Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Dat Ni No Kuni een mooie game is als je van Japanse animatie houdt is inmiddels wel duidelijk: de door Studio Ghibli mede gecreërde wereld is zo overtuigend in zijn karakters, omgeving en vooral de waanzinnige uitvoering op de PS3 die je doet denken dat je live een film aan het besturen bent. En doordat alle zorg is getroost om je zo weinig mogelijk uit die vibe te halen blijft het imponeren met de algehele kwaliteit. Maar nu dat ik het ook even heb kunnen spelen ben ik ook overtuigd dat fans van het traditionele Japanse RPG een mooie upgrade krijgen op de gameplay die ze gewend zijn in het genre.
Allereerst valt op dat de Engelse voiceovers met net zoveel liefde zijn behandeld als de vertaling, waardoor het gevoel dat deze game helemaal ‘af’ is alleen maar versterkt wordt. De stem van hoofdpersoon Oliver is prima en het aparte Britse accent (Schots? ) van Drippy, je sidekick met de lantaarn als neus, past ook prima in de magische sfeer die de game uitstraalt. Ik realiseer me dat ik de hele tijd zit te zeggen dat het apart en anders en mooi is, maar het effect dat deze game heeft op iemand als ik die opgegroeid is met Manga en Anime en dat heel erg waardert is enorm.
Het enige dat Ni No Kuni niet doet is alle gevechten in de wereld zelf laten plaatsvinden, want als je rondloopt en een vijand tegenkomt (die je wel kunt zien) ga je wel, Final Fantasy-style, een apart vechtscherm in. Je krijgt wel keuzes tijdens de gevechten zoals attack, defend, item, en al dat soort typische mogelijkheden, waarbij me wel direct opviel dat defend één van je belangrijkste opties is. Veel grotere vijanden, zeker de Guardian of the Woods die ik moest verslaan in één van de demo’s, hebben bepaalde aanvallen die je echt moet verdedigen om niet meteen verslagen te worden en dat bepaalde dan ook een groot gedeelte van mijn strategie.
Je kunt steeds kiezen wie je bestuurt tijdens de gevechten en je hebt een aantal familiars (in het geval van de demo een vuurgooier genaamd Marr Mite) die je kunt kiezen om voor je te vechten. In eerste instantie speel je alleen, maar al snel komen er meerdere karakters en dan valt er veel in de gaten te houden, zeker omdat je ook met je karakters kunt rondrennen om aanvallen eventueel gedeeltelijk te ontwijken. Je kunt altijd gaan staan waar je wilt, waar de ontwerpers gebruik van maken door je handige items te laten oprapen in de vechtarena’s, wat natuurlijk aan de tijd knaagt die je gebruikt om te kiezen wat je doet. Van de korte impressie die ik heb gehad is het een typisch ‘easy to learn-difficult to master’-systeem en dat heeft een RPG van deze schaal altijd nodig om het interessant te houden tussen de verhaalstukjes in.
Gaat Ni No Kuni dan het RPG-landschap veranderen en de grote jongens van de troon stoten? Nee. Daar is de titel toch uiteindelijk te niche voor, vrees ik. Maar als je ook maar enige sympathie hebt voor Japanse animatie in het algemeen en Studio Ghibli in het bijzonder en geen hekel hebt aan RPG’s in de Japanse stijl mag je dit niet missen, net zoals je het niet mag missen als je van RPG’s houdt en eens een andere insteek zoekt. Level 5 zijn ook geen amateurs dus de kwaliteit van de game zou geen verrassing moeten zijn, maar het doet me toch goed dat een game die me zo aanstond in video’s ook overeind blijft met de controller in mijn hand. Ik ga me alvast verheugen op de release!
...