Meer dan tien minuten zonder stoppen gefilmd: de camera gaat in een busje, er weer uit, wandelt met een van de hoofdpersonages mee en ‘wordt’ vervolgens een drone. De beginscène van Athena op Netflix is enorm indrukwekkend. Hij komt direct binnen en dat komt vooral door de manier waarop het aan een stuk door gefilmd lijkt te zijn.
Regisseur Romain Gavras heeft met Athena grootse plannen, dat is duidelijk. Hij maakte met Athena een enorm persoonlijk voelende film, waarin broers allemaal op hun manier reageren op de dood van hun broer. De meest indrukwekkende van de broers is Karim, gespeeld door Sami Slimane. Hoe vastberaden hij loopt, hoe hij zonder angst zijn ‘manschappen’ aanspreekt, hoe calm and collected hij blijft: het is van begin tot het einde een reis.
De film duurt maar anderhalf uur, maar maak er toch maar wat tijd voor: geheid dat je hem in één ruk uit wilt kijken. Dat komt vooral door de manier van filmen. Het is zo intens, omdat je volledig wordt meegenomen in de situatie. Er wordt gebruikgemaakt van lange shots: heel lange shots. Er gebeurt in die shots ook nog eens enorm veel: je kunt overal wel iets zien gebeuren. En dat allemaal op hetzelfde moment. Het is bizar hoe dingen bij elkaar komen: hoe we inzoomen op een gezicht, dat vervolgens gadeslaat hoe een bus binnenrijdt.
Het is een enorm krachtige vertelling: het wordt zelfs een modern Grieks drama genoemd. De context is simpel: een Franse soldaat vertelt aan de media dat zijn broer gisternacht is vermoord door de politie. In de groep achter de media staat echter zijn broer al klaar. Klaar om heel anders op die situatie te reageren dan zijn oudere broer. Wat volgt is een explosie van geweld, snelheid en cinema die zo meeslepend is, dat je brein nog dagen nodig zal hebben om het te verwerken.
Wat een kunst, wat een schoonheid, hoe alles zo in elkaar is vervlochten, dat dit visuele spektakel eruit komt. Daarbij verdient ook director of photography Matias Boucard complimenten. Je kunt niet wegkijken, je kunt niet even een handje popcorn in je mond stoppen: je hebt al je zintuigen nodig om deze scène te verwerken. Niet alleen door het visuele, maar ook door het helaas zo relevante onderwerp van politiegeweld en discriminatie.
De film is geschoten met een vrij grote camera: een Arri Alexa 65-camera. Die flinke omvang zorgt voor heel stabiele shots, maar betekent wel dat hij moeilijker is om te hanteren in de actie. De cast heeft er vijf weken over gedaan om te oefenen voordat de film werd opgenomen.
Zijn die eerste tien/elf minuten echt aan één stuk gefilmd? Zo voelt het wel, maar dat is niet zo. Er schijnen wel een paar knipjes in te zitten, maar de regisseur geeft niet prijs waar ze zitten. Ze zijn in ieder geval moeilijk te spotten. Plus, daar heb je helemaal geen tijd voor. Kijken, want dit is waarschijnlijk het meest meeslepende wat je dit jaar op een scherm zal zien.
