We werden er in de jaren ‘70 van de vorige eeuw voor het eerst aan voorgesteld, toen ging het verhaal aan het begin van het nieuwe millennium verder en uiteindelijk sluiten we er het einde van een decennium mee af. Star Wars kent inmiddels generaties aan fans en de nieuwe trilogie met Rey in de hoofdrol heeft daaraan zeker bijgedragen. Maar hoe zit dat met de afsluiter van de trilogie: Star Wars Episode IX: The Rise of Skywalker?
De oude films zijn af en toe wel heel knullig qua special effects, vergeleken met wat er nu kan, maar de films uit de tweede trilogie waren weer een te vol van special effects. De fans waren blij dat J.J. Abrams in 2015 met Episode VII: The Force Awakens met een waardige opvolger in de Star Wars Skywalker-saga kwam, eentje die hij nadat Episode VIII door een ander werd gemaakt zelf mocht afsluiten met Episode IX: The Rise of Skywalker. Abrams is dichtbij de manier van film maken uit The Force Awakens gebleven, wat de film alsnog zeer authentiek des Star Wars doet aanvoelen.
De flick zit barstensvol typische Star Wars-dingen: van een café vol eigenaardige stamgasten tot flauwe grappen makende Stormtroopers. Soms overdrijft deze film er zelfs mee, want in The Rise of Skywalker komt zo’n beetje alles en iedereen voorbij die je ooit in Star Wars zag. Het leidt af en toe zelfs een beetje af van het verhaal, dat verder goed in elkaar steekt. Wat het verhaal inhoudt zal ik je besparen omwille van spoilers, maar zoals in elk klassiek Star Wars-verhaal draait het erom wie Rey nou eigenlijk is. Het verhaal is daar zelfs zo op geënt, dat er aan de gevoelens en gedachten van bijvoorbeeld Finn, maar ook Poe, compleet wordt voorbijgegaan. Beide heren hebben wel allebei een momentje in de film, maar dit is wel echt de film waarin het compleet draait om Rey (gespeeld door Daisy Ridley) en haar gevecht met Kylo Ren (gespeeld door Adam Driver).
Enerzijds is die focus belangrijk, want er is nog heel veel wat wij niet weten over Rey en Ren, maar anderzijds mist daardoor wel het groepsgevoel dat de eerste Star Wars-films juist zo fantastisch maakte. Het komt af en toe wel terug, maar onvoldoende om echt dat Star Wars-gevoel terug te brengen. Het is goed dat J.J. Abrams zoveel aandacht heeft geschonken aan de bijzondere beesten en de omgevingen in de achtergrond van het verhaal, want juist dat doet dat gevoel toch weer opborrelen. Tegelijkertijd is er ook veel aandacht voor problematiek uit de huidige maatschappij. Zo is er duidelijk geprobeerd om veel inclusiviteit in de film te vervlechten, maar ook wordt bijvoorbeeld een gesprek gevoerd over slavernij.
Misschien merk je het al aan het bovenstaande: The Rise of Skywalker is vooral veel. Het is een spektakel dat al start vanaf de eerste seconde, met gevechten, boze mensen, pijn en agressie. Vervolgens gaat het over in een meer emotioneel gedeelte waarin Generaal Leia een grote rol speelt en dan vouwt het verhaal zich uit en gaat de focus helemaal over op Rey. En op Kylo Ren, die maar contact met haar blijft zoeken. Maar hij behoort tot de Dark Side en dat geldt niet voor onze Jedi Rey, die zich er helemaal op heeft toegelegd de Force voor het goede te gebruiken.
Als je naar The Rise of Skywalker gaat, houd dan goed in je achterhoofd dat dit een afsluiter is. Dat heeft veel invloed op hoe het verhaal zich ontvouwt en hoe dramatisch de film uiteindelijk is geworden. Wees daarop voorbereid, want dan kun je veel beter genieten van deze film die wat mij betreft onterecht ‘rotten’ is op RottenTomatoes. The Rise of Skywalker is inderdaad bij lange na niet de beste Star Wars-film. Dat komt niet zozeer om dat er veel losse eindjes aan elkaar geknoopt moeten worden, want dat valt wel mee. Het is vooral de overdaad aan fanservice die je op je netvlies te verduren krijgt. Mocht je het toch net niets vinden, dan zijn er gelukkig nog genoeg Star Wars-series in de maak.
