die ook niet zoveel met de Wii U’s mogelijkheden doet als je zou verwachten en in principe ‘gewoon’ nog een -hele sterke- NSMB-titel is. Maar tot die tijd kunnen we eigenlijk alleen maar kijken naar wat de hardware ons zou kunnen bieden. Dat is heel wat, maar daarvoor moeten wel een heel aantal tegenstrijdigheden worden opgelost. Zo zet de Wii U zichzelf uit na een uur van verwaarlozing, maar dat gaat niet goed samen met de batterijduur van drie uur van de Gamepad, waardoor je vaak gedwongen wordt het ding aan de oplader te hangen en even iets anders te gaan doen. En terwijl Nintendo wel degelijk weet wat er dan kan gebeuren en dat bij de 3DS opgelost heeft met een slaapstand die gewoon de laatste stand van zaken onthoudt, raak je bij de Wii U alles kwijt. Je kunt dat in een menu uitzetten, maar het feit dat de standaardstand ‘aan’ is spreekt in dat opzicht boekdelen.
Hoe vooruitstrevend Nintendo ook is met de eigen social media omgeving in Miiverse, daar staat tegenover dat haar verdere onlinestrategie pijnlijk duidelijk maakt dat het bedrijf een flinke achterstand heeft op Microsoft en zelfs Sony in die arena. Ze hebben nagelaten iedereen een universele Nintendo-account te geven en zo het web, de 3DS en de Wii U onder één account te vangen; er zijn geen achievements of trofeeën, chatfunctionaliteit of uitnodigingingen op systeemniveau; je account of saves mogen niet overgedragen worden naar een ander apparaat, zelfs niet als ze op een USB-stick staan; al je Wii-download- en Virtual Console-games zijn niet binnen de Wii U-omgeving te spelen en zo zijn er nog wel een heel aantal pijnpunten. Het dramatische daaraan is dat een gedeelte wel opgelost zal kunnen worden door updates van Nintendo’s kant, maar voor een aantal andere problemen is het al te laat om ze nog op te lossen en dus zullen we het een aantal jaar met deze omgeving moeten doen.
Nu we de bromsnor toch al ophebben: ik heb nu twee systeemupdates moeten doen en hoewel de eerste in elk geval nog wat functionaliteit toevoegde is de methode vreselijk: je begint met downloaden, moet daarna ongeveer een uur wachten waarin de console onbruikbaar is en als je per ongeluk het apparaat uitzet of anderszins de stroom er vanaf haalt kun je ‘m met 100% zekerheid naar Nintendo gaan opsturen om te laten maken. De problemen die de software heeft geven aan hoeveel van de waarde van een console tegenwoordig in de software en gebruiksvriendelijkheid zit. Nintendo heeft daar simpelweg niet genoeg aandacht aan gegeven en de lessen die geleerd zouden moeten zijn tijdens de levensloop van de Wii en de 3DS hebben niet helemaal opgeleverd wat ik had gehoopt. Als je aan het concurreren bent voor de aandacht van spelers die zich, jong of oud, in allerlei onlineomgevingen bevinden waar zaken beter geregeld zijn moet je geen drempels opwerpen en die zijn er nu -nog- wel.
Dat gezegd hebbende ben ik toch erg blij met de Wii U als gamer, want er zijn nu al een aantal games die je een geheel nieuwe ervaring geven. De Gamepad op zich verandert je speelervaring zo zeer dat je niet alleen een nieuwe manier hebt om je games te besturen, maar ook een nieuwe manier om alles wat je daar omheen doet vorm te geven. Het gemak waarmee ik nu de Gamepad pak en begin te spelen, vaak zonder TV, even kijk of er nog iemand gereageerd heeft op mijn vraag op Miiverse en verder ga met mijn game, die ik na een tijdje toch op de TV, die ik met mijn Gamepad aan- en op het juiste kanaal zet, kan verder spelen. De zo-goed-als-portable (niet elke game ondersteunt het spelen op alleen de Gamepad, maar wel veel) natuur van de Gamepad, gekoppeld met de extra functies zoals de heel capabele browser maken het een handig apparaat om binnen handbereik te hebben liggen of staan. Als Nintendo de gebruiksvriendelijkheid nog kan verbeteren hoeven we alleen nog maar te wachten op de goede games die nog gaan volgen na ZombiU en New Super Mario Bros. U.
