Ninja’s. Kun je je geen buil aan vallen. Altijd goed, iedereen houdt ervan, zorgt altijd voor een hoop amusante gameplay-opties en staat ook nog eens stoer op de cover. Die zal Shinobido 2 dan ook moeten gaan verkopen, want hoewel deze actie/stealth game thematisch de juiste snaar raakt, is het verder een moeilijke wedstrijd. Want ondanks dat de game je best een hele tijd zal vermaken, is het een typisch voorbeeld van zo’n game waarvan je het niet verkocht krijgt dat je hem leuk vindt, omdat het plezier verborgen zit onder een laagje modder.
Net zoals Tenchu vroeger is Sninobido een spel waarin je doet wat een ninja zou moeten doen: ergens naar binnen sluipen, de missie uitvoeren (meestal eindigend met het sterven van het doelwit) en weer de pleiterik maken zonder dat iemand het ziet. Metal Gear met zwaarden en in feudaal Japan, zeg maar. Je bent als freelance ninja in te huren door de leiders van verschillende facties, die allemaal hun eigen belang hebben en waaruit je uiteindelijk moet kiezen om er één in het zadel te helpen als leider van Japan. En dan moeten er tussendoor nog wat mystieke objecten gevonden worden die het einde van de wereld teweeg zouden kunnen brengen. Natuurlijk.
The Good
Het is gek: eigenlijk vind ik Shinobido 2 niet zo’n hele goede game, maar ik blijf er wel aan spelen. Op de één of andere manier is het heel gemakkelijk om even tussendoor een missie of twee te spelen, omdat die nu eens echt gemaakt lijken te zijn voor een handheld-ervaring. Als je eenmaal in het menu zit ben je zo aan het spelen doordat de interface je niet in de weg zit, de laadtijden zijn miniem (yay!) en de missies zijn ook gewoon lekker kort. Je kunt lekker tactisch en diep gaan door de drie facties tegen elkaar uit te spelen en de meer of minder subtiele hints die in alle boodschappen die je krijgt te analyseren, maar je kunt dat ook net zo makkelijk allemaal negeren en een soort van Metal Gear/Devil May Cry hybride spelen waarbij je lekker snel door een level kunt jassen om bij je doel te komen, liefst zo geniepig mogelijk maar meestal eindigend in een zwaardgevecht.
Shinobido 2 zit vol met allerlei gemiste kansen, maar in de basis is het gewoon erg leuk om in de verschillende missies mensen te redden, vermoorden of beschermen. Je kunt altijd goed zien wie je in de smiezen heeft en daarin is het gebruik van de touchscreen ook fijn (druk op het oogje en de camera gaat naar de betreffende persoon) en zo word je al snel een éénmansmoordmachine. En als je dan aan het rondvliegen bent met je Fukurou, of pijlsnel van een dak springt om een rivaliserende ninja in de nek te vallen met een mes, of rustig in het menu een potion aan het brouwen bent om vervelende wachters tegen elkaar op te zetten, is het eigenlijk allemaal best leuk. Voor zolang het duurt.
The Bad
Het nadeel van Shinobido 2 is dat als het in veel gevallen last heeft van het net-niet-syndroom. De besturing lijkt niet echt getest te zijn op een Vita, want zowel de camera als Zen bewegen net niet lekker vloeiend. En als je de in 3D-actiegames inmiddels bekende “focus je op wat voor je staat”-knop (L1) gebruikt krijg je geen lock-on maar alleen een draai, waardoor de zwaardgevechten soms ook wat moeizaam gaan en je tegenstanders net niet raakt. En er zit net niet genoeg variatie in de levels waardoor je steeds weer door dezelfde dorpen, forten en gebergtes heen rent om de zoveelste handelaar de keel door te snijden. De game maakt het wel steeds moeilijker om dat te doen door het toevoegen van allerlei extra tegenstanders en die daarna meer mogelijkheden te geven om je tegen te werken, maar dat is (net) niet genoeg.
Andere irritaties zijn er in de vorm van levels die soms niet lijken getest, met een half leger dat klaarstaat om het je moeilijk te maken, met een levensgroot gat waar je zo doorheenloopt om je doelwit neer te sabelen. Ook het gebruik van de grijphaak is vervelend, zeker omdat je gebruik moet maken van het rear touchpad terwijl dat niet handig is. Het is één van de dingen die ervoor zorgen dat je het idee hebt met een relatief onhandige ninja van doen te hebben en dat is dodelijk voor de sfeer.
The Ugly
Als je Uncharted hebt gezien, dan weet je wat er nu al uit een Vita gehaald kan worden. Het zal gezien de kop van dit stukje geen verrassing zijn als ik zeg dat je dit niet hoeft te verwachten van Shinobido 2. Ik zou zeggen: het ziet er niet zo denderend uit, maar dat is te vriendelijk. Effectief is het niet veel meer dan een PSP game met een hogere resolutie. Dat heeft zijn voordelen (snelle laadtijden!) en de speelbaarheid van de game komt nooit in het gedrang, maar je kunt het toch echt niet meer maken om een game er zo te laten uitzien op een handheld die schermt met PS3-kwaliteit games. Het is echt jammer, want ik denk dat een verbetering van het jasje Shinobido 2 een hoop meer fans had opgeleverd.
Conclusie
Als je verlegen zit om een actie/stealth game voor je Vita, dan zijn er op dit moment misschien niet veel alternatieven waar je wat mee kunt. Dan is Shinobido 2 een optie, maar ook niet meer dan dat. Het is verre van waardeloos, maar de slappe afwerking maakt het moeilijk om echt enthousiast te worden over deze ninja-game en dus is het alleen maar een goed idee om deze te halen als je heel erg houdt van stealthgames (ninjaliefhebbers kunnen nog terecht bij het bikkelharde Ninja Gaiden.) Als er nog een derde Shinobido komt is dit een prima springplank, maar met potentie krijg je de busreis niet leuk doorgebracht en dus zou ik zeggen: laat maar even zitten.
Shinobido 2: Revenge of Zen, ontwikkeld door Acquire voor de Playstation Vita en uitgebracht door Namco Bandai op 22 februari 2012
