Ik heb laatst een vrouw bij de kapper verteld dat ik moest huilen aan het eind van Journey. “Oh ja?” was het korte antwoord. Ze leek er niet van te schrikken, maar ze was kapster dus ik vermoed dat ze wel erger hoort van mensen die bij haar in de stoel zitten. De reden dat ik dat kwijt moest was om uit te leggen dat ik van ‘andere’ games hield dan haar vriend deed, die was voornamelijk van het betere schiet-en-teabag werk dat de meeste kerels die slechts zijdelings gamen leuk lijken te vinden. En dan probeer je te zeggen dat je een beejte een gamesnob bent geworden, die eigenlijk vooral de ‘arthouse’ games leuk vindt. “Waarom dan?”, vroeg ze.
Omdat, zo vertelde ik, die meer over een ervaring gaan dan alleen het actieve gedeelte ervan. Zoals de leegte van Journey’s woestijn, die wat in me losmaakte omdat er zo weinig gebeurde. “Is dat dan niet saai?” Nee, het is juist leuk om eens emotioneel of intellectueel gestimuleerd te worden door te spelen. En ik moest huilen van Journey. Emotioneler gestimuleerd kon het niet worden, dacht ik zo. Ze snapte toch niet helemaal wat ik bedoelde, geloof ik.
Het gesprek werd daarna in elk geval vakkundig richting het onderwerp ‘vakanties’ getrokken, maar het had zijn tijd toch wel al geduurd. Het had ook over een echte arthouse-film kunnen gaan, bedacht ik me later, want daar krijg je hetzelfde soort reacties op. Niet dat het wat uitmaakt, want Journey heeft me toch geraakt, of iemand anders dat nou interessant vindt of niet. Tussen alle speelplezier door is het ook wel eens goed om wat speelgeluk te voelen, want voor dat laatste heb ik nog zat zoutwater te geven.
