Netflix heeft weer een monsterhit te pakken, al voelt het gezien de context een beetje vreemd om er zo over te spreken. Het is namelijk juist een heel integere vertelling over een van de ergste dingen die een gezin kunnen overkomen. Dit zijn 5 redenen waarom Adolescence op Netflix nu meteen op je watchlist moet komen te staan.
Voordat we in de redenen duiken is het eerst nog handig om te weten waar deze serie om draait. Het is een Britse crimi waarin een 13-jarig jongetje wordt opgepakt voor moord. Hij zou zijn klasgenoot met een mes om het leven hebben gebracht. Wat volgt is een race waarin we detectives, psychologen en vooral zijn ouders zien worstelen om antwoorden te krijgen. Wat is er gebeurd en vooral: waarom?
Elke aflevering van deze mini-serie is geschoten aan een stuk door. Er is geen gekke trucage gebruikt: elke aflevering is echt in een keer opgenomen en dat is erg knap als je bedenkt dat de afleveringen allemaal 1 uur per stuk duren. Vaak wordt er in 1 shot-films wel wat gecheat, door bijvoorbeeld op een bepaald moment op een muur te zoomen en daar het knipje te doen, maar dat hebben de makers van Adolescence niet gedaan. Er wordt niks aan elkaar gelijmd, het was echt een shot, maar dat betekent wel dat er goed moest worden gepland. Het is extra knap als je naar de tweede aflevering kijkt, met honderden schoolkinderen die er ook zeker niet met AI in zijn gezet: een opzienbarende prestatie van de makers van deze indringende serie.
Toen we zagen dat Stephen Graham in deze serie meespeelde, toen wisten we al dat het geweldig zou worden. Niet alleen speelde hij in Boardwalk Empire een geweldige gangster, hij is bekend met het 1 shot-genre door zijn werk aan Boiling Point, een one shot film over een kok. Maar het is niet alleen Graham die alle lof krijgt, ook de jonge Owen Cooper doet het geweldig als Jamie Miller. Vooral die aflevering met de psycholoog waarin hij als het ware een soort monster wordt maakt veel indruk. En ook nog een bijzondere vermelding voor Ashley Walters en Faye Marsay, die het als detectives ook zeker niet onverdienstelijk doen in deze bijzondere serie.
Elke aflevering is niet alleen in een keer geschoten, omdat het niet een serie is van 12 afleveringen, maar 4, kun je het ook in een keer achter elkaar wegbingen. Een film van 4 uur vinden we allemaal veel te lang, maar een serie als deze, die ook zo’n 4 uur duurt, kijken we maar al te graag in een keer weg. En het voordeel is dat dat ook kan: Netflix deed niet zijn vervelende trend van het opknippen van seizoenen: dit is wat je krijgt. En dat is maar goed ook, want deze serie is vanaf de eerste drie seconden al ijzingwekkend spannend.
Het is niet zomaar dat veel mensen zich afvragen of deze serie op een waargebeurd verhaal is gebaseerd. Dat is het niet, maar dat zou het inderdaad wel heel goed kunnen zijn. Zowel de manier waarop het in elkaar zit en gespeeld is als het feit dat ‘iedereen’ dit kan gebeuren maakt het een heel realistische serie. Wat ook helpt is dat het inderdaad zoveel mogelijk in een take is gefilmd, waardoor je het gevoel hebt dat je met een soort documentaire meekijkt in plaats van een aan elkaar gemonteerde film.
Vertellingen volgen heel vaak hetzelfde stramien. Bepaalde aktes, een specifieke opbouw, bepaalde personages: dat kun je wel vergeten met Adolescence. In deze serie weet je niet dat je bepaalde personages die heel essentieel lijken toch ineens heel erg op de achtergrond verdwijnen en je ze eigenlijk nooit meer ziet. De vertelling is ook onalledaags. Iedereen probeert wanhopig uit het jongetje en elementen eromheen bij elkaar te puzzelen wat er nu is gebeurd. Dat het dus ook niet echt een heel standaard lineaire vertelling is maakt het nog spannender en specialer. Echt een must-watch voor je Netflix-kijklijst dus.
