Column: Angst

Een van de meest primaire gevoelens van de mens is angst. Het lijkt mij dat niemand dit echt leuk vindt, maar toch zoekt de mens naar die prikkel. De meest veilige manier om een angstkick te halen is door naar een griezelfilm te kijken. Jammer genoeg is Hollywood de laatste paar jaar veranderd in een industrie van de grote gemene deler. Een film mag eng zijn, maar niet te en natuurlijk met een vleugje humor en het liefst met schaars geklede dames. In gameland is echte horror ook al jaren ver te zoeken. Onder echte horror versta ik games die je hartslag doen versnellen, games waarvan je kippenvel krijgt. Games die je psychologisch zo aangrijpen dat je na het uitzetten van de console er nog mee bezig bent. Ik daag je uit om een met een gamelijst te komen, waar alle titels aan bovenstaande criteria voldoen. Ik kwam namelijk niet echt ver.

Natuurlijk, survival horror met dinosaurussen in de oudheid en griezelen in de sneeuw was destijds bijzonder. Zo ook de speurtochten door spookachtige stadjes en het betere zombie hakwerk. Echter al deze titels moesten het vooral hebben van het schrikeffect en waren nergens ‘slapeloze nachten eng’. Er zijn eigenlijk maar twee games waarvan ik nog steeds denk: ja dat was echt griezelig. Ik heb het hier over de eerste twee Resident Evil-games. Ik weet nog dat ik destijds zwetend wakker schrok omdat ik droomde dat een doberman pincher door het raam naar mij toe sprong. Voor diegene niet in de know: dit is een klassiek Resident Evil-moment. Het horrorgevoel dat de makers van deze games wisten over te brengen, kroop subtiel je lichaam in en bleef daar tot ver na het uitspelen van het spel zitten.

Onder het kopje schoppen tegen heilige huisjes het volgende:

Resident Evil is na de eerste twee delen in een zware identiteitscrisis beland. Resi was Resi niet meer, maar verviel in een herhalingsoefening met een aantal zeer vreemde uitstapjes (herinner je de light gun game waar zombies op een cruiseschip rond schuifelden?). Het dieptepunt op griezelgebied was Resident Evil 5. Net als alle andere recentere griezelgames moest ook deze het vooral hebben van goedkoop (maar vaak wel doeltreffend) effectbejag (bloed, bloed, nog eens bloed met hier en daar wat schrikmomentjes). Hoe tof dat ook was, ik miste het onderbuikgevoel. Net als Hollywood lijkt ook de game-industrie een knieval te hebben gemaakt voor eenheidskoek. Die is vaak best lekker, maar zeker niet griezelig.

Ik had mij bijna hierbij neergelegd, tot ik gisteren Dead Space II speelde. Het eerste deel was al weer een tijdje naar een niet veel gebruikt plekje in mijn brein verplaatst. Ik weet nog dat ik dit een geinige game vond, maar waarschijnlijk stond mijn hoofd niet zo naar horror (kan je wel eens hebben) want een langdurige indruk heeft Dead Space niet gemaakt. Daar gaat deel twee zeker verandering in brengen. Mozes kriebel dit is Resident Evil-eng. Dead Space 2 combineert lustig rond spetterend bloed met psychologische horror en gooit daar bijkans ook nog de nodige schrikmoment tussendoor. Grafisch ziet alles er indrukwekkend uit, maar het spel scoort het meest op atmosfeer. Lichtval (of liever het gebrek daaraan) en ambiancegeluiden versterken het horrorgegeven. Als je in de gelukkige hoedanigheid bent een Dolby Digital 5.1 installatie te hebben, zet de volumeknop dan voluit. Dead Space 2 is zeker niet ieders kopje thee, maar zeker verplichte kost voor horrorliefhebbers. Naast alle actie, griezel- en gruwelmomenten heeft dit werkje ook nog een uniek haakje. De speler is getuige van de geestelijke ondergang van de hoofdrolspeler Isaac Clark. Hij wordt gedreven door de gebeurtenissen uit deel één. Zijn interne monoloog en hallucinaties over zijn dode vriendin zijn vaak ademstokkend en geven een toch wat simpel verhaaltje de nodige diepte.

Het is alweer een tijd geleden dat ik zo enthousiast was over een game, of liever de beleving van een game. Het resultaat van een paar uur spelen: een verhoogde bloeddruk/hartslag, schrammen van kattennagels op mijn arm (Elmo schrok nogal van mijn schrikgeschreeuw), boze buren (gebonk op de muur na mijn iets te hard geroepen mantra: sterf, secreet, sterf), een niet begrijpende vrouw (waarom is dit leuk?) en veertig achievement points. Kortom een zeer geslaagde sessie die naar veel meer smaakt.