Okee, dit wordt een vaag verhaal. Allereerst moet je weten wat een Quick Time Event (QTE) is: dat is een interactief stukje in een game waarin je geen directe controle hebt over wat er gebeurt maar waarin je bepaalde knoppen moet indrukken om de acties die zich afspelen op het scherm verder te laten gaan. Games als Heavy Rain zitten er vol mee. Maar niet zo vol als Asura’s Wrath zit. Want deze game is voor 1/3e speelbaar en verder één grote interactieve Anime-film over de kwaadste man in het universum. Dat is het tweede dat je moet weten. En dan nog dit: ik vind Asura’s Wrath echt ontstellend vet, maar geloof meteen dat dit het laatste stuk is dat je leest.
Toch nog hier? Okee dan, here we go. Asura (losjes gebaseerd op een figuur uit de Hindoeïstische mythologie) is één van de acht generaals die de wereld, Gaea, beschermen tegen de allesvernietigende Gohma. Asura’s dochter is instrumentaal in de tactiek die gebruikt wordt tegen de altijd terugkomende Gohma en aangezien hem dat niet zint en hij tegenstribbelt krijgt Asura de dood van hun keizer in de schoenen geschoven, met wat vervelende gebeurtenissen tot gevolg. 12.000 jaar later is Asura terug, ziedend en klaar om zijn wraak te nemen.
The Good
Het verhaal en hoe het verteld wordt is zo Anime als de pest. Het is zelfs zo erg dat ik tijdens het spelen constante flashbacks kreeg naar het kijken van Sky Channel in de jaren ’80, waar de episodes van de Anime-series die ik keek ook altijd met grote Japanse letters “to be continued” afsloten. Precies dat is gerepliceerd in de game, net zoals er bumpertjes zijn voor het begin en einde van een episode, er een introducerend praatje is dat laat zien wat er gaat gebeuren en wat er in de vorige episode is gebeurd. En het komt volledig geloofwaardig over, want wat je verder ook vindt van Asura’s Wrath, je zult moeten toegeven dat het als volledig digitale en soms zelfs speelbare Anime fantastisch uitziet. Het karakter dat spreekt uit de bijna handgetekend lijkende plaatjes is onnavolgbaar en ondanks dat de emotionele ruimte die de karakters hebben weinig anders toelaat dan razernij (Asura), hoogmoed en hoon (de verraderlijke ex-generaals) of abjecte doodsangst (de rest van de planeet) is het allemaal geweldig neergezet, met een prachtige combo tussen science fiction en mysticisme die gek genoeg werkt.
Datzelfde geldt voor het enthousiasme en de stijl waarmin Asura’s heden en verleden door elkaar worden geweven om je het verhaal te vertellen. Wat je wel meteen doorhebt is dat deze game episch is. Ik verfoei het woord, had me voorgenomen het nooit te gebruiken, maar verdomme, ik zit taaltechnisch in de hoek als ik een woord moet verzinnen voor de eindbaas van de eerste episode die groeit tot de grootte van de planeet en me probeert plat te duwen. Het is alsof iemand naar Bayonetta heeft gekeken en heeft gezegd: “pfft, daar kunnen we overheen.” Het weet die waanzinnige over-the-top hoogten te bereiken die de beste Anime raken en je bent constant benieuwd wat the fuck Asura nu weer gaat doen plus er is bijna altijd een cliffhanger, waardoor je het meestal niet bij één episode (er zijn er bijna 20) laat als je gaat spelen.
En als je dan echt iets mag doen is Asura ‘gewoon’ een karakter dat zich niet zo anders dan Dante, Bayonetta of Kratos gedraagt: springen, slaan en af en toe op afstand houden. Het grote verschil zit ‘m in het idee dat Asura niet te stoppen is als ‘ie boos wordt, dus je hebt een Burst-meter die oploopt naarmate je meer vijanden neerslaat of grote vijanden meer raakt. En als die meter vol is, flipt Asura. En als Asura flipt, is het klaar. Het is het natuurlijke einde voor alle soorten gevechten, of je nu wat klein Gohma-grut aan het neerslaan bent, een eindbaas (of zijn teen) probeert te kloppen of zelfs één van de rennende of vliegende stukken uit de game aan het spelen bent. Die laatste zitten op rails en doen denken aan Sin & Punishment of Child of Eden, in die zin dat je voornamelijk je mikpunt rondbeweegt. Het is allemaal niet heel diep, maar het heeft wel gewicht en past in die zin goed bij de focus die gelegd wordt op het verhaal.
The Bad
Het probleem met een game die de controle zo vaak en zo lang bij je weghaalt om op het verhaal te focussen is dat je vaak niet eens doorhebt dat je iets moet doen, waardoor je soms echt een QTE mist. Anderzijds is het jammer dat alle gevechten die je doet altijd dezelfde arena hebben: nergens wordt er gebruik gemaakt van verschil in landschap en dus zit je altijd in hetzelfde arbitraire ronde stukje te vechten. En ondanks dat het verhaal ermee gediend wordt doet het de speler in me toch een beetje pijn dat het zowel in de QTE’s als in de arena’s maar zelden iets uitmaakt of je je best doet: als je maar lang genoeg blijft knoppenrammen gaat die Burst-meter toch wel vol en bij de QTE’s kun je zelfs hele stukken missen of nietsdoen en dan gaat het toch verder zoals het moet verdergaan. En dan is de score aan het einde van elke episode nauwelijks genoeg reden om moeite te inspireren (hoewel daar toch ook iets op bedacht is door de makers). Het spektakel komt toch wel.
The Ugly
Het is raar om te zien dat een verhaal dat zo duidelijk door een stel waanzinnigen is geschreven het op de één of andere manier heeft geschopt tot volledig uitgewerkte en gebudgetteerde game, maar de queeste van Asura om zijn woede te koelen heeft een bepaalde kwaliteit die moeilijk te grijpen is in woorden. Door een hele game alleen te laten draaien om de emotie van een karakter maakt de fantastische setting niet zo veel meer uit en neem je alles voor lief. Planeten die happen naar de baas? OK. Het verslaan van duizenden schepen of monsters in één woedeuitbarsting? Sure. Van twee naar zes naar nul armen gaan en toch iedereen klop blijven geven? Natuurlijk! De reis die Asura maakt nadat het onrecht hem is aangedaan is ondanks de brandende hemelen toch herkenbaar. Of ja, op de constante massamoord na, dan.
Conclusie
Als je weet wat Asura’s Wrath is en je deze ervaring wilt meemaken, dan lijkt het me wel duidelijk. Ik kan het echt niet maken om te zeggen dat de ervaring de prijs van een volledige game waard is, want bij de meeste ervaringen van een paar uur die games tegenwoordig bieden is het mechanische gedeelte van de game dat wat de voldoening geeft om nog eens te spelen. Bij Asura’s Wrath is de balans echter zo heftig naar het verhaal toegeslagen dat je, eenmaal alles gezien, niet gauw weer nog eens zult gaan spelen. Het is dezelfde reden waarom de demo die je gratis kunt downloaden als een tang op een varken slaat, want het laat niet het gedeelte van Asura’s Wrath zien waar je van onder de indruk gaat zijn. Doe wat je moet doen om deze game in handen te krijgen en spendeer er een weekend aan, al is het maar om Capcom te belonen voor de ballen zo groot als een planeet om dit uit te brengen in een markt die bang is voor dingen die ze niet kennen. Wees geen boer. Vreet eens wat anders.
Asura’s Wrath, ontwikkeld door Cyberconnect2 voor de PS3 en Xbox 360 en uitgegeven door Capcom op 21 februari 2012
