Doldwaas, dat is de beste manier om de Minecraft-film te omschrijven. Het is een kakofonie van vreemde momenten die elkaar in zo’n rap tempo opvolgen, dat het zowaar een samenhangend geheel wordt.
Voor het eerst horen dat er een film wordt gemaakt van Minecraft is hetzelfde als horen dat er een prent komt van Angry Birds of Barbie: hoe ga je zoiets wat juist zo simpel en verhaalloos is (Angry Birds) of iets wat juist alle kanten op kan qua verhaal (Barbie) in het medium film gieten? Deze franchises hebben echter iets gemeen: ze hebben allemaal hun eigen quirks en inside jokes die ze ondanks dat het eigenlijk een soort sandbox is, toch herkenbaar is voor iedereen.
Dat is ook overduidelijk het geval met A Minecraft Movie. Van de mompelende dorpeling tot de gekke kippen: het kan allemaal rekenen op gegrinnik van het publiek. En in het speciaal het varken met het kroontje, een aandoenlijk eerbetoon aan TechnoBlade, een Minecraft-streamer die helaas vroeg is overleden aan de gevolgen van kanker. De filmmakers hebben de knipoog naar deze jongeman prachtig aangepakt.
Tegelijkertijd is het ook weer geen incrowd-verhaal. Ook als je de afgelopen vijftien jaar onder een steen hebt geleefd, dan begrijp je al vrij snel wat Minecraft is. Oneerbiedig en heel snel gezegd: vlijtig bouwen met blokken, maar oppassen als het donker wordt, want dan komen de freaks naar buiten. De varkens zijn de bad guys, maar er zijn ook genoeg vredelievende beesten. De film leert je die basics op een fijne wijze en het verhaal is prima te volgen.
Waar je eigenlijk als leek, maar ook als fan, waarschijnlijk vooral van kunt genieten zijn de texturen. Van de pluizige hommels in de lucht tot de viezige, slijmerige huid van de Piglins en alles daartussenin: qua hoeveelheid texturen en grappige vierkanten is deze film een groot succes. Ik durf het zelfs een feest om naar te kijken te noemen, al zijn er ook zeker momenten waarop je een wat awkward gevoel bekruipt. Soms bedoeld, zoals elke keer dat Jack Black gaat zingen, soms onbedoeld, wanneer er weer een grapje met doodse stilte wordt ontvangen. Die momenten heeft Minecraft regelmatig, maar omdat de film nooit lang bij hetzelfde punt blijft, heb je weinig tijd om je daaraan te ergeren.
Wat dat betreft is deze film duidelijk gemaakt voor een heel breed publiek, waarvan een groot deel van de generatie TikTok is: het is vrij snel, dingen worden niet nodeloos lang uitgelegd en er zitten meerdere lagen humor in zodat er voor ieder wat wils is. En ja, dan is daar nog Jennifer Coolidge als een heerlijk zoete kers op de taart: de heldin heeft een heel eigen verhaallijn in de film en komt af en toe voorbij voor de vrolijke noot.
Verder voelt de cast af en toe wat vreemd: Jason Momoa weet maar moeilijk te overtuigen als aan lager wal geraakte gameheld en ook Danielle Brooks als Dawn komt gewoon niet lekker uit de verf. Wat bovendien opvalt is dat de dames in de film in wat meer traditionele rollen worden neergezet dan we recent gewend zijn in films: zorgend, niet per se met hun talenten voorop, niet echt in staat om te gamen. De een zal het verfrissend vinden, passend bij de context misschien zelfs, de ander ouderwets. Echter geldt ook hier dat er vrij veel tegelijk gebeurt, dus heel veel tijd om erbij stil te staan krijg je niet.
Minecraft is vooral fun en daar is niks mis mee, de diepere levenslessen die de film tracht te leren, die zullen weinig indruk maken, maar voor veel mensen die toch wel verwachtten dat de film een grote teleurstelling zou worden, blijkt deze prent een meevaller. Er is veel om minder te waarderen, maar ook genoeg om wel te omarmen: als je het maar wil. Met deze film kan het dan ook qua box office nog veel kanten opgaan. Maar een ding is zeker: als het geen succes wordt, dan heb je veel ingrediënten voor een fijne cultstatus, zelfs met acteurs erin die we daar misschien niet zo snel mee zouden associëren. Gamers kunnen in ieder geval rekenen op voldoende fanservice, zonder dat mensen die niet gamen zich hoeven te vervelen in de bios. Minecraft-missie geslaagd.
