Deze week twee berichten van geheel andere inhoud en impact, over geheel verschillende bedrijven, maar wel allemaal betrokken op het onderwerp: “hoe traditionele krantenbedrijven worstelen met hun business model op Internet“. The New York Times Company, misschien wel het meest toonaangevende krantenconcern van onze westerse wereld, meldt in haar 1ste kwartaalcijfers 2011 een ‘operating profit’ daling van ruim $20 miljoen vergeleken met het resultaat van het eerste kwartaal van het vorige jaar. En de Media Group Limburg, uitgever van onder andere De Limburger en Het Limburgsdagblad, meldt dat hun thema sites stoppen met het abonnementen systeem (€11 per maand) en deze gewoon weer vrij toegankelijk worden. Het gaat dus niet goed met de oude krantenbedrijven en hun plannen op het Internet.
Het thema: gaan oude krantenbedrijven het op het internet redden met betaalde (abonnementen) websites?
De link tussen die twee berichten is dat in dat persbericht van The New York Times Company ook melding wordt gemaakt, dat het begin dit jaar ingevoerde betaalsysteem voor heavy users van de NyTimes.com ($20-$35 per vier weken bij raadpleging van 20 artikelen of meer per vier weken) boven verwachting loopt: begin april al meer dan 100.000 abonnees. Bij een oplage van 800.000 voor de gedrukte New York Times een opmerkelijk aantal.
Wat betreft de thema-sites van De Media Limburg groep valt vooral op hoe enorm de kosten zijn die men gemaakt heeft om dergelijke sites te ontwikkelen. In een artikel op VillaMedia staan daar opmerkelijke cijfers over. Wat hier gebeurd is dat oude organisatiestructuur, kostenstructuren en ideeën over kwaliteit – gebruikelijk bij de oude media – onnadenkend worden toegepast op geheel nieuwe internet producten voor een geheel nieuwe publiek met specifiek gedrag op het internet en Sociale Media. De onderwerpen van de Thema-sites komen dan ook nog eens een keer uit de traditionele advertentie-fuiken-koker van de dagbladen: economie, gezond leven en mode & beauty. Daar gaan de internet consumenten dus niet voor betalen, al was het alleen maar omdat op het internet honderden sites en weblogs actief zijn met juist die onderwerpen. Misschien zou een dienst over het Limburgse bedrijfsleven nog kans hebben als men in staat is werkelijk in de haarvaten van de Limburgse ondernemers te kruipen. Mission Impossible dus! Daarom zal het Stimuleringsfonds van de Pers het ook wel willen subsidiëren: de weg van het internet bij de tradionele uitgeverijen is geplaveid met mislukte projecten.
De traditionele krantenbedrijven hebben moeite om te begrijpen dat voor hun main-straim product op het internet geen plaats is voor abonnementsvormen.
Wat dan te denken van het optimistische verhaal van The New York Times en hun pay-wall? Natuurlijk daar is de omvang van de Engelstalige markt. New York Times kan de hele wereld als zijn afzetgebied zien. Dan is een paar honderdduizend mensen die bereidt zijn in enige maand een bedrag van €20 euro te betalen voor het raadplegen van meer dan 20 artikelen, ook weer niet heel erg veel, want de New York Times heeft genoeg fans om zo’n product ook te verkopen. En ze hebben de onderkant van de toegang tot de site gewoon ongemoeid gelaten, dus gratis en opbrengst uit (Google) advertenties. Het is overigens opmerkelijk dat in het persbericht over de kwartaalcijfers ook gemeld wordt dat ze last hebben van de recente Google Algoritme Change (‘negative impact page views‘), want het marketing instrument dat Google Search heet is natuurlijk van groot belang voor de rendementen van online krantennieuws, hoewel Belgische uitgevers dat niet door hebben gehad.
Neemt niet weg dat New York Times met ouderwetse kostenstructuren, steeds hogere kosten per abonnee van de gedrukte edities, en snel verminderde advertentie-inkomsten in een internet-makt het gewoon moeilijk krijgt en heeft (omzet daling van 3,6% (advertenties -4,4%, omzet uit abonementen -3,7%). En dat de groei van de online omzet (+4,5%) de daling van maar liefst 7,5% in de print omzet bij lange na niet goed kan maken. De werkelijke herpositionering van de producten van de uitgeverij moet ook daar nog komen. Maar de Groep heeft financieel best een lange adem, er zijn nog steeds een groot aantal mensen geabonneerd op de krant. In eerste instantie zullen de onvermijdelijke grote rondes van reorganisatie nog veel doen bezuinigen. De nood zal voorlopig nog niet hoog genoeg zijn voor fundamentele veranderingen.
Langzamerhand verliezen de traditionele dagbladen en nieuwsmedia hun monopolie op het verzamelen, bewerken en distribueren van het nieuws. Sociale Media hebben die rol al voor een groot gedeelte overgenomen.
Er zit voor deze uitgevers niets anders op: ontkoppel de oude en nieuwe activiteiten in de organisatie, de marketing, de verkoop, de aansturing en de financiële verantwoording, en laat het kannibalisatie-monster maar gewoon zijn werk doen. Want ook wat overblijft van de traditionele print producten zal daar op termijn baat bij hebben en het is de enige manier om de ontwikkeling van nieuwe commercieel gezonde nieuwe producten met vallen en opstaan te ontwikkelen. Verdoe de in de organisatie natuurlijk aanwezig deskundigheid, creativiteit en inzet niet aan crossmediale en synergetische vooroordelen.
