Ik weet stiekem al wat Jeroen’s column van morgen gaat zijn. Niet gek natuurlijk ,daar ben je EIC voor. En het onderwerp is er toevallig eentje die vandaag nog eens in het nieuws kwam, namelijk gamerscore en achievements. Nu is hij er niet om zijn column nog aan te passen, en de man, aimabel als hij is, houdt er niet van als er aan zijn lieve woordjes geprutst wordt door anderen dus ga ik ook even in op het fenomeen gamerscore en de daarmee samenhangende mededeling van Microsoft dat Xbox Live Arcade games nu geen 200 maar 400 Gamerscore gaan opleveren. Ik zeg: hoera daarvoor. De te meer kans heb ik om meneer van Trierum in te halen (as if, jullie zullen morgen met afgrijzen en/of bewondering zijn score zien en dan kan ik alleen maar zeggen dat ik op nog geen 60% daarvan zit), maar pf dat nu lukt of niet, het maakt niet uit. Want dames en heren:
Ik ben een achievementhoer. Zo. Dat is er uit. Maar er is meer.
Het is echt waar: ik kan het niet laten om bij het spelen van een game te kijken waar er puntjes voor te verdienen vallen en doorgaans red ik het ook redelijk om die dingen dan te doen. Een enkele keer kijk ik echt pas nadat de strijd grotendeels gestreden is en probeer ik op die manier wat meer lol uit de game te halen (ik geloof dat dit de originele bedoeling van veel ontwikkelaars is geweest) maar dat haal ik meestal niet. Ik heb zelfs een periode gehad dat ik echt last had van al die oneven punten aan het einde (er was een vervelende tijd waarin ontwikkelaars het leuk vonden om achievements van 3 of 7 Gamerscore te bedenken en dan die van 7 punten schier onmogelijk te maken om te halen) en daar een game voor heb gespeeld die ik niet leuk vond, gewoon om heel OCD van die vervelende niet-nul (of vijf) af te komen. Erg, ik weet het.
Maar ik ben niet alleen! (waar) En het wordt steeds makkelijker om te laten (bijna waar) en daarnaast is het toch helemaal niet erg om zo veel mogelijk waarde uit je game te halen (niet waar, meneer ik-heb-nog-vijftien-games-op-de-pile-of-shame-liggen). Ach, laat ook maar. Verdedigen heeft geen zin, want ik ben niets beter dan de meesten. Ook ik ben Pavlov’s slaaf die warm wordt van cijfertjes die omhooggaan. Waarom hou ik anders van RPG’s? Maar toch zijn niet alle achievements dezelfde: mijn score mag dan wel niet de hoogste ter wereld zijn, maar ik heb er wel een paar die niet te versmaden zijn. Mijn allerfijnste, grootste “fuck yeah!”-moment en all-round beste invulling van het woord prestatie die onder mijn gamertag staat is die van Geometry Wars: Retro Evolved, mijn eerste game voor de 360 (hoe toepasselijk) voor het behalen van 1 miljoen punten zonder af te gaan. Voor degenen die niet weten hoe dat er ongeveer uitziet: kijk maar. Het is niet mijn run, maar je krijgt een redelijk idee van wat er allemaal gebeurt in de 6 minuten waanzin die je daarvoor nodig hebt.
Man, wat ben ik toch een held. Of ik nu verder slaag in mijn leven is niet meer interessant, maar net als dat Al Bundy ooit de held van Polk High was, was ik ooit de held van Geometry Wars. En omdat achievements mij daar aan kunnen blijven herinneren zijn ze een fantastische uitvinding. Dat, en de punten die omhoog blijven gaan. Yum.
