Kreeg iedereen maar zo’n fijne limited edition R2D2-Xbox 360 bij Kinect Star Wars. Dan was het veel makkelijker geweest om deze game aan te raden. Want nu moet ik me beperken tot zo’n beetje de lafste uitvlucht die er is: het is leuk voor kinderen. En het is niet erg om ‘leuk voor kinderen’ te zijn, als je bijvoorbeeld een game als Kinect Rush bent want die is daar voor gemaakt. Maar deze game had voor jong én oud moeten zijn en dat is een missie waar de Jedi’s niet weten te slagen, helaas.
The Good
Een Kinect game moet je helaas nog steeds eerst en vooral bekritiseren op de interactie zelf. Je staat wel als een halve zool voor je TV te zwaaien, springen en andere bewegingen te maken die zonder de context van het spel wel eens tot vervelende vragen zullen leiden bij je plaatselijke politiebureau, en dan wil je wel ook wat goede respons terugkrijgen van je spel. In sommige gevallen lukt dat ook heel aardig, zoals bij het Podracen, dat met een goed passende manier van sturen (alsof je een op afstand bestuurbaar autotje met een hele grote bediening bestuurt) ervoor zorgt dat je nauwelijks bezig bent met “werkt dit?” maar je kunt focussen op de races. Het gaat allemaal wat makkelijk, maar de sensatie zit er wel in en dit onderdeel werkt dan ook.
Datzelfde geldt voor het dansen. Nu heb je misschien al gehoord hoe oneerbiedig deze modus met de heilige Star Wars-karakters omspringt, maar het resultaat is daarom wel erg grappig. Denk aan een soort uitgeklede (want toch niet niet zo responsieve) Dance Central, waarbij je wel met zijn tweëen kunt dansen. Wat deze modus zo hilarisch maakt (behalve dansende Darth Vaders en spinnende Emperors) is dat een heel aantal hits aangepast zijn met Star Wars gerelateerde teksten, waardoor Genie in a Bottle Princess in a Battle (“My Wookiee’s saying let’s go…but my heart is saying no”) wordt. Ge-ni-aal, in elk geval de eerste paar keer en een goede reden om deze modus ook als niet-danser te volgen. Ik heb zo hard gelachen dat ik de repetetieve animaties en steeds terugkerende moves kon vergeven, in ieder geval.
Er zijn nog wat andere dingen aan deze collectie die goed gedaan zijn, althans bekeken als game voor de jeugdigen onder ons, zoals een complete Nederlandse vertaling inclusief stemmen, stemsupport voor de menu’s (en dat werkt!) en de mogelijkheid om bijna elke modus met twee spelers te spelen. Het omringende menu, met C-3PO en R2-D2 die al kibbelend laten zien waar je mee bezig bent maakt het mooi af en verder is de algemene sfeer van het universum goed weergegeven. De ontwikkelaars hebben hun best gedaan om zoveel mogelijk van het bekende universum te laten zien en ook om in de centrale modus de diversiteit er in te houden door je constant te laten veranderen van locatie, veel bekende gezichten te laten langskomen en ook de verschillende modi elkaar te laten afwisselen.
The Bad
De hoofdmoot van de game zou moeten bestaan uit de modus Jedi-lot. Daarin speel je een padawan die onder leiding van Yoda en Chewbacca een conflict dat zich ten tijde van de eerste films afspeelt moet zien te overleven. Vanaf de training in Kashyyyk gaat het meteen loos en kun je met je verbazend competente padawan (het kon wel een Skywalker zijn) direct zwaaien met je lightsaber, via de force objecten of vijanden verplaatsen en springen. Lopen is niet belangrijk, je kunt door je te bukken en je handen naar achter te gooien direct hele afstanden schuiven totdat je bij een vijand aankomt. Met die basisbewegingen moet je het hele spel doen en ondanks dat het hele verhaal maar een uurtje of 6 duurt zul je het -als je vindt dat jouw bewegingen verschil moeten uitmaken in wat er gebeurt op het scherm- al veel eerder zat zijn.
Dat heeft alles te maken met de gebrekkige detectie van je bewegingen. Zo snel je verder dan het eerste level bent en de vijanden meer dan een simpele zwaai van je arm nodig hebben om uitgeschakeld te worden begint het te frustreren dat alles dat je als speler doet pas een paar momenten later op het scherm gebeurt, omdat je -zeker in de grotere gevechten- vaak niet meer weet of het nu aan jezelf of aan de Kinect ligt dat het misgaat. Het helpt al niet dat de basis van de gevechten dusdanig simpel is dat je altijd maar één juiste strategie hebt: zo snel mogelijk dichtbij komen, liefst over de vijand heen springen en zwaaien met die armen. Je tegenstanders bestaan voor 95% uit simpele robots zoals je die in de Droid Army van de eerste drie delen zag en Trandoshans (een reptiliaans ras dat bijna helemaal uit premiejagers bestaat, blijkbaar) maar toch zijn ze na de eerste paar levels allemaal immuun voor je Force-krachten en kun je dus niet met ze gooien en moet je ze ook nog een keer of vier slaan, willen ze het opgeven.
Erger wordt het als je een geduchte tegenstander tegenkomt, want dan kom je in een één-op-één duel terecht, waarbij je -om de beurt- probeert de ander te slaan, iets dat nog vervelender is in de losse “Duels of Fate”-modus (ik heb de game meteen op Engels gezet, want een Nederlandse C3PO ging mij iets te ver.) Het haalt alle dramatiek uit een gevecht als Darth Vader braaf wacht tot je uitgeslagen bent voordat hij weer gaat proberen je neer te sabelen. Ook hier speelt het verschil tussen input en output je parten, waardoor het lag niet zo iconisch is om Count Dooku te kloppen dan het zou moeten zijn. Dan doet Rancor Rampage het nog iets beter, want daarin moet je juist als een wilde rondrennen en maar wat random zwaaien, zodat het grote beest zoveel mogelijk vernietigd. Het is dan weer typisch dat de standaardmodus je specifieke acties achter elkaar laat uitvoeren, zoals bijvoorbeeld met stormtroopers gooien, een gebouw omver lopen en daarna een dorpeling opeten, maar dat leidt ook alweer tot frustratie omdat je die dorpeling dan per ongeluk vertrappelt in plaats van opeet, en dan bedoel ik niet frustratie bij de dorpeling.
The Ugly
Star Wars fans zijn tegenwoordig te verdelen op basis van leeftijd: de meesten die de nieuwe films namelijk leuk vonden waren op dat moment nog niet zo oud. Bijna zonder uitzondering vonden de oudere fans van het eerste uur dat allemaal maar niks. Dat heeft alles te maken met het speciale gevoel dat ze toen ze kleiner waren hadden bij de eerste films, iets dat je zoveel jaar later natuurlijk nooit meer terugkrijgt, hoe goed de nieuwe films ook waren geweest (want zo slecht waren ze nou ook weer niet.) Die mensen zijn op het religieuze af als het om hun geliefde serie gaat en verketteren alles dat riekt naar commercie, het zich richten op kinderen als doelgroep en andere zaken die ze ten tijde van de eerste films nog niet konden herkennen. En zo gaat het ook bij deze game. Het is wat vals, maar je kunt er weinig aan doen. Waar je wel iets aan had kunnen doen als Microsoft zijnde is het beter (laten) maken van deze game in mechanisch opzicht, zodat ze alleen maar hadden kunnen zeuren over het onderwerp, want nu valt er helaas ook echt iets te zeiken.
Conclusie
De lange traditie van teleurstellende Star Wars-producten duurt voort met deze game, althans als je oud genoeg bent om een OV-kaart aan te vragen. De kleineren zullen zich wel over de weinig reagerende besturing heen kunnen zetten en ook het Episode 1-sfeertje kunnen waarderen. Ook mensen die dit als weinig meer dan een amusant stukje speelgoed zien en het niet erg vinden als het allemaal niet zo volgt wat je als speler erin stopt kunnen hier wel wat plezier uithalen dankzij de best aardige losse evenementen, maar voor iedereen die zijn singleplayer games (of zijn Star Wars) serieus neemt valt hier niks te halen. Het blijft balen dat Kinect Star Wars niet kan waarmaken wat het idee beloofde, want anders had het best nog eens leuk kunnen zijn. Nu is het net als de nieuwe trilogie: uiterlijk heel aardig, maar uiteindelijk teleurstellend.
Kinect Star Wars, ontwikkeld door Terminal Reality voor de Xbox 360 en uitgebracht door Microsoft Game Studios op 3 april 2012
