Waarschuwing: Artikel bevat spoilers over Mass Effect 2!
“Shepard!” De kreet die Joker uitschreeuwde tijdens de crash van de Normandy in het begin van Mass Effect 2 zal me altijd bij blijven. Ik besefte dat het verhaal groots was en daarmee kreeg ik gelijk spijt van het feit dat Mass Effect 1 heb overgeslagen. Enkelen minuten later werd die spijt nog groter toen bleek dat de gameplay heerlijk was en het verhaal nog grootser en meeslepender werd. Ik heb Mass Effect 2 wel tien keer uitgespeeld, telkens in een andere klasse of met andere keuzes. En nu begint mijn verdriet over Mass Effect 1 weer omhoog te komen in aanloop naar Mass Effect 3.
“Waarom haal je de eerste Mass Effect dan niet nu nog in huis, Marnix?” hoor ik je al vragen. Helaas, ik draai een Windows 7 64-bits PC en het schijnt dat Mass Effect 1 daar nogal moeilijk bij doet. Verder lijkt het me raar om het verhaal vóór Mass Effect 2 nu nog mee te maken. Vooral omdat door de chronologie in de serie ervoor zorgt dat je in deel 2 een grote hoeveelheid aan spoilers bevat. Nee, ik zal sterven vol met spijt dat ik Mass Effect 1 heb overgeslagen.
“Shepard.” Dit keer hoor ik het op de astroïde Omega van een Alien met de naam Archangel. Al snel blijkt dat het een Turian is die ook in het eerste deel voor kwam, Garrus. Door de gevechten heen ontstond er vrijwel direct een soort band. Een band die er eigenlijk al in deel had moeten zijn en toen Garrus aan het eind van de missie werd geraakt door een flinke lading kogels uit een gunship ontstond er een soort leegte in mij. Minder dan één uur geleden kende ik Garrus nog niet, nu redde ik zijn leven. Niet omdat het zo in het verhaal staat, maar omdat ik hem moest redden. Hij mocht niet sterven. Whatever the cost.
“Sheppard, commander.” Ondertussen was mij wel duidelijk dat de Geth een soort van badguys waren. Het was vreemd, bijna choquerend om te zien hoe een Geth mijn leven redde van een horde Husks. De beslissing tussen de betreffende Geth naar Cerberus sturen of met hem spreken was dan ook snel gemaakt. Ik wou perse weten wie hij was, waarom hij mijn leven redde en hoe hij aan het stuk N7-armor kwam. Het bleek dat er twee soorten Geth waren. Verbazing overmande mij, maar toch ging ik verder.
De suicide mission, het eindstation van de reis. Episch. Overweldigend. Het verhaal was een grote climax, geen zwakke schakels. Niet shepard, niet ik, maar wij moesten de mensheid redden van een ondergang aan de collectors. Hier kwamen ook de beslissingen die er toe deden, welk teamlid stuur ik zijn dood tegemoet. “We all knew this was likely a one way trip” Desondanks deze woorden was het zwaar en elke beslissing was zo onzeker dat ik hem bijna niet aandurfde. Maar het lukte. Het lukte. Niemand stierf. En de Normandy vloog veilig weg toen het collectorstation ontplofte. Maar niet voordat ik nog even ruzie maakte met de Illusive Man. Gelukkig was Miranda het met me eens. “See this as my resignation.”
Nu heb ik mijn save games in startblokken staan voor Mass Effect 3. Ik kan alleen nog maar hopen dat hij net zo geweldig – het liefst nog geweldiger wordt als Mass Effect 2. De toekomst zal het leren. “Keelah Se’lai!”
