Jonathan Blow is een pompeuze zak. Een arrogante kwal. Een narcissistische zeikerd. Maar hij heeft wel Braid gemaakt, een prachtige game met subliem uitgewerkte mechanieken en een extra laag voor wie dat erin wil zoeken. De man heeft intussen een soort cultstatus opgebouwd, geholpen doordat hij intens privé is. Het feit dat hij te pas en te onpas alle andere game-makers zit af te zeiken maakt hem niet populairder bij zijn concullega’s, maar dat lijkt hem niet te deren. Hij heeft recent een interview gegeven aan The Atlantic waarin hij het weer doet terwijl hij vertelt over zijn nieuwe game, The Witness.
En de man heeft wat goede punten over hoe de industrie nog niet echt haar best doet om zich echt te onderscheiden van andere kunstvormen zoals boeken, theater en films, maar het irriteert me mateloos dat iemand die zich als -excusez le mot- een lul opstelt ook nog steeds veren in zijn reet gestoken krijgt. Dat je meer wil doen dan de laatste blockbuster in elkaar draaien is prima, maar als je gaat doen alsof alles dat niet high-concept indie (oftewel: wat je zelf maakt) is een verspilling van ieders adem is ben je alleen maar onsympathiek aan het doen. Ik ben toch benieuwd naar The Witness, maar ik zal nooit geneigd zijn om te gaan praten met Jonathan Blow als ik hem ooit ergens zou tegenkomen. Niet dat hij natuurlijk naar zoiets laagdrempeligs als een gamebeurs zou gaan, een beetje tussen de plebs in lopen.
Zoals iemand het laatst mooi schreef: “love the game, not the creator.” Het is misschien ook maar beter om dat vast te houden, want andersom werkt het ook niet. Bijna alle mensen die bij gameontwikkelaars werken en die ik ooit heb ontmoet waren allemaal hardstikke aardig, terwijl ze grotendeels aan middelmatige tot waardeloze games werkten. Maar een game die niet zo denderend was en jouw bijdrage daaraan wordt snel vergeten. Maar dat je een lul bent, dat onthoudt iedereen.
