De titel van het verhaal van Cliff Kuang [article editor by wired] “Interaction Design for the Post screen world” in combinatie met de afbeelding deed vermoeden, dat we vele inzichten zouden krijgen hoe gebruikers interacteren met smartwatches. Hoe dit lijnrecht staat op hoe gebruikers dagelijks hun telefoon gebruiken? Als interaction designer zijn dat de inzichten die je zoekt. Helaas!
Gedurende het verhaal werd het duidelijk dat zijn boodschap was “More context, less complexity”. Hij geeft aan dat de interactie met onze mobiele apparaten nog heel erg zit op eenrichtingsverkeer communicatie. Daar waar je eigenlijk veel meer naar een dialoog toe wil. En neemt Google Now als voorbeeld. Leuk voorbeeld, maar niet veel nieuws onder de zon.
Producten of apparaten moeten de complexiteit van dingen verlagen en veel meer kijken naar context. De nieuwe Eton speaker “the cone”, selecteert op basis van jouw gedrag muziek voor jou. Don’t call Cone a speaker. It’s a “thinking music player.” The Cone kiest muziek van jouw streaming list. Er zijn geen knopjes of touchscreens, wil je iets anders luisteren dan draai je aan de draaidop van van The Cone.
Hij geeft aan dat het niet meer gaat om alleen het product te ervaren maar in welke omgeving [context] bevindt het product zich. Als je ’s morgens wakker wordt wil je niet je sapje uitpersen met een hoop herrie. Waardoor een sinaasappelsappers weer een simpel product wordt.
“New devices must reduce system complexity and increase system value”
We moeten producten niet meer als eilandjes benaderen. Als je iets nieuws koopt dan koop je een heel eco-systeem. Hij schets hierbij het voorbeeld van de smartwatches die ervoor zorgen dat je telefoon rustig in je tas of jaszak kunnen blijven.
“The future is smart enough, but acceptation is behind”
De technologie kan al zoveel maar de maatschappij accepteert niet alles. Hij verwijst naar het voorbeeld van de “Magic Band” van Walt Disney. Bij het boeken van je bezoek kan je bij voorbaat al informatie over je gezin delen. Hierdoor hoef jij niet je gezin op sleeptouw te nemen bij het zoeken van je dochters favoriete disney figuur. Pluto komt gewoon naar je toe. Leuk voor in een pretpark, maar mensen worden bang als je dit concept verplaatst naar de echte maatschappij.
Mensen hebben tijd nodig om er aan te wennen en iets nieuws te kunnen accepteren. 10 jaar geleden was het digitale leven van de mens nog niet zo complex als nu. Bij de release van Tinder was er geen hond te vinden die de app wilde gebruiken. Toen hebben ze gebruikers gelimiteerd toegang gegeven. Bijvoorbeeld alleen beschikbaar gesteld op feesten. Zo werd Tinder geadopteerd. Eigenlijk zie je dit ook gebeuren met de Google Glas. Er zijn verhalen van mensen die een google glass dragen, die agressief benadert worden. Omdat ze bang zijn gefilmd te worden en niet weten wat het apparaat doet. Kortom”more context, less complexity”.
Deze blogpost is geschreven door Pascal van Assendelft, Tam Tam.
