Had jij er een, een pager? Of misschien ken je het onder de naam buzzer, bieper of semafoon. Het apparaatje waarop je een telefoonnummer kon zien dat je dan snel kon terugbellen, of waarop zelfs een soort sms-bericht te tonen was, werd in de jaren ‘90 veel gebruikt als een soort hybride tussen mobiel en vaste telefoon. Vandaag stappen we in de tijdmachine en keren we terug naar die tijd van: ‘Oh, ik word gepiept.’
Voor wie de wereld van pagers abracadabra is: de pager is een klein rechthoekig apparaatje dat zijn eigen telefoonnummer heeft. Mensen kunnen er een sms-bericht naar sturen of het bellen, en dan zag je op je pager dat bericht of het nummer en wist je dat dat even terug moest bellen. Het is vooral bekend van doktoren, die dan op hun bieper zagen: ik moet even bellen met de assistente, die ze dan bijvoorbeeld nodig had voor een spoedoperatie.
Logisch dat er voor pagers werd gekozen: ze zijn betrouwbaar en eenvoudig, waardoor iedereen ze goed kan begrijpen. Bovendien kunnen ze van meerdere netwerken gebruikmaken, dus als er een netwerk wegvalt, dan is de kans groot dat het via een ander netwerk alsnog kan werken en het bericht dus alsnog arriveert. Dat is bij mobiele telefoons vaak niet het geval. Ook hebben ze vaak een beter bereik: ze kunnen ook door beton berichten ontvangen. Moderne varianten kunnen zelfs ook voor spraakberichten worden gebruikt.
Het grappige is dat deze technologie nog steeds wordt gebruikt door jou en mij, alleen zin we ons daar niet van bewust omdat het in een iets andere gedaante komt: in restaurants krijg je weleens zo’n schijfje mee dat gaat trillen en knipperen wanneer je eten klaar is. Dat werkt ook met dezelfde technologie als die goede oude pager. Maar ook nu worden ze nog steeds gebruikt door hulpdiensten. Zo wordt het door sommige BHV-organisaties in grote bedrijven gebruikt en door hulpdiensten: je kunt elkaar er snel mee alarmeren of een boodschap doorgeven zoals het weer of een melding van de 112-meldkamer.
We associëren biepers trouwens wel vooral met de jaren ‘90, maar dat is niet helemaal terecht. Ze zijn al in 1921 uitgevonden door het politiebureau van Detroit. Nu was dat wel een iets andere versie, want toen werd het via radiogolven in auto’s gebruikt. In 1949 volgde de eerste telefonische pager, die in het Joodse ziekenhuis in New York werd gebruikt. Het heette toen geen pager. Dat was pas in 1959, toen Motorola ermee kwam. Uiteindelijk was het John Francis Mitchell die verschillende elementen van de walkie-talkie van Motorola combineerde met radiotechnologie om de eerste pager te ontwikkelen.
Specifiek in Nederland en België hadden we in de jaren ‘60 een semafoonnetwerk dat gebruikmaakte van vier frequenties: 87,15 MHz, 87,20 MHz, 87,25 MHz en 87,30 MHz. Uiteindelijk zou Motorola vooral de hofleveranicer zijn van beepers: veertig jaar lang zou de wereldwijd koning van de bieper zijn, met onder andere de Pageboy I. In de jaren ‘80 hadden wel 3,2 miljoen mensen wereldwijd een bieper.
Later volgden er varianten met toetsenbordjes en die twee kanten opwerkten, in plaats van alleen konden ontvangen. In 1994 waren er uiteindelijk al 61 miljoen biepers in gebruik. Ze waren tegen die tijd ook zeer betaalbaar, wat het een nog aantrekkelijkere gadget maakte. Totdat de mobiele telefoon steeds meer zijn intrede deed, want voor mensen die niet bij hulpdiensten werken, is dat ene telefoonnetwerk helemaal goed. En zo werd de bieper een stuk minder populair, al worden ze dus vandaag de dag wel nog steeds gebruikt.
Leuk detail: in Japan zijn deze apparaten bekend als ‘pocket bell’, een ‘bel’ voor in je zak dus, helemaal niet zo’n gekke naam. Maar goed, de vier namen die wij gebruiken voor dit apparaat zijn er wel genoeg. Waarvan de bieper waarschijnlijk onder veel mensen wel echt favoriet is.
