Als je de titel van deze film leest, dan heb je daar waarschijnlijk al meteen een beeld bij. Een gigantische hagedis, een even zo grote aap, die dan samen een soort nieuw koninkrijk starten. Dat is wel ongeveer wat je kunt verwachten in deze film. Sowieso is Godzilla x Kong precies wat je ervan verwacht, en dan nog een schepje erbovenop.
In deze filmfranchise hebben Titans (gigantische beesten) de wereld enigszins overgenomen. Elke Titan heeft zo zijn eigen gebied en daar proberen mensen niet teveel invloed op uit te oefenen, terwijl de boel natuurlijk wel goed gemonitord wordt. Als er op een dag een soort technische verstoringen ontstaan in drie pieken, blijkt het goed mis te zijn. Dat valt vooral op door de geadopteerde dochter van onze hoofdrolspeelster, onderzoekster Ilene (Rebecca Hall). Haar dochter Jia (Kaylee Hottle) is de laatste die nog over is van haar stam en ook zij krijgt deze verstoringen binnen, zij het een een beetje anders dan de rest.
We wisselen naar Kong (en dat is iets wat we vaker gaan doen in deze film wisselen tussen de titanen en de mensen). Die leeft zijn gewone leventje in een bosrijk, prachtig gebied, maar heeft wel wat last van zijn kies. Het wordt echter pas echt interessant en heerlijk over de top als Godzilla in beeld is. Die leeft zijn leven namelijk tamelijk anders..
Godzilla is namelijk precies wat deze franchise zo heerlijk maakt: gigantisch (en) over de top. We zien hoe het beest in eerste instantie voet aan land zet om ons als mensheid te helpen bij het opruimen van een andere titan, waarbij het niets uitmaakt dat allerlei prachtige historische gebouwen in Rome naar de haaien gaan. Op een gegeven moment zien we Godzilla zelfs lekker slapen in het Colosseum, alsof hij daar zijn lekkere mandje heeft gevonden. Het zijn die momenten dat je beseft: “Ik ben echt naar iets ontzettend absurds aan het kijken”.
Dat besef is echter geen verrassing. Dit is wat je weet als je naar een film als deze gaat en dat maakt het ook dat het een grote schare fans heeft: die gevechten tussen die kolossen die allesverwoestend zijn en natuurlijk het feit dat het ontzettend onrealistisch is en in veel gevallen zelfs zeer campy (bijvoorbeeld wanneer de dokter weer zijn intrede doet of onze domme, comic relief weer achterloopt). Deze film is niet gemaakt voor een serieus publiek, en je moet hem ook zeker niet serieus nemen.
Wel ging ik de bioscoop in met het idee: laten we nu eens kijken of er wel een beetje ziel te vinden is in dit verhaal. Is er een les te leren over bijvoorbeeld duurzaamheid, of is er een verhaallijn die echt wel wat meer body heeft of een beetje hart toevoegt aan de film. Ik zou graag ‘ja’ zeggen, want het zou fantastisch zijn als het regisseur Adam Wingard (Blair Witch, The Guest) gelukt was, maar ik ben bang dat dat uitblijft. Hij probeert het wel, namelijk met moeders die misschien haar dochter dreigt kwijt te raken aan wat zich openbaart door die ‘storing’, maar uiteindelijk wordt daar niet echt goed op doorgepakt.
Ook zal deze film je niets gaan leren over natuurbehoud, wat mede komt omdat we vooral kijken naar hoe mensen kijken naar hoe die kolossen eigenlijk alles bepalen. We staan allemaal aan de zijlijn van vooral een heleboel vechtspektakel. Dat vind ik wel wat jammer, omdat het duidelijk wel gepoogd wordt, maar uiteindelijk is deze filmreeks vooral een vertelling over gigantische beesten die veel machtiger zijn dan wij en waarmee we maar moeten leren leven.
Het is een cliché om te zeggen, maar het gaat voor deze filmreeks echt op: als je komt voor het bekijken van fantastische gevechten tussen allerlei wezens die nogal uit de kluiten gewassen zijn -en waarbij trouwens ook de nodige gore komt kijken-, en je wil gewoon met je vrienden lachen over de overdrevenheid en soms het absurdisme ervan, dan heb je aan Godzilla x Kong: The New Empire een leuke film. Misschien zal de poging van de regisseur om wat meer ziel toe te voegen je wel wat storen, want soms wordt er wel veel tijd genomen voor het verhaal, terwijl dat verder eigenlijk weinig gewicht in de schaal legt. Maar ik denk dat er genoeg vecht- en dreigmomenten over zijn om van te genieten, met natuurlijk een ultieme strijd aan het einde.
En het is ook wel echt entertaining: het moment waarop Kong de aap die je boven dit artikel ziet tegenkomt, is er eentje waarvan je sowieso een lach op je gezicht krijgt: de vermenselijking van apen, de ‘kogelriem’ die gemaakt is van botten, je weet af en toe niet wat je ziet, en vooral wat de regisseur ons allemaal durft voor te schotelen. En voor die lef prijzen we Wingard dan ook wel. Dit is allemaal zo bizar: hoe bedenk je het? Elke keer als je weer gewend bent aan een nieuw niveau van gekte, dan introduceert deze film wel weer iets nieuws waar je vol ongeloof naar zit te staren. En dat weet, gek als het klinkt, toch wel de aandacht vast te houden.
