De belangrijkste verandering in Skyward Sword, het nieuwste deel in de Legend of Zelda-franchise, had er bijna niet ingezeten. Het (verplichte) gebruik van Wii Motionplus technologie werd in eerste instantie Door Eiji Aonuma, de producer van de serie, afgeschoten. Pas nadat een aantal ontwerpers (op aandringen van grand master Shigeru Miyamoto) hem uitdagende gameplay konden laten zien werd de techniek weer terug in de game gezet. Een gouden greep, zo blijkt nu, want Skyward Sword is de beste reden die je kunt bedenken om een Motionplus Wii remote te hebben. Het staat aan de basis van de beste, of in ieder geval de meest overdonderende, Zelda sinds Ocarina of Time.
The Good
De precisie van de Wiimote staat hoegezegd aan de basis van heel Skyward Sword, vooral als je kijkt naar het vechtsysteem. De mogelijkheid om vijanden te laten reageren op de richting van waaruit je met Link’s zwaard zwaait maakt het alle 40 uur leuk om een gevecht in te gaan, maar dat is niet het enige gedeelte van de game dat verbeterd wordt door de Motionplus integratie. Ook het gebruiken van de subitems zoals de gebruikelijke pijlen, boemerangs en bommen (die je nu kunt bowlen) en de extreem handige en leuke ‘beetle’ die je afschiet en daarna kunt besturen voelen beter aan. Ook de kleine dingen, zoals het sneller kunnen klimmen door te zwaaien met de Wiimote en de toevoeging van een stamina-meter waardoor je korte stukken kunt rennen in plaats van het hele spel te moeten blijven rollen zijn elegante oplossingen voor die kleine irritaties die Zelda in zich had. En die trend zet zich (grotendeels) voort in Skyward Sword.
De wereld maakt dus ook dankbaar gebruik van alle mogelijkheden die geboden worden en naast de visuele en audiomatige pracht, die je met de schilderachtige ‘levend aquarel’-look maar weer eens bewijst dat goede art-direction het altijd wint van een hogere resolutie en de orchestrale soundtrack de gradioze soundtrack eindelijk eer aan doet, valt er ook veel te ontdekken. Het grootste verschil is dat de traditionele verdeling tussen open hoofdwereld en op zichzelf staande ‘dungeon’-levels een beetje is losgelaten en je dus nu bij het betreden van een nieuw gebied al genoeg te ontdekken hebt voordat je een kerker inloopt. Dat geldt zowel voor de omgevingen als ook voor de vijanden. De grote eindbazen worden natuurlijk wel bewaard, maar dan krijg je ook wat: elk groot ding zet je voor een nieuwe puzzel om op te lossen, waarbij het beweeglijke aspect van het vechtsysteem het ook voor oudgediende Zelda-veteranen iets minder evident maakt wat de bedoeling is. En dat is leuk; het brengt een gedeelte van het wonderlijke terug bij de ervaren speler.
The Bad
Het dorp in de wolken, waar je de game in begint en dat daarna dient als hub waar je uitrusting kunt kopen en verhaaltechnische zijpaden kunt bewandelen, is een leuk idee en geeft het standaard Zelda-verhaal een leuke nieuwe draai. Het probleem dat echter in die eerste omgeving de kop opsteekt is dat je veel te lang in dat dorp gehouden wordt en daardoor komt Skyward Sword heel langzaam, te langzaam, op gang. Het is niet echt vervelend, maar zeker als je met hoge verwachtingen de game ingaat kan het zich lte ang trekken. Ook het eerste gebied is geen knaller ten opzichte van de rest van de game en dat betekent effectief dat je de meeste mensen met een “het wordt echt beter na de eerste paar uur” moet proberen te overtuigen van de grote kwaliteit van het geheel. Het is een issue die veel Nintendo games hebben, waar de moeilijkheidscurve zodanig op nieuwe spelers gericht is dat het de meer ervaren speler in slaap laat sukkelen.
Dat wordt nog verergerd door de starre vasthoudendheid van Nintendo om geen concessies te doen voor spelers die niet constant herinnerd willen worden aan hoe Zelda werkt. Dat de motion controls uitgelegd worden is tot daaraan toe, maar om elke keer dat je in een gebied iets opraapt opnieuw te vermelden wat het is en wat je er eventueel mee zou kunnen is gekmakend irritant. Dat wordt nog verergerd door het feit dat alle tekst (want op veel spannender stemmenwerk dan het niveau “hey! listen!” hoef je niet te rekenen) niet te versnellen is, zodat je alles steeds weer opnieuw moet afwachten. Je vraagt je af hoeveel boze recensies nog nodig zijn om iemand bij Nintendo te overtuigen van het feit dat er ook mensen zijn die 90% van de basisbesturing gewoon snappen. Ze maken het wel mogelijk om de zichtbare interface (en dat is nogal wat in een Zelda game) aan te passen aan de wens van de speler, maar een boodschap die ik letterlijk voor de 30e keer moet aanhoren doordrukken, ho maar.
The Ugly
Iedereen weet dat je een killer app nodig hebt om hardware een succes te maken in de gamesindustrie. Zoals Nintendo heeft gedaan met Mario 64 en de analoge stick, zoals ze hebben gedaan met Brain Training en de DS en zelfs zoals ze deden met de Wii en Wii Sports. De Wii Motion Plus echter lanceerde met Wii Sports Resort en dat overtuigde niet zo heel veel gamers om het ding aan te schaffen. Zeker, tegenwoordig worden Wiimotes standaard als Motion Plus geleverd, maar voor veel gamers zal dat niet het geval zijn en die zullen dus morren dat ze ofwel een nieuwe Wiimote moeten kopen of het blokje voor de oude ergens moeten zien te vinden. Gedoe dus. Maar geloof me: het is het waard.
Conclusie
De tijd dat we nog over Zelda konden praten als het allerbeste dat gaming te bieden had is voorbij; daarvoor is de selectie aan RPG’s te breed geworden en de Zelda-serie te vel verdund door de eindeloze herhaling. Het was tijd voor een nieuwe twist, en alleen al met de besturing is dat gelukt bij Skyward Sword. De andere aanpassingen die de serie meer richting het hedendaagse RPG trekken zijn erg welkom en als Nintendo het nu nog klaar krijgt om een update naar Wii-bezitters te sturen die het mogelijk maakt om alle tekst te skippen is dat voor mij al genoeg om dit een verplicht nummer te maken voor eenieder die affiniteit heeft met games. Als de hiernavolgende Zelda’s met evenveel charme, inventiviteit en vernieuwingszucht gemaakt worden kun je dit zien als de hergeboorte van Zelda.
The Legend of Zelda: Skyward Sword, ontwikkeld en uitgebracht door Nintendo voor de Wii op 18 november 2011
