Het is alweer 23 jaar geleden dat de eerste Chicken Run-film verscheen. De mensen van Aardman, die stop-motion tot een ware kunst hebben verheven, hebben er even over gedaan, maar zijn nu op Netflix terug met de opvolger: Chicken Run: Dawn of the Nugget. En jong of oud: dit is zeker een film om deze kerstperiode te kijken. Niet dat hij Oscar-winnend goed is, maar vooral om die animatie.
Waar je bij een normale animatiefilm voor kinderen al snel tegen het probleem aanloopt dat het allemaal wat voorspelbaar is, heeft Chicken Run dat niet. Dat komt grotendeels door die visuele pracht. Stop motion betekent dat het allemaal handgemaakt is, in het geval van Aardman met kleifiguren, en dat betekent dat het interessant blijft om naar te kijken. Er wordt ook veel aandacht in die stop motion gestopt: natte oogjes wanneer iemand moet huilen, grappige texturen en ja, soms zie je zelfs vingerafdrukken nog in de klei staan.
Het ziet er zo handgemaakt uit, dat je ogen er naartoe worden getrokken van begin tot eind, ook wanneer het verhaal zelf eigenlijk veel te cliché wordt. Nadat de kippen in 2000 uitbraken uit de vreselijke boerderij waar ze aan het werk werden gezet, moeten ze nu voor hun dochter juist weer inbreken in een faciliteit die kippen gebruikt voor niet zo kipvriendelijke zaken. Ze moeten daarvoor hun paradijsje even verlaten en dat is niet makkelijk, want het gesnavelte heeft het al een hele tijd goed voor elkaar. Maar alles voor dochterlief natuurlijk, van wie je boven dit artikel de geboorte meemaakt.
Chicken Run: Dawn of the Nugget bevat vele lagen humor. Er zijn slapstick-achtige situaties die onder andere kinderen goed zullen bevallen, terwijl personages soms dingen zeggen die allen volwassenen echt begrijpen. Chicken Run is enorm kleurrijk, koddig en er zit zoveel creativiteit in, dat je elk frame wil hebben gezien. Van de expressie in de ogen tot de grappige situaties waar de beestjes in terechtkomen: hier is over nagedacht en dat is fijn om naar te kijken. Plus: oude liefde roest niet: het voelt als de dag van gisteren dat het eerste deel verscheen.
Deze uiteindelijk toch heel hartverwarmende film is gemaakt door Karey Kirkpatrick, John O’Farrell en Rachel Tunnard, met stemmen van Thandiwe Newton, Zachary Levi en Bella Samsey. Er zit zoveel liefde in, en dan niet alleen in de vertelling. Claymation vergt enorm veel tijd en geduld: de makers zouden gezegd hebben dat als er in een week tijd twee minuten film op ‘band’ stond, dat een hele prestatie was. Bij de eerste film was dat nog 1 minuut per week.
De Britse makers hadden na die eerste film overigens eerst wat andere films nodig om de moed weer bij elkaar te rapen om met de kippen aan de slag te gaan. Wallace and Gromit, The Pirates en Flushed Away bijvoorbeeld. De makers konden niet met de oude kippenpoppen aan de slag: door een grote brand in de loods waar de figuren waren opgeslagen (in 2005), was dat allemaal weg.
Uiteindelijk wisten ze niet alleen veel van de originele cast terug te krijgen om dit nieuwe Chicken Run-verhaal te maken: ook keerden veel van de medewerkers voor de claymation terug en dat merk je als je de film kijkt. Het is een authentieke Chicken Run. Het opnemen duurde ongeveer 3 jaar, waarbij er met behulp van computers wel een wat betere en grotere schaal kon worden gevonden, maar er nog steeds grotendeels op de ouderwetse wijze werd gewerkt.
Aardman stelt het zelf ook: “We zien graag dat alles handgemaakt en uniek is: dat geeft de film warmte.” Dat klopt en dat is zeker in deze tijd van het jaar passen. Chicken Run: Dawn of the Nugget is een fijne flick om te kijken nu de kerstvakantie voor de deur staat, juist omdat iedereen binnen het gezin op zijn eigen manier van deze originele vertelling kan genieten.
