Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
De ongemakkelijke split waar games altijd in terechtkomen is dat ze, anders dan andere entertainment- en kunstuitingen een actieve component hebben. Zonder spel geen game, zullen we maar zeggen. Enls je dan een artistiek verantwoorde game hebt, wil dat dus niet automatisch zeggen dat hetgene dat je speelt ook automatisch van een even verheven niveau is, net zoals een platte en kinderachtige onderwerpskeuze niet wil zeggen dat je geen razend leuk te spelen game kunt krijgen. De games die in het pantheon van de industrie terechtkomen zijn acrobatisch genoeg om beide te kunen aanraken in die split. El Shaddai, moet ik tot mijn spijt melden, redt dat net niet.
The Good
Waar El Shaddai schittert is in de sfeer en setting die het neerzet. Dat komt grotendeels door het bronmateriaal: de Dode Zee-rollen, een stel handschriften behorend bij het oude testament die in de tijd van Christus zijn verstopt in grotten en rond 1950 gevonden zijn. Dat tilt het verhaal van Enoch, die in opdracht van God een zevental gevallen engelen tot de orde moet roepen voordat de almachtige er genoeg van heeft en hen -samen met de mensheid- in de zondvloed laat verdwijnen naar een hoger plan. Je moet wel blijven opletten, want El Shaddai gaat je verhalend niet bij het handje nemen en gaat er van uit dat je goeddeels bekend bent met een aantal sleutelfiguren. Ik vind het wel verfrissend en het heeft me in elk geval aangespoord om in de materie te duiken, want het is toch vrij intrigerend hoe dit verhaal het perfecte excuus voor een actie-adventure game in de sfeer van Devil May Cry, God of War en Castlevania lijkt te zijn. Er zijn wat flinke verschillen met die games, trouwens, waarvan de meest in het oog springende toch is hoe El Shaddai er uit ziet.
Als je ooit screenshots van de game hebt gezien weet je precies wat ik bedoel: ik kan zo snel geen enkele andere game bedenken die zo’n eclectische stijl heeft als deze. Daar bovenop is er toch wel degelijk een rode draad te bekennen en weet ontwikkelaar UTV Ignition ook nog eens de 3D-gedeeltes samen te laten smelten met de vele 2D-stukken die de focus van actie naar platformen verleggen. Het is waanzinnig mooi en als je daar gevoelig voor bent is het puur de moeite om El Shaddai tot het einde te spelen om alles te kunnen zien. En horen trouwens, want ook muzikaal is de mengelmoes van bijbelse orchestrale muziek en moderne stijlen een altijd bijpassend accent op de look.
De game weet slim de bijbelse thema’s en karakters te combineren met moderne stijlen en gewoontes: als aartsengel Lucifel God op de hoogte brengt van je voortgang (ja, daar save je ook inderdaad) doet hij dat per mobiele telefoon en de Nephilim, verdoemde kruisingen tussen mens en engel, worden op bijna studio Ghibli-achtige wijze neergezet terwijl het symbool van de menselijke drang naar Goddeloosheid zomaar er uit kan zien als een variant op Tron. Er zitten meer slimmigheden in, zoals de beloning van de natuurlijke impuls om op de knoppen te rammen als je tijdens de gevechten neergaat om jezelf weer tot leven te wekken. Maar ook stukken waarin je bezig bent met gevechten of platformen maar waarin er toch nog een gedeelte van het verhaal verteld wordt op de achtergrond voegen toe aan de ervaring.
The Bad
Waar El Shaddai voor mij faalt is in het spelen ervan. Hoe indrukwekkend en stimulerend de omgevingen ook zijn, er speelt zich een spel in af dat zijn thematiek geen eer aan doet. Dat zit vooral in de herhaling van de gevechten, die zich op gezette tijden aandienen (zo ongeveer op elk rond oppervlak dat je tegenkomt in de wereld) tussen de platformactie door. Het éénknops en op timing gebaseerde vechtsysteem is verre van slecht: alle vijanden kunnen gebruik maken van dezelfde drie wapens die je zelf ook kunt gebruiken en die tot elkaar staan in de bekende rock-paper-scissors driehoek. Je kunt je vijanden ontwapenen, moet goed weten te verdedigen en positioneren en moet daarnaast ook nog je wapen schoon houden na een aantal rake klappen op de duistere tegenstanders.
Het probleem zit ‘m meer in het tempo van de game: elke keer opnieuw kun je een stukje platformen in 3D (vaak een bron van fustratie omdat je geen controle hebt over de camera en er heel veel dieptes zijn om in te vallen), waarna je bij een rond platform uitkomt en er -zonder uitzondering- een vijftal vijanden op het toneel verschijnen met de drie verschillende wapens. Het maatje verandert nog wel eens en elk niveau van de toren (elke gevallen engel heeft er eentje voor zichzelf) geeft de vijanden een nieuw uiterlijk, maar het gevecht blijft steeds hetzelfde. De 2D platformstukken komen er beter vanaf maar ook die herhalen zich mechanisch al snel, ook al is de achtergrond steeds de moeite waard om te zien. Wat er is werkt wel, maar er zit te weinig in. De eindbazen maken dat tot op zekere hoogte goed, maar doordat een gedeelte daarvan erg vaak langskomt boeten ze aan indruk in.
The Ugly
Het is al te makkelijk om deze game over te slaan omdat het iets anders is dan de norm. Het genre is al niet het meest populaire op dit moment en de onderwerpskeuze zal ook niet naar ieders smaak zijn, maar juist omdat je nogal wat lef nodig hebt om een actiegame te maken over net-niet bijbelpassages en dan ook nog zo’n kunstzinnige insteek. Normaal worden screenshots van games zonder metertjes en cijfertjes naar de pers gestuurd omdat het er beter uitziet zo, maar UTV Ignition heeft de logische gevolgstap gemaakt en de game zo ingericht dat het ook tijdens het spelen niet nodig is, waardoor je altijd maximaal kunt genieten. Maar het zal niet genoeg zijn en dus is deze game gedoemd om over een paar jaar een collector’s item te worden voor de elitaire gamers, die zullen schamperen dat het een zeldzame parel in de grijze brei van deze generatie was. Het ergste is: ik zal ze vermoedelijk gelijk geven, zij het met kritiek op de gameplay. Dus ben slim, grijp hem in ieder geval uit het schap als je de game ergens voor een prikkie ziet, kun je tenminste zeggen dat je ‘m gespeeld hebt.
Conclusie
Het is gewoon erg jammer dat de uitdaging in El Shaddai meer op het intellectuele vlak zit, want als ik een game speel wil ik dat ook graag in de uitvoering van dat spelen hebben. Het repetetieve karakter van de prachtig mooie omgevingen en de misstappen als het om camera en platformen gaat gooien gameplaytechnisch genoeg roet in het eten dat je mate van plezier in El Shaddai goeddeels afhankelijk is van je capaciteit om wat fouten door de vingers te zien. Unieke ervaringen hebben altijd een prijs en hoewel ik daar graag wat van had willen afdingen is die nog steeds niet zo hoog dat het spelen van El Shaddai echt vervelend wordt. Ik weet, dat is niet de meest klinkende advertentie die de game zich zou kunnen wensen, maar ze zullen het er -net zoals wij- mee moeten doen. Kunst is haar eigen beloning, toch?
El Shaddai: Ascension of the Metatron, ontwikkeld door UTV Ignition en uitgegeven door Konami op 9 september 2011
...