Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Het is geen gemakkelijke tijd om een Playstation 3-exclusieve shooter te zijn. Waar de grote massa in tweestrijd zit tussen de Call of Duty’s en de Battlefielden van deze wereld en er daarnaast nóg een stuk of tien multiplatformshooters zijn die om aandacht schreeuwen moet Resistance het puur hebben van de push van Sony zelf. Zelfs de naam heeft de game niet mee, want waar Killzone nog wel eens als paradepaardje naar voren werd geschoven is Resistance altijd ondergeschoven kindje geweest. Nu was het laatste deel ook echt niet om over naar huis te schrijven, maar met deze -laatste in de serie- revancheert ontwikelaar Insomniac zich in ieder geval, want Resistance 3 is zeer zeker het spelen waard, ook als je niet alleen een PS3 hebt.
Waar de vorige delen zich richtten op Nathan Hale gaat deze game over Joseph Capelli, een man die zijn vrouw en zoontje achterlaat om -tegen beter weten in- vanuit het zuiden van de Verenigde Staten naar New York te trekken. Dit om te zorgen dat een portaal dat de Chimera naar de aarde laat komen op de één of andere manier dichtgaat. De reis, door het barre en verwoeste landschap laat hem zien wat de Chimera de mens hebben aangedaan, maar ook wat de mens de mens nog steeds aandoet. Hij moet gebruikmaken van alle wapens die hem voor de voeten komen en alle hulp die hij kan krijgen. Maar of het genoeg is?
The Good
De dingen die Resistance 3 goed doet staat haaks op wat er in het tweede deel gebeurde: het wapenwiel is terug, waardoor je constant de beschikking hebt over al je gevonden/gepakte wapens. Dus geen limit van twee wapens en ook geen levensbalk die zichzelf aanvult. Neen, het is uit den oudhen verbantdoosch dat er gesprokkeld moet worden voor levensenergie. Het past bij een game die minder slagveld dan schiettent is. Door de wederom fantastische wapens als de Auger (schiet door muren met X-ray scope), Atomizer (met heerlijk secundair vuur dat vijanden elektrisch opzuigt) en de Bullseye (eerst een vijand taggen en dan richten de kogels zelf wel) word je steeds gedwongen om na te denken over wat je arsenaal kan en hoe je dat gebruikt. Dat leidt je dan automatisch op voor de multiplayer en zo kom je daar dan ook goed beslagen ten ijs, wat nodig is met zoveel variabelen op het slagveld.
Ik weet niet waar het vandaan komt, maar er maakte zich een fikse Half Life 2-vibe zich meester van me tijdens het spelen van Resistance 3. Het heeft deels te maken met de manier waarop het verhaal vordert, deels met de uitgesproken goede realisatie van de plekken waar je terechtkomt, al zullen de locaties er ook iets mee te maken hebben. Zeker het dorpje met de pastoor en de zombies kwamen me bekend voor, maar net als de grote 3-way gevechten op het einde, het stuk gevangenis, de trein, de kolos en alle andere onderdelen van de game die ergens een belletje doen rinkelen is het allemaal zo verdomde goed uitgevoerd dat het niet erg is.
The Bad
Doordat de game zo afhankelijk lijkt van haar verschillende invloeden mist de eigen identiteit soms een beetje. De bazen zijn geweldig, maar de basisvijanden heb je snel gezien en door hun minder dan sprankelende intelligentie zijn ze ook nog eens rap dood. De grote hoeveelheid aan wapens is vaak niet aan ze besteed en met zoveel variaties die mogelijk waren had er toch zeker veel meer ingezeten dan wat variaties op ‘grunt’, tank’ en ‘sniper’? De verschillende situaties waar je in terecht komt zijn duidelijk zo gevarieerd mogelijk gehouden en dat heeft zoveel aandacht gekregen dat de vijanden wel half vergeten lijken. Je merkt het zelfs in het verhaal, dat om maar zoveel mogelijk verschillende scenario’s in de game te kunnen proppen soms zo abrupt van A naar B gaat dat je bijna zou missen hoe dat ook alweer gebeurd is. Niet dat het zo belangrijk is, maar ik wil maar zeggen dat bepaalde zaken wat meer aandacht hadden mogen krijgen, nu blijf het soms wat vlakjes.
Het minst ben ik te spreken over de multiplayer. Die laat namelijk spelers met een hoger level te veel vrij, waardoor je als beginner compleet weggespeeld wordt. De adoptie van het perk-systeem en de opbouw van de killstreaks trekt de verhouding tussen een winnende en verliezende speler scheef en mist in dat opzicht de finesse van een Call of Duty. Anderzijds is het unieke aan de Resistance multiplayer (de grote groepen spelers tegelijk) ook geen factor meer en dan blijf je zitten met een 16-speler shooter die weinig spannends doet. Gek genoeg veranderen alle gave wapens uit de singleplayer in onhandelbare prullen als je tegen mensen speelt in het moordende tempo dat Resistance multiplayer aanhoudt, met als eindresultaat dat je meestal toch net zoals in veel andere snelle games wordt neergeschoten van dichtbij door iemand die kwam langsrennen met een shotgun. Pak daarbij de minder dan fantastische maps (gerecycled uit het verhaal) en de opvallend houterige animatie en dan is dit niet meer dan een laffe voldoende waard.
The Ugly
Heb je wel eens een film gezien die het in de laatste 5 minuten wist te verknallen? Waar er al een of twee momenten waren geweest waarbij je dacht: “en nu komt het einde, dan is het goed”, maar dat er steeds weer iets achter aan kwam? Dat gevoel had ik bij Resistance. Hoe zeer het idee van het verhaal me ook aansprak, het allerlaatste stuk had van mij niet gehoeven. Wat er daar met het verhaal gedaan wordt vind ik jammer, al was het maar omdat verhalen met zo’n inslag niet vaak verteld worden in games. Het doet gelukkig niets af aan de kwaliteit van het schieten, want die is -ook in het laatste gedeelte- constant goed en er zitten zelfs nog wat gave scẻnes in dat laatste deel, maar ik had het wel strak gevonden als ze de game eerder hadden afgekapt.
Conclusie
Resistance 3 heeft de zware mantel van het vorige deel van zich af weten te schudden en is gewoon een goede shooter geworden die het spelen zeker waard is. Maar speel hem wel voor het verhaal; de multiplayer is niet goed genoeg om de aanschaf te rechtvaardigen, daar zijn betere alternatieven voor, zelfs in Sony’s eigen stal. Insomniac Games heeft geprobeerd om van de omgevingen meer te maken dan alleen een achtergrond voor geweld jegens de enge vijanden en dat is prijzenswaardig. De wapens zijn inventief, de situaties waar je ingezet wordt zijn gaaf en het verhaal trekt je tot het bittere einde mee ondanks dat je er aan het begin van de game helemaal niet in zit. Volgens alles is de serie na dit deel ten einde en dan kunnen we concluderen dat het goed afgesloten is, al had het (net als het verhaal) met wat meer lef aan de kant van de ontwikkelaars nog beter kunnen zijn.
Resistance 3, ontwikkeld door Insomniac Games voor de PS3 en uitgegeven door Sony Computer Entertainment op 6 september 2011
...