Street Fighter III: Third Strike – Online Edition. Het is weer eens een Capcomsiaanse mond vol voor een game die al te veel revisies heeft gehad. In dit geval echter mogen we het de uitgever vergeven, want dit is de ultieme versie van Street Fighter III. Bewust gemaakt om de nieuwe standaard te worden op toernooien wereldwijd is dit een klus geweest die door liefde voor het genre en deze game is bepaald in plaats van commerciële mogelijkheden. Want als er één Street Fighter game is die werd verguisd door iedereen behalve de extreem competente spelers, dan is het deze wel geweest. Kort gezegd was SF3 te moeilijk voor de gemiddelde speler. En verdomme, ik blijk nog steeds (ondanks alle oefening) niets meer dan een gemiddelde speler.
Deze versie is gebaseerd op Third Strike uit 1999, die verder alleen maar in de arcade (in Japan althans) en op Sega’s impopulaire Dreamcast te spelen is geweest is voor de meeste Europeanen een volslagen onbekende. Maar al was er op tijd een versie op een goedlopend platform geweest dan zou de bizarre lineup (want laten we eerlijk zijn, karakters als de eenarmige Oro en de Dhalsim-in-extremis Twelve zijn gewoon heel raar) en de toenmalige desinteresse voor het genre er nog voor gezorgd hebben dat Street Fighter III geen hoge ogen hebben gegooid. Maar nu is er een nieuwe kans, midden in de opleving van het vechtgenre.
The Good
Het is niet voor niets dat SF3 in zo’n hoog aanzien staat bij de serieuze Street Fighter spelers: de game weet precies de balans te raken tussen een focus op de aanval door het gebruik van de Super Arts die opgeladen worden door aan te vallen en de verdediging door het oh-zo-lastige parry-systeem, dat elke move in de hele game kan pareren door precies op het moment van impact naar voren te drukken. Dat zorgt er voor dat je niet kunt terugvallen op een routine waarin je dezelfde moves maar blijft herhalen, want dan kan je tegenstander zich uit die mooie combo van je parry’en en dan krijg je zelf klop.
Gelukkig is er hulp in deze downloadgame: net als in de laatste Capcom vechtspellen is er een trainingsmodus waarin je rustig je moves kunt uitproberen. Daarnaast hoort dan ook een challenge mode, waarin je specifieke moves en parry’s kunt oefenen. Die zorgen er voor dat je beter beslagen ten ijs komt, al loopt de moeilijksheidsgraad zo snel op dat je na de tweede al je haren begint uit te trekken. Want ja, de beroemdste parry ooit mag je zelf ook proberen, als je durft. En als het dan lukt kun je het op Youtube zetten vanuit de game (althans met de PS3 versie, de Xbox 360 versie krijgt het nog erin gepatcht).
Een ander sterk punt is de online modus, die gebruikt maakt van GGPO (Good game, peace out) netcode, die door een amateur gemaakt is maar door serieuze spelers als de ultieme manier om tegen mensen online te spelen. Sterker nog: het is de enige manier om het parry-systeem in een online omgeving speelbaar te maken. Sowieso zijn de online mogelijkheden zeer uitgebreid, dit alles natuurlijk in het kader van online toernooien en competitie.
The Bad
Het is je misschien opgevallen dat een heel aantal van de goede zaken aan deze game vooral goed zijn voor professionele spelers of in ieder geval mensen die hun vechtspellen heel serieus nemen. En dat is ook zo. Hoezeer ik ook snap wat de relevantie van deze game is, het blijft praktisch een onmogelijkheid om het ook echt te spelen. De online wordt alleen maar bevolkt door mensen die weten wat ze doen, lijkt het, en offline is de situatie niet veel beter (zie beneden). De trainingen zijn ook al gericht op spelers van mid- tot hoog niveau, dus als beginner loop je niet tegen een muur aan, de muur valt gewoon bovenop je.
Online doet de GGPO code zijn werk prima, maar als je tegen iemand speelt die echt niet zo’n goede verbinding heeft is het af en toe super verwarrend omdat je bij lag of twijfel terug in de tijd gaat en dat trekt je meteen uit het moment. Daarom is het extra jammer dat je niet kunt kiezen om alleen mensen te zoeken binnen een bepaalde (lees: je eigen) regio want dat maakt dat probleem veel minder aanwezig. En als je dan een game hebt zul je veel dezelfde karakters tegenkomen, want wua balans is er niets veranderd. Natuurlijk, logisch dat ze de hardcore niet tegen het hoofd willen stoten bij Capcom, maar bij de remake van Street Fighter II is er ook een ‘original’ en ‘balanced’ modus gekomen om wat oud zeer weg te werken en dat hebben ze niet gedaan. Het is leuk om (via de dip switch mode) allerlei parameters te kunnen veranderen, maar het verandert de balans niet echt.
The Ugly
De single player is zo fucking oneerlijk ten opzichte van een speler die nog niet alles uit zijn hoofd kent, vooral de eindboss Gill. Die heeft me voor de eerste keer ooit mijn Xbox écht kwaad doen uitzetten, ondertussen kreten als “bullshit” en “kutspel” slakend, door zijn fijne Super Art die er op neerkomt dat als je hem eindelijk verslagen hebt (op zich al een Godswonder) hij fijn terug opstaat uit de dood en met een volle levensbalk weer terugkomt. En zie dan de ronde nog maar eens te winnen. Nogmaals, ik kan me herinneren dat SFIV’s Seth ook een hufter was, maar dat was een doetje tegenover Gill. Val dood, Gill. Val. Heel. Hard. Dood.
Conclusie
Het is wel duidelijk, toch? Als je maar een goedbedoelende gamer bent die een leuk spelletje zoekt om met je maten online te spelen of om gewoon eens wat te Street Fighteren, neem elke andere versie van Street Fighter (ik zou zeggen SFIVAE) maar niet deze. Heb je interesse om je spel naar het volgende niveau te trekken, heb je historische interesse in de franchise of hou je van uitdagingen, dan is dit wel je game. Het is de beste versie van Street Fighter III die er is en dat is goed genoeg voor een hoop mensen: de mensen die zelf goed genoeg zijn. Prachtige conversie, maar alleen voor de elite bedoeld.
Street Fighter III Third Strike Online Edition, ontwikkeld en uitgebracht door Capcom voor Xbox Live Arcade (getest) en Playstation Network op 24 augustus 2011
