Scandinavische films en series op Netflix doen het altijd goed en wij weten wel waarom: ze weten daar wel wat goed is. Het Noorse Blodtur past er helemaal in. Het is een soort goedkoper Europees antwoord op Black Mirror, maar dan net even vreemder. En een tikkeltje meer macaber.
Een rijkeluismeisje dat heel erg graag wil leren schrijven, een vriendje dat een kinderachtig nepdiploma voor haar heeft getekend, een onbekende man die constant met een zelfgeschreven verhaal onder zijn arm loopt en een stel huisgenoten die een moordaanslag aan het beramen zijn. Of lijkt dat alleen maar zo? In één van de afleveringen van Blodtur is dat de setting van een verhaal dat steeds gekker wordt, en in maar liefst 30 minuten moet worden verteld.
Eigenlijk is het niet helemaal eerlijk om Blodtur met Black Mirror te vergelijken, want die serie kon niet alleen rekenen op een geweldige, ervaren cast, dat draaide ook heel erg om technologie en de toekomst. Blodtur legt de lat wat dat betreft iets lager, met voor ons onbekende acteurs en meer thriller-achtige onderwerpen die prima in het horrorgenre thuis kunnen. Het is geen diep overdachte reeks over wat er allemaal verkeerd kan gaan als onze high tech straks nog verder gaat dan wijzelf nu kunnen inschatten.
Blodtur houdt het wat dichter bij huis, al betekent dat niet per se dat het daarmee ook normaler is. Het is een anthologie, wat wil zeggen dat elke aflevering weer een ander verhaal vertelt. In dit geval heeft het echter wel een raakvlak: elk verhaal draait om iemand die heeft plaatsgenomen in een horrorbus. De makers zijn trouwens niet bepaald onbekend, onder andere Geir Henning Hopland van Lilyhammer is betrokken als regisseur en seriemaker is Kjetil Indregard (Maniac).
Blodtur (in het Engels: Bloodride) moet je absoluut kijken in de originele taal: Noors. In zes afleveringen van elk een half uurtje kun je je een avondje goed vermaken met deze Netflix Original. Het acteerwerk is vaak wat bevreemdend, evenals de manier waarop het is gefilmd. Toch past dat tegelijkertijd helemaal bij dat onaangename gevoel dat de serie je wil geven.
Plus, er wordt ook regelmatig een absurdisch moment ingevoegd, waardoor je waarschijnlijk moet lachen of op z’n minst je kijkgenoot even een met wenkbrauwen opgetrokken blik toewerpt. Reken ook op liters bloed, want wat dat betreft lijkt Indregard in de maak te zijn geweest bij Quentin Tarantino. Misschien niet de meest perfecte serie voor een serieuze date, maar wel ideaal om tijdens deze periode van thuiszitten een avondje bij te fronsen en te glimlachen.
