Wat kun je zeggen over Spiderman? Ik? Niet heel erg veel om heel eerlijk te zijn. Nooit een Spiderman film gezien, nooit een Spiderman stripboek gelezen, etc. Toch keek ik vreemd genoeg uit naar dit spel. Om door Manhattan te slingeren aan een spinnenweb klinkt toch erg vet. Spiderman verleent zich uitstekend aan videogames dankzij de super krachten van de held. Tegen gebouwen op rennen, op muren klimmen, vijanden inpakken in spinnenwebben, op papier klinkt het allemaal geweldig voor een game. Maar op papier en in werkelijkheid willen nog wel eens flink verschillen.
The Good
Om maar even met het belangrijkste te beginnen: Het slingeren door Manhattan is uitstekend. Als je niet oppast vergeet je alle missies en vlieg je alleen nog maar over de stad van wolkenkrabber naar wolkenkrabber. Je kunt boven de hoogste wolkenkrabber uitkomen en dan helemaal naar beneden vallen om op het laatste moment weer een web te schieten waardoor je tenen net een halve centimeter boven de grond blijven om weer verder te vliegen door de stad in een hoog tempo. Daarnaast kun je een gebouw oprennen en je op het laatste moment afzetten waardoor je nog hoger kunt komen.
Deze trucjes heb je nodig om stripboeken te verzamelen die verspreid door de stad liggen. De stripboeken geven je toegang tot extra’s, zoals karakter biografieën. Manhattan is ook erg groot, waardoor van de ene kant naar de andere kant van de stad slingeren wel even duurt. Het duurt dus wel even voordat je op de stad bent uitgekeken. Het is opmerkelijk hoe gewoon door de stad slingeren me zo lang vermaakt heeft. Helaas heeft de rest van het spel dat wat minder.
The Bad
Een erg groot gedeelte van het spel word je gedwongen te spelen in ruimtes waarin webslingeren zo goed als onmogelijk is. Een groot gedeelte van het spel speelt zich af in gangen, tunnels en riolen, waar je beter gewoon doorheen kunt lopen in plaats van slingeren. Deze gangen zijn gevuld met allerlei slechteriken, dus dan is het tijd voor combat. En als ik zeg “combat”, dan bedoel ik het verkrachten van de aanvalsknop. Button-mashing is het beste om de vijanden te verslaan. Je kunt allerlei tactieken gebruiken om de vijanden te verslaan, zoals objecten naar hun kop smijten of via de muur op hun springen, maar deze aanvallen halen niet veel meer uit dan gewoon op die aanval-knop blijven mashen. Los van het feit dat het na een tijdje fataal voor mijn duim werd is het ook niet leuk om op die manier vijanden te verslaan.
Tijdens de vechtpartijen gaat ook de camera zijn eigen leven leiden, en die is meer geïnteresseerd in het plafond dan in Spiderman. Helaas zijn de eindbazen niet veel beter, mede omdat deze veel te makkelijk zijn en kunnen dan vaak ook in slechts één keer proberen verslagen worden. Het spel gaat na een tijdje ook vervelen, omdat zeker de levels die zich binnen afspelen enorm repetitief gaan aanvoelen. Maar zelfs het door de stad slingeren wordt saai als je het lang genoeg gedaan hebt. Er zijn bijvoorbeeld een aantal kleine missies om inwoners van Manhattan te helpen, maar daar ben je vrij snel op uitgekeken omdat deze te makkelijk of gewoon niet leuk zijn, bijvoorbeeld iemand een lift op je rug geven. Na een tijdje was ik het toch wel zat om taxi voor iedereen te spelen.
The Ugly
Het is niks nieuws dat een film een game met zich mee krijgt. En dat geldt dus ook voor Spiderman. Normaal gesproken volgt de game dan ongeveer hetzelfde verhaal als de film. Dat geldt niet voor The Amazing Spider-man. Deze game speelt zich af ná de evenementen die in de film hebben plaatsgevonden. Dat is zowel positief als negatief voor het spel. Doordat de game niet hetzelfde verhaal volgt als de film staat er weer een nieuw verhaal op je te wachten. Dat is natuurlijk iets wat Spiderman fans graag willen zien. Om weer het hele verhaal van de film opnieuw te zien zit natuurlijk niemand op te wachten. Het nadeel hiervan is echter dat als je de film nog niet gezien hebt je niet weet wat aan de hand is. En aangezien het verhaal zich afspeelt ná de film weet je ook al wat gaat gebeuren in de film.
Het feit dat het spel ongeveer gelijk uitkwam met de film betekend dat je bijna verplicht eerst de film moet gaan zien, wat sommige mensen misschien niet willen. Maar dat is nodig voor het verhaal van het spel. Omdat de film en het spel ongeveer gelijktijdig uitkwamen betekend nog niet dat het verhaal van de film en het verhaal van het spel met elkaar te maken hoeven te hebben. Ik heb de film niet gezien en wist grotendeels niet wat allemaal aan de hand was. Als ik echter nu de film zou gaan kijken, zou een deel me bekend voorkomen van het spel, en weten wat er met bijvoorbeeld bepaalde personages zou gebeuren. Daarom hadden ze wat mij betreft een geheel nieuw verhaal dat niet te maken heeft met de film mogen maken.
Conclusie
Ik kan The Amazing Spider-man eigenlijk in slechts één woord samenvatten: “meh”. Het is niet slecht, er is zonder al te veel problemen doorheen te komen, maar meer dan “doorheen komen” is het eigenlijk niet. Een soort tijddoder die je kunt spelen als je niks te doen hebt (ideaal spel dus voor de zomervakantie). Hoewel in het begin het spel erg leuk is, begint het na een paar uurtjes spelen toch echt te vervelen. Af en toe komt weer een adrenaline-kick door de free-roaming acties die je kunt maken, of een opkrullende mondhoek door een droge one-liner, die je uiteindelijk helpen het spel toch nog uit te spelen. Maar nog voordat je het spel dan hebt afgesloten ben je het alweer grotendeels vergeten. Ik kan het spel aanraden als het eens in de budgetbak ligt, en je nogal wat tijd teveel hebt. Amazingly average.
The Amazing Spider-man, ontwikkeld door Beenox voor de Xbox 360, PS3 (getest), PC en Wii en uitgebracht door Activision op 29 juni 2012
