Hoeveel Amber Heard zit er in de film? Het is een veelgestelde vraag als het om de nieuwe Aquaman gaat. Ze zat immers ook niet of nauwelijks in de trailers. Aquaman 2 is niet de makkelijkste film voor Warner Bros., zowel in de tijdlijn van het DC-universum als met de avonturen van Heard, de actrice die zich de afgelopen tijd niet bepaald positief in de kijker speelde door de rechtszaak tegen Johnny Depp. Het vervelende is dat juist het kiezen voor minder Amber Heard de film minder goed maakt. En dit is waarom.
De koning van Atlantis is terug: Jason Momoa is weer in de bios te zien en wel in de rol van Aquaman. Het DC-personage is hem op het lijf geschreven, of is het toch andersom? Wat is er over van Aquaman als het niet publiekslieveling Jason Momoa was die het personage speelde? Het eerlijke antwoord is: weinig. Hij draagt de rol en heeft er duidelijk plezier in. Al moet hij soms de spotlight wel afstaan, vooral omdat iedereen wil weten hoeveel van Amber er nog in de film zit. Ze speelt zijn vrouw Mera en aangezien het koppel een Aquababy heeft gemaakt, zal ze er niet helemaal uitgewist kunnen worden.
Dat is ze ook niet. Dat kunnen we je vast zonder spoilen vertellen. Regisseur James Wan heeft dat namelijk ook al gezegd: Heard zit erin, maar Mera heeft wel een wat minder uitbundige rol vergeleken met de eerste film. Dat had volgens Wan niets te maken met de controverse rondom de actrice. Toch lijkt het er sterk op dat dat wel het geval is. De momenten dat ze in beeld is, is ze meer als een soort entiteit te zien dan als een vrouw die er echt staat, of nou ja, zwemt. Zelfs wanneer ze haar man redt, wordt daar eigenlijk geen aandacht aan besteed. Mera mag nagenoeg geen stem hebben in deze film en hoewel dat vanuit het perspectief van Amber als actrice voor te stellen is, komt dat voor Mera en dus heel Aquaman toch minder goed uit de verf. Zeker aan het begin van de film lijkt hij af en toe wel een weduwnaar. Hij noemt zijn vrouw niet echt, hij is niet met haar te zien: het is vervreemdend.
Wat er overblijft is een film die we ouderwets kunnen noemen. Vrouwen hebben nagenoeg geen rol, en als ze die hebben, dan is dat van iemand die zorgt. Vechten doen ze weinig of ze doen het betekenisloos. Enerzijds omdat het echt niets toevoegt, anderzijds omdat de filmmakers er geen aandacht aan willen besteden. Aquaman wordt daardoor nog meer een ‘bromovie’ dan het al was. We zien Aquaman die motor rijdt, hamburgers ophemelt en stoere verhalen vertelt, terwijl hij neerploft op de bank en met zijn vader een Guinness opentrekt. Het gaat eigenlijk nooit over zijn vrouw, zelfs niet als ze zwaargewond raakt: dan krijgt ze een shot van twee seconden op een ziekbed en verder wordt ze nagenoeg de rest van de film vergeten.
Klinkt tot dusver weinig positief. We denken dat regisseur James Wan er waarschijnlijk ook niet zo mee bezig is geweest: misschien omdat hij haar zoveel mogelijk moest omzeilen door de controverse, misschien omdat hij zo gefocust was op die mannenverhaallijnen dat daar weinig ruimte voor over was. Hoewel, ruimte voor gekkigheid was er juist te over. Deze film voelt een beetje als een gemiddelde afdeling binnen een bedrijf die tot de ontdekking komt dat er nog budget over is aan het einde van het jaar: spenden! Ineens hoeft er niet meer door vijf managers naar een plan te worden gekeken: ‘Er is budget, we doen het gewoon!’ Wan moet dat hebben gedacht, want af en toe lijkt het alsof iedereen ideeën bij hem kon aandragen voor de film en hij simpelweg nooit nee heeft gezegd. Een krab die er halverwege ineens inkomt als comic relief? Vleesetende planten van 10 meter? Waarom niet? We plakken het allemaal achter elkaar.
Die speeltuin-achtige sfeer is vooral merkbaar in de eerste helft van de film. Zelfs de muziek stuitert door zoveel genres heen dat je niet echt weet waar je nu precies naar kijkt. Tel daar ook nog een zee aan CGI bij op en de introductie van het ene gekke monster na het andere en je hoort jezelf in je hoofd zeggen: “What the, wat gebeurt er allemaal?” Voor de een zal dat met een lach zijn, voor de ander niet. Maar alle gekheid zit zeker op zijn stokje wanneer Aquaman weer een paar popcultuurreferenties maakt die totaal niet in de film thuis lijken te horen. Wat dat betreft is Aquaman een vuurwerkshow: er is geen tijd moment rust, het gaat maar door en je kunt de ene explosie al gauw niet meer van de andere onderscheiden.
Ondertussen laat Wan zich ook graag inspireren door andere films. Eén van de grote thema’s uit de film is een verhaal dat erg lijkt op dat van concurrent Marvel: Thor. Wan schaamt zich er ook niet voor en laat Aquaman er zelfs een grap over maken. Dit alles ontvouwt zich net na een scène die je naar een onderwaterversie van Mos Eisleys Cantina uit Star Wars transporteert, inclusief een vadsige Jabba de Hutt (die wel een net even andere naam heeft gekregen om copyrightproblemen te voorkomen). Aquaman 2 durft wat dat betreft wel. Een film met ballen, en voor de een zullen dat veel te veel ballen zijn, terwijl een ander ze vol plezier ontvangt.
Aquaman 2: The Lost KingdomAquaman 2: The Lost Kingdom gaat qua verhaal niet enorm veel toevoegen aan het universum van Warner Bros en misschien is het juist daarom dat er gekozen is voor zo’n doldwaze onderwaterdisco. Diepzee is het wel, diepgaand niet: zelfs het onderwerp klimaatverandering en problemen die we hebben met de zee worden zodanig aangesneden dat ze alsnog een te ver van ons bed show lijken. Wan blijkt het onvoldoende te kunnen, het duurzaamheidsverhaal over de buhne krijgen, waardoor het meer een makkelijke kapstok lijkt om een film anno 2023 aan op te hangen dan een serieuze poging om zelfs in een grappige actiefilm als deze toch nog iets mee te geven aan de kijker. Maar, je kunt je afvragen of een DC-film überhaupt de plek moet zijn om zo’n onderwerp bespreekbaar te maken.
Nu je weet dat Amber Heard wel in de film zit, is er nog een andere vraag die oppopt: moet je deze vertelling in de bioscoop bekijken? Als je dol bent op CGI-pracht en wel houdt van een 3D-film, dan zeker wel. Maar je moet wel houden van een film die vooral breinactiviteitloos vermaak is, want met die instelling is Aquaman een geinige flick. Het ene bizarre stapelt zich op op het andere. Verwacht je wat meer duisterheid zoals we van DC kennen en wat meer body op het gebied van verhaal, dan kun je deze film beter aan je voorbij laten drijven.
