De avonturen van Kuifje beklijven net niet genoeg

Vanaf het eerste moment dat ik in 1979 een Kuifje-stripboek (de Zwarte Rotsen) las was ik fan. De stoere avonturen, het strakke tekenwerk van Hergé en de humor zorgden ervoor dat ik de overige stripboeken verslond en uiteindelijk stuk las. Het nieuws dat Steven Spielberg en consorten Kuifje naar het grote scherm zouden brengen werd in huize van T met voorzichtigheid ontvangen. Ik moest gelijk denken aan de desillusie Kuifje En De Blauwe Sinaasappels, een live action film die ik ooit zag en waardoor ik daarna jaren geen Kuifje meer las. Vorig weekend nam ik een voorschot op de film door de game De Avonturen Van Kuifje te kopen en tjonge tjonge tjonge.

The Good
De digitale kunstenaars van Ubisoft verdienen een pluim. Zij hebben twee albums omgevormd tot één geheel en hebben het voor elkaar gekregen om die typische Kuifje-sfeer over te brengen. De uitbeelding van het platform-genre is bijzonder te noemen, maar het werkt. Daarbij is De Avonturen Van Kuifje de meest kindvriendelijke spannende game die je dit najaar in het schap zult zien staan. Boeven vallen met een of twee klappen ten gronde, waarna er koekoekgeluiden te horen zijn en ronddraaiende sterretjes te zien zijn. Ook niet onbelangrijk is dat het spel waar voor zijn geld biedt. Naast het filmverhaal is het mogelijk een schat aan minigames te doen en is het mogelijk om gedeeltes met Kinect of Move te spelen.

The Bad
De ware aard van De Avonturen Van Kuifje komt na een uur spelen boven. Het spel is namelijk nogal rommelig. Waar je vijftig minuten geleden nog om moest (glim)lachen wordt nu irritant. De herhalende gameplay van klimmen, lopen, schieten, vliegen, vechten, vallen en weer opstaan, is nergens bijzonder. Middelmatig stemwerk en deplorabel slechte zwaardgevechten (GVD, waarom werkt die K*% controller niet, IK SLA TOCH?) maakt de beleving er niet beter op. Een hoogtepunt in slechtigheid is het moment dat de ondertitels het zicht op de game onmogelijk maken, waarna je niet meer ziet waar en door wie je in elkaar geslagen wordt.

The Ugly
De Avonturen Van Kuifje wordt de nek omgedraaid door het element waar de gameplay het meeste op leunt. Het springen van platform tot platform, het slingeren aan haken en het zwemmen tussen een doolhof van spelonken is vaak leuk, maar gaat nog vaker mis doordat er gekozen is voor een enkel camerapunt. Duik bijvoorbeeld een ondergrondse rivier in en je wordt gestoken door een blaasplant die je alleen kunt zien als je al in het water ligt. Ook het vallen in de diepte richting een digitale dood, doordat afstanden niet goed ingeschat kunnen worden of dat de computer gewoon niet naar de bevelen vanaf de controller luistert, gebeurt veel te vaak. Hier zou je jaren geleden al niet mee weg zijn gekomen.

Conclusie
Dit soort filmgames hebben bij voorbaat al een slechte naam en die zal niet door De Avonturen Van Kuifje weggenomen worden. De game weet bij vlagen te overtuigen, maar is over het geheel net iets te rommelig. Flauwe humor, middelmatige graphics en herhalende gameplay zorgen er voor dat De Avonturen Van Kuifje de middelmaat niet ontstijgt. Desondanks is het spel zeker voor Kuifje-fans een aanrader. De game is namelijk een feest van herkenning voor iedereen die Het Geheim Van De Eekhoorn en De Schat Van Scharlaken Rackham door en door kent. En misschien wel het belangrijkst: het is alsof je een Kuifje-album op je televisie naspeelt.

^{De Avonturen van Kuifje, ontwikkeld door Ubisoft Montpellier voor de Xbox 360, PS3 (getest), PC en Wii en uitgebracht door Ubisoft op 21 oktober 2011}

” style=”width: 312px; border: solid 1px black; background: #FFE484; padding-top: 97px; padding-left: 192px; height: 186px;”>