In het weekend kwam RTL Nieuws met een bericht over een onderzoek dat aantoont dat in veel huisgezinnen ‘binge watching‘ voorkomt! Binging in Engels is zoiets als overmatig gebruik. Bij eten spreken we over vreetzucht. Verder wordt het in het Engels gebruikt in combinatie met overmatig drugs- en drank gebruik.
En nu spreken ze in Amerika van Binge Watching als mensen ‘overmatig’ televisie kijken. Het gaat hier niet om naar het kijken naar ‘DWDD’ of ‘Kassa’. Dat houdt een gemiddeld consument sowieso maar een half uur uit, maar we spreken over ‘binging’ bij het achter elkaar kijken naar een televisie serie. We hadden natuurlijk al de DVD-boxen die dat mogelijk maakte, maar met Netflix is het nu ook mogelijk om na de ene afleveing gelijk door te gaan met de volgende, soms tot diep in de nacht alsof het een soort verslaving is. Dit gedrag lijkt door de makers van dit soort televisie-series ook nu te worden gecultiveerd door enerzijds iedere aflevering met een mooie cliff-hanger te eindigen, of feitelijk niet één verhaal in één aflevering te geven maar één afgerond verhaal in 12 afleveringen.
Niet alle TV-series zijn dus even geschikt of populair voor Binge Watching maar Breaking Bad bereikt in Amerika nieuwe records. In dat zelfde Amerika is het Guiness Book of Records zojuist gehaald met 87 uur onafgebroken TV-series kijken.
Ook ik, altijd samen met mijn echtgenote, heb me aan deze verslaving wel eens overgegeven: Baantjer, Gooise Vrouwen, Desperate Housewives, TwinPeaks, Sherlock, Foyle’s War, en nu met Netflix in huis ‘Lie to me‘ (prachtige serie) en Kevin Spacey’s House of Cards.
Het is in de you-tube video met Kevin Spacey, over waarom hij het prachtig vindt dat House of Cards alleen via Netflix te zien is, dat hij de spijker precies op de kop slaat: “Double Oscar-winner Kevin Spacey has challenged TV channels to give “control” to their audiences or risk losing them …“
Nadat het internet van iedere blogger zijn eigen uitgever heeft gemaakt, die daardoor niet meer afhankelijk zijn van de uitgevers en hoofdredacties die nu al twee eeuwen aan de knoppen zaten over wat wij als consument wel of niet horen te weten en te lezen, zal diezelfde revolutie onvermijdelijk zich ook over het traditionele televisie kijken gaan uitrollen. Niet de channel-manager en de televisie-producent gaat bepalen wat en wanneer we iets mogen zien, maar de consument zelf. Een het succes van YouTube bewijst niet alleen als consument/kijker, maar ook als producent en channel-maker.
En hoewel interactieve internet TV nog niet goed lijkt aan te slaan, zal dat uiteindelijk wel gebeuren. De macht van de ‘oude’ televisie-producenten is ook aanzienlijk met hun monopolies op de rechten van televisie-producten en de gewenning van het publiek, YouTube, diensten als ‘uitzending gemist en Netflix en het Binge watching zijn allemaal tekens. En dit zal ook invloed hebben op het business-model van televisie-maken.
De vraag is of het binge watching, DVD en Netflix kijken meer tellen in de kijkcijfers. Niet dus, en dat is duidelijk: kijkcijfers zijn er niet om de populariteit en kwaliteit van een programma aan te geven, maar alleen om de advertentie waarde te bepalen. Als je wilt zien hoe dat werkt lees dan even hoe het argument van FOX TV om geen derde seizoen van Ĺie-to-me te gaan produceren op de site ‘mijnserie.nl‘ wordt verwoord:
“Human Target was aanzienlijk vernieuwd voor dit seizoen maar de serie kreeg moeilijk voet aan de grond. Human target haalde gemiddeld 7,6 miljoen maar haalde vooral veel kijkers van DVR (Digitale Video Recorder). Dit gold ook voor Lie to Me (wat ongeveer de zelfde kijkcijfers haalde als Human Target), teveel mensen keken het van de DVR waardoor de kijkcijfers live niet goed genoeg waren.“
Met andere woorden: dat u als kijker het een mooie serie vindt, zal mij als TV producent worst wezen. U bent als kijker zo eigenwijs dat op een door u gekozen moment te doen: fout. Wij weten wanneer u moet kijken en als u dat niet aanstaat, stoppen wij de serie. Eigen schuld!
Kan niet wachten op het moment dat de Televisie Revolutie doorbreekt, en dat we als consumenten verlost worden van de almacht van omroepen en televisie-producenten. Ook hier zal het internet hen dwingen een keer te gaan luisteren naar hun publiek, zelfs als ze door de politiek met draconische vervolging op grond van de auteurswetten nog lang op hun troon van arrogantie kunnen blijven zittten.
