“Be careful what you wish for”, wordt vaak gezegd. Dat gold zeker voor alle Amerikanen die eindeloos zaten te zeuren om een nieuwe Kid Icarus game. Toen deze game werd aangekondigd wisten ze allemaal niet wat ze ermee moesten, en zeker nadat Nintendo in eerste instantie Kid Icarus Uprising trots liet zien bij de eerste 3DS-demo’s en het daarna angstvallig stil werd rondom de nieuwe avonturen van Pit en Palutena leek het erop dat het niks zou gaan worden. Maar wat blijkt nu? Alles loos alarm, want Uprising is een verdomd goede game geworden. Sterker nog: de enige manier om deze 3DS-knaller beter te maken is door ‘m op een ander platform uit te brengen.
The Good
Vanaf het eerste moment is duidelijk dat Uprising gaat voor het spektakel: de eerste vijf minuten van elk level laat Pit vliegen en speelt daardoor als een soort moderne Space Harrier of Sin & Punishment 2: je vliegt het scherm in en schiet op alles dat beweegt. De 3D van de 3DS leent zich enorm goed voor het perspectief en het lijkt bijna op van die attracties waarin je in een harnas of wagen naar een film kijkt waarin je (met grote snelheid, want de vaart is enorm) vliegt, alleen heb je nu iets te doen. En iets leuks ook nog: het apart bewegen van je karakter en je schoten is even wennen maar geeft vooral in de latere levels en hogere moeilijkheidsgraden veel meer diepte.
Datzelfde geldt voor het tweede gedeelte van elk level, waarin je op de grond verder vecht en er meer te ontdekken valt. Dat speelt grof gezegd als een hele simpele versie van Zelda, waar je voornamelijk met een lock-on werkt en af en toe een puzzeltje moet oplossen, maar waarbij de actie voornamelijk draait om het verwijderen van vijanden. Ook hier is het zaak om de patronen van vijanden te leren kennen en om goed om te gaan met je wapen, zeker om de zich steeds sneller opvolgende eindbazen te kunnen kloppen. Dat wapen, of het nu een staf, geweer of boog is, laadt zich automatisch op voor een sterker schot als je even niet schiet en als je op de grond bent en dicht bij een vijand komt sla je er mee. Het mooie is dat de enorme hoeveelheid aan wapens die je kunt vinden, kopen of zelfs maken allemaal net andere karakteristieken hebben en je er eentje kunt zoeken die het best bij je speelstijl past.
Dat vinden en kopen hangt samen met hoeveel hartjes je verdient en daarin zit één van de cleverste manieren om de moeilijkheidsgraad te bepalen die ik in lange tijd heb gezien: je kunt erop wedden. Je zet een aantal harten in voor het level begint en dat aantal is afhankelijk van hoe ver je de schuif open durft te zetten, waarbij de standaardmoeilijkheidsgraad 3 is en je met 0.1-stapjes richting de 9 kunt gaan. Zo kun je levels nog eens doen en gebruik maken van de poorten die pas open gaan bij een bepaalde moelijkheidsgraad. Niet dat je het nodig hebt, want de game is lang genoeg van zichzelf. Maar doordat je alle (nieuw) gevonden wapens ook nog eens kunt gebruiken voor de verrassend leuke multiplayer heb je altijd wel een reden om een level nog eens te spelen.
The Bad
het grootste gedeelte van de ellende bij Uprising is de besturing: die maakt het lastig om secuur te kunnen spelen als je op de grond bent. In de lucht ben je zo vrij als een vogeltje maar zo snel je met dezelfde stilus zowel Pit’s bewegingen als de camera moet besturen heb je een probleem. Doordat je constant moet blijven draaien om te zien wat er gebeurt en ook nog eens een dubbele beweging moet maken om te gaan rennen zit je er vaak naast. Het is heel gek dat Nintendo er niet voor gekozen heeft om een camera te maken die de actie redelijk goed volgt uit zichzelf, zodat jij je er niet mee bezig hoeft te houden.
De keuze om het sturen van Pit’s schoten en slagen op deze manier te doen is een gewaagde, maar het had kunnen werken. Nu is het echter te lastig om heel precies mee te bewegen en op een paar momenten vraagt Uprising dat helaas wel van je. Als je bijna moet platformen en gestraft wordt als je valt met levensverlies gaat de rommelige besturing van milde irritatie naar groot probleem. Het ergste is: het was niet nodig geweest, want deze stukken waren sowieso het minst interessant van de game. Kid Icarus is op zijn best als je door de lucht gaat, op een rail wordt voortbewogen of in een voertuig stapt, want die zijn dan weer wel goed uitgevoerd. Die stukken echter zijn aan de korte kant en komen niet zo veel voor en daar had ik veel meer lol aan gehad. Maar het is zeiken op een verder heel compleet pakket, dat is wel zo.
The Ugly
Tja, we zullen het toch even moeten hebben over de standaard. “Inclusief 3DS standaard voor extra speelcomfort” staat er op de doos, wat de PR-versie is van “dit is nauwelijks in 3D te spelen als je deze standaard niet gebruikt.” Want dat is wel de waarheid. Als je de 3D aanlaat (en als er één game is op de 3DS die dat verdient dan is het deze wel) en je probeert zonder de stand te spelen is het enige wat je in 3D zult zien de console terwijl je hem terug op de oplader legt. Het is gewoon niet te doen, althans niet zonder een speciale positie aan te nemen waarin de 3DS extra ondersteund wordt. En dat kan, maar net zoals je op een Wii ook online kunt spelen maakt dat het nog geen goed idee. De actie is dusdanig stevig en je bewegingen met de stilus over het touchscreen zo verneukeratief voor de 3D-beleving dat de stand broodnodig is. Ik baal er een beetje van dat hij aan de onderkant geen rubbers heeft, terwijl de 3DS wel goed wordt vastgehouden drijft de stand dan wel een beetje af terwijl je speelt en dan schiet het zijn doel (lees: je ogen) soms ook weer voorbij. Ergo: het ziet er niet uit en je zult Uprising daarom niet spelen in een bus, trein of andere plek met mensen in de buurt, maar het doet wel wat het moet doen.
Conclusie
Het grootste probleem dat Uprising heeft is dat het niet zo duidelijk is voor wie dit nu bedoeld is. Ja, de grote Nintendo-fans zullen zich wel wagen aan deze game, maar verder is deze game zo gericht op de hardcore dat het grootste gedeelte van de 3DS-spelers hier niet zoveel mee zullen hebben. De besturing maakt het zo lastig om in te stappen dat het veel mensen zal afschrikken en dat is verdomde jammer, want verder valt er echt weinig af te dingen op de actie in Uprising. De humor en het karakter dat er in verweven zit maakt de kleine irritaties die het gepiel met de stylus met zich meebrengt meer dan goed en dan kan ik alleen maar hopen dat veel spelers de nieuwe Kid Icarus een kans geven, want alleen zo krijgen we een Wii U versie. En als daar net zo veel zorg en aandacht aan gegeven wordt als aan deze versie kan ik niet wachten.
Kid Icarus: Uprising, ontwikkeld en uitgebracht voor de 3DS door Nintendo op 23 maart 2012
