Eigenlijk weet ik niet meer of ik er weleens van had gehoord? In ieder geval had ik nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Bij nader inzien blijk ik er bovendien al veel langer onder te hebben geleden dan gedacht. Al die tijd heb ik het echter voor iets totaal anders aangezien, omdat ik er van uitging dat hij gewoon een stuk slimmer was dan ik. Achteraf blijkt dit dus niet zo te zijn en is hij gewoon een stuk achterlijker dan dat hij zich al die tijd heeft voorgedaan.
Het begon allemaal een jaar of acht, negen geleden – kort na de start van onze relatie – op weg naar Zuid-Duitsland. Vanwege zijn fysieke beperkingen ben ik over het algemeen degene die rijdt. Hij mag dan kaartlezen, dan maakt hij zich tenminste nog enigszins nuttig. Echter op een gegeven moment dirigeerde hij mij vrolijk van de snelweg af, over secundaire wegen, langs stoplichten, door de bebouwde kom, allemaal onder het mom van de snelste weg. Dat mag dan misschien wel zo zijn, maar als ik eenmaal langdurig in snelwegmodus ben, dan heb ik er geen zin in om opeens weer intensief te moeten deelnemen aan regionaal of stadsverkeer. Daar staat mijn hoofd dan gewoonweg niet naar. Ik rij nog liever tientallen kilometers om dan continu te moeten switchen van Autobahn naar Landesstrasse en omgekeerd. Het is tenslotte ook niet zo dat snelwegen dun gezaaid zijn in Duitsland.
De volgende keren dat wij richting Zuid-Duitsland reden, negeerde ik hem daarom en nam ik gewoon de eerste toepasselijke snelweg richting het zuiden. Het mag dan misschien zo zijn dat hij een snellere route kent, maar daar hoeft hij mij dan toch niet continu op te wijzen? Nou, laat mij jou het volgende vertellen, dat doet hij dus wel! Iedere keer als ik hem negeerde, bleef hij gedurende minimaal 40-50 kilometer roepen dat ik er beter aan deed om willekeurig welke volgende afslag te nemen. In die tijd was ik nog in de naïeve veronderstelling dat hij gewoon veel slimmer was dan ik en wilde laten zien dat er een snellere route bestond over bepaalde secundaire wegen.
Door de jaren heen nam ik telkens weer dezelfde route richting het zuiden en leerde ik om hem te negeren in de eerste 40-50 kilometer na de desbetreffende niet uitdrukkelijk door hem geadviseerde afslag. Zoals zo veel relaties laten zien, leer je uiteindelijk zelfs met de grootste klootzak leven, nietwaar? Omdat hij zoveel slimmer scheen dan ik, was het misschien wel in mijn eigen belang om bij hem te blijven? Tot het moment dat ik er dus achter kwam dat hij helemaal niet slimmer was dan ik.
De eerste concrete aanwijzing daarover kreeg ik vorig jaar. Vanwege wegwerkzaamheden en een inschattingsfout mijnerzijds koos ik per ongeluk de verkeerde rijbaan c.q. afslag en zat ik voor ik het wist in druk stadverkeer. Terwijl hij maar bleef janken “keer om, probeer om te keren” probeerde ik mij te concentreren op het overige verkeer en de stoplichten. Ik redeneerde dat als ik maar gewoon een stuk rechtdoor zou rijden, hij mij vanzelf een alternatief terug richting de snelweg zou aangeven. En inderdaad, na enkele kilometers stopte hij met janken, herpakte zichzelf en navigeerde mij terug naar de snelweg. Ware het dus niet dat wegens eerder genoemde werkzaamheden de snelweg ter hoogte van deze oprit was afgesloten.
Oké, wat nu te doen? Ik herkende de op- en afrit als waar ik vijftien minuten geleden van de snelweg was gekomen. Ik had zowaar een rondje gereden. Enigszins gestrest bedacht ik mij dat als ik maar gewoon iets langer min of meer parallel langs de snelweg bleef rijden hij mij in de buurt van de eerstvolgende oprit wel weer richting de snelweg zou dirigeren. Inderdaad bleek er na een kilometer of vijf eveneens een oprit te zijn waarvan ik gebruik kon maken om mijn weg te vervolgen. Vanaf dat moment daagde mij vagelijk dat hij blijkbaar in een soort van mentale loop terecht was gekomen.
Zolang de genegeerde of geblokkeerde mogelijkheid maar sneller is dan het eerstvolgende nabije alternatief blijft hij stoïcijns proberen om mij terug te leiden naar diezelfde genegeerde of geblokkeerde mogelijkheid. Hoewel het mij enigszins autistisch voorkwam, was niets menselijks hem blijkbaar vreemd. Omdat het hierbij om hooguit vijf kilometer ging, besteedde ik hier niet al te veel aandacht aan. Naderhand hebben we het er ook nooit meer over gehad. Nog steeds vielen de schellen mij niet van de ogen.
Tot afgelopen zomer de schellen mij uiteindelijk wel van de ogen vielen. Vanwege de blokkade van een volledig stuk snelweg als gevolg van de plaatsing van een nieuwe brug kon ik niet anders dan zijn aanwijzingen negeren. Hoewel hij inmiddels verstandig genoeg was om niet meer midden op de Autobahn te roepen “keer om, probeer om te keren” werd mij al snel duidelijk dat zijn aanwijzingen om de eerstvolgende afslagen richting secundaire wegen te nemen tot gevolg zouden hebben dat ik terug werd geleid richting de geblokkeerde snelweg.
Daarom bedacht ik mij dat ik ruim 25 kilometer zou afwachten voordat ik hem weer zou vertrouwen. Na 30 kilometer besloot ik zijn aanwijzingen weer te volgen en wat schetste mijn verbazing. Hij probeerde mij alsnog in tegenovergestelde richting over de Autobahn terug te sturen naar het punt waar ik de afslag naar de geblokkeerde snelweg eerder had genegeerd. Pas toen besefte ik hoe achterlijk hij eigenlijk is zonder internetverbinding.
Al die jaren adviseerde die klootzak mij onder het voorwendsel dat hij slimmer was dan ik met enige regelmaat om af te slaan richting secundaire wegen. Maar al die tijd probeerde die stomkop mij domweg in de tegenovergestelde richting over de Autobahn terug te leiden naar de plaats waar ik zijn adviezen voor het eerst in twijfel had getrokken. Over koppig als een muilezel gesproken. Die vreselijk autoritaire klootzak blijkt tijdens onderlinge meningsverschillen tot weinig anders in staat dan om mij langdurig te treiteren door mij gedurende soms wel 40-50 kilometer te blijven adviseren om terug te rijden naar de plek des onmins.
Dat wil zeggen, zolang de genegeerde of geblokkeerde mogelijkheid maar sneller is dan het eerstvolgende nabije alternatief. Inmiddels besef ik hoe volgzaam en naïef ik ben geweest door er van uit te gaan dat hij het wel beter zou weten dan ik. Keer op keer blijkt hij namelijk structureel onbetrouwbaar te communiceren gedurende onderlinge meningsverschillen.
Inmiddels zijn we uit elkaar en ben ik weer druk aan het tinderen!
