De populaire singer-songwriter Taylor Swift is jaren America’s Sweetheart geweest. Ze hield zich ver van politieke statements, kritiek leek haar niet te raken (remember Kanye West), haar optredens waren weergaloos en haar vriendengroep bestond uit modellen en actrices.
In Miss Americana, sinds vorige week op Netflix, zien we Taylor van een andere, kwetsbare, kant. We krijgen een inkijkje in haar artiestenleven en zien dat alle kritiek en ophef haar juist veel doen.
In Miss Americana vertelt Taylor over haar onzekerheid en zoektocht naar erkenning. Ze leeft voor de goedkeuring van haar fans en applaus van het publiek. We zien een kwetsbare en eenzame jonge Taylor. Maar ook de zelfverzekerde versie die ze nu, op haar 30e, is. Ze durft meer zichzelf te zijn en doet uitspraken over politiek beladen issues. Dat gaat zelfs aan Donald Trump niet onopgemerkt voorbij. Hij laat weten “25% minder fan van haar te zijn” nu ze publiekelijk is uitgekomen als democraat.
Gelukkig laat de docu op Netflix ook zien waarom Taylor al jaren zo goed scoort. Ze is een geniale artiest, die op de juiste momenten piekt en komt met nieuwe muziek. In Miss Americana zien we haar thuis, onderweg, in de studio en op het podium. Als kijker vraag je je af hoe ze ooit zo onzeker is geworden, maar het wordt al snel duidelijk dat ze veel heeft moeten opofferen als artiest.
Op 17-jarige leeftijd valt Kanye West haar publiekelijk aan wanneer ze een prijs wegkaapt voor de neus van Beyoncé. Ze ontwikkelt een eetstoornis en probeert wanhopig publiekslieveling te blijven. Taylor komt eindelijk voor zichzelf op wanneer ze wordt aangerand door een radio DJ en getuigt in een rechtszaak. Het publiek keert zich eerst tegen haar en ze besluit zich uit te spreken tegen de conservatieve wereld waarin sommige mannen nog leven. Daarna besluit ze om haar politieke voorkeur wereldkundig te maken, iets waar ze altijd van weg is gebleven. Ze komt op voor gelijke rechten en spreekt zich publiekelijk uit tegen Trump.
Miss Americana verveelt geen moment. De persoonlijke strijd van Taylor wordt afgewisseld met krachtige optredens. Hoewel je je realiseert dat de documentaire deels is gescript, blijft het toch persoonlijk voelen. De stem van Taylor Swift raakt je nu niet alleen meer wanneer ze zingt.
