Misschien heb je niks met het Britse koningshuis, misschien vind je het niet zo tof dat de Duke and Duchess of Sussex 100 miljoen dollar verdienen met 6 afleveringen van een uurtje, maar misschien moet je Harry & Meghan op Netflix toch een kans geven. Het is namelijk wel degelijk een heel interessante serie, en niet alleen om meer te weten te komen over een wereld die de deur altijd stevig dicht houdt.
Natuurlijk is dat wat overdreven, maar het feit is wel dat Harry en Meghan zelf ‘uit’ het koningshuis zijn gestapt. Ze kozen voor de wereld van Meghan en niet zozeer die van Harry. Hierbij blijft Harry natuurlijk wel op bepaalde manieren bij de royals betrokken, maar leeft hij niet het bestaan van een prins, inclusief alle koninklijke verplichtingen. Het is fijn om bevestigd te krijgen wat er zoal misgaat in het koningshuis: juist als je er niet zo heel erg weg van bent.
In veel afleveringen gaat het wel wat veel over Diana (Harry vergelijkt zijn vrouw zelfs met zijn moeder), maar ook die was niet al te happy met haar leven als royal. Je hoeft in ieder geval niet te verwachten dat deze serie pretendeert dat het koningshuis een soort goden zijn, terwijl er tegelijkertijd ook weer niet met modder wordt gegooid alsof we naar een juicechannel kijken. Daarin is een goede balans gevonden.
Eigenlijk gaat Harry & Meghan ook heel veel over social media. In eerste instantie vooral de mooie kant ervan: hoe Meghan het profiel van Harry even goed scande voordat ze op date gingen, maar ook hoe Harry Meghan op een social mediaplaatje zag van een vriendin en zo het balletje ging rollen. Daarna wordt echter ook ingezoomd op wat de pest is van platformen als Instagram en Twitter.
Niet voor niets is Meghan regelmatig van social media afgegaan: er werden volledige trollingcampagnes opgezet tegen de Duchess, vol met hatelijke opmerkingen. 1,7 miljoen (!) haatberichten werden haar kant op gestuurd door 84 accounts. De invloed die dat moet hebben op een mens is enorm, ook als je beroemd bent. Bij Meghan is de haat vaak gestoeld op racisme, wat het nog persoonlijker en moeilijker maakt om te moeten ondergaan.
Over racisme gesproken: de twee spreken zich ook duidelijk uit over hoe het idee van een vrouw met zwarte roots werd gezien in het koningshuis en in de rest van de wereld. We zien hoe Meghan vertelt over hoe zijzelf voor het eerst besefte dat racisme ook haar familie aanging, maar ze tegelijkertijd zelf vaak niet wordt gezien als zwarte vrouw.
Erg moeilijk en het is goed dat Meghan zich hierover uitspreekt: mensen met een zwarte moeder en een witte vader, of andersom, krijgen vaak met nog veel meer problematiek te maken, omdat ze het gevoel krijgen bij geen enkele groep te horen. Ze neemt er goed de tijd voor hierbij stil te staan, zonder daarin belerend te klinken, waardoor de boodschap luid en duidelijk overkomt.
Daarnaast biedt deze serie een mooi inkijkje in een ontluikende liefde, maar ook inzicht in hoe mensen omgaan met de paparazzi die zelfs na het ongeluk van Di elke keer maar weer klaarzitten, -staan en -liggen om dat shot te maken dat uiteindelijk de wereld overgaat en de cash binnenbrengt. Je ziet enerzijds hoe ‘normaal’ hun leven samen kan zijn, maar ook hoe dat ze onmogelijk wordt gemaakt in een portret dat ongetwijfeld enorm geregisseerd is, maar toch best oprecht aanvoelt.
