We roepen met zijn allen al jaren dat China een opkomende economie is en dat Korea een interessante popcultuur heeft. Geen wonder dat we telefoonhoesjes vaak op AliExpress kopen en boybands uit Korea uitverkochte optredens geven in Nederland. BTS is daar één van. Waarom is het zo populair?
Naast dat het zeer getalenteerde jongemannen zijn die goed kunnen entertainen en die veel van zichzelf hebben opgegeven om deze droom na te jagen, is BTS zo groot omdat het het klassieke boyband-idee volgt, maar dan met een Koreaans sausje. Dat betekent dat de jongens bij elkaar zijn gecast op basis van verschillende karaktereigenschappen, die flink worden vergroot. Eentje kan heel goed dansen, eentje is de stille kracht, enzovoorts. Je bent binnen zo’n groep dan eenmaal een soort ‘personage’ en het wordt meestal niet gewaardeerd als je daar vanaf stapt.
Die verschillende typetjes trekken natuurlijk ook verschillende typen fans aan, omdat er voor bijna iedereen wel iemand is waarmee hij of zij zich kan vereenzelvigen. En dit is waar dat Koreaanse sausje erbij komt kijken. Waar bijvoorbeeld de Spice Girls te zien waren bij concerten en awardshows, maar ook op hun eigen reeks verzamelbare foto’s, in tv-interviews en een hele stroom aan merchandise, pakken Koreaanse boybands het heel anders aan.
Die maken namelijk geweldig gebruik van social media, omdat dat nu kan, maar ook om zo een ogenschijnlijk persoonlijk kijkje te geven in hun leven. Je hebt als fan dus veel meer het gevoel dat je dichterbij de band staat, omdat je ook weet wat er gebeurt tussen de interviews en de optredens in. Fans krijgen daardoor het gevoel de bandleden echt te kennen, zonder dat de beroemdheid ooit van die fan heeft gehoord.
Op zich is dat niet erg, maar sommige fans nemen hun fanschap wel heel serieus. Juist omdat die fans voor hun gevoel zo close zijn met de jongens, verdedigen ze ook op verregaande manieren. Zeg je iets onaardigs over BTS, dan kun je hatelijke Tweets verwachten. Of sommige fans gaan diep in de schulden omdat ze de jongens overal willen zien optreden waar het maar kan. Het is af en toe net een cult, een obsessie.
De manier waarop K-Pop en fanatisme werkt lijkt te worden uitvergroot in de mobiele game BTS World, die soms bijna eng wordt in hoe de virtuele bandleden in het spel met de speler communiceren. Helaas zitten er een heleboel microtransacties in het spel, waardoor zeker de extreme fans mogelijk veel geld aan het spel zullen spenderen. Het voelt enerzijds als een nieuwe manier voor fans om hun helden te leren kennen, terwijl het anderzijds net zo hard voelt als een nieuwe manier om fans geld af te troggelen.
Het is een moeilijke scheidslijn waarop de mannen en de bedrijven om hen heen balanceren. Enerzijds is dat fanatisme heel heftig en moet er gewaakt worden voor de vaak kleine budgetten die jonge mensen hebben, terwijl het anderzijds een geweldige groep is. Ze maken vette muziek, zetten geweldige shows neer en ze brengen mensen samen. Er zijn allerlei internetgemeenschappen te vinden over de boyband en fans weten elkaar daar te vinden om niet alleen over de band, maar ook over een veelheid aan andere dingen te praten die ze bezighoudt. Hierdoor kunnen ze elkaar ondersteunen als ze problemen hebben thuis, of uit een sociaal isolement helpen. Of een spel als BTS World daar een positieve bijdrage aan levert, valt echter te betwijfelen.
