We zeggen het maar meteen: Ripley is briljant. Misschien niet zo slim voor de opbouw van een review, maar als je iets van dit artikel meeneemt, dan moet dat het zijn. Ripley werd al een tijdje op Netflix gehyped, maar nu is de serie er eindelijk. Zwart-wit, Hitchcockiaans en dan ook nog met een hoofdrol voor Andrew Scott. Dit is waarom dat drie essentiële dingen zijn die deze serie een must-watch maken.
Er zijn natuurlijk meer films en series geweest in de voorbije jaren die het aandurfden om voor zwart-wit te gaan. Het geeft veel contrast, terwijl het tegelijkertijd niet zo druk is en je dus meer kunt focussen op wat er allemaal plaatsvindt. Het voelt bij het rustige zwart-wit soms bijna alsof je meer details kunt spotten: blikken lijken intenser, de kleinste bewegingen vallen meer op. Zwart-wit straalt natuurlijk ook een bepaalde klasse uit, en dat past goed bij dit verhaal dat zich afspeelt in de jaren zestig.
Maar wie de jaren ‘60 natuurlijk enorm beheerste, dat was Alfred Hitchcock. Zijn films zijn iconisch. De spanning, de kadrering, dat onbehaaglijke gevoel… Van Psycho tot The Birds en van Vertigo tot Rear Window: als er iemand een levensles aan filmmaken was, dan was hij het. Ripley geeft ook een enorme Hitchcock-vibe af: het is alsof de filmmaker uit de dood is opgestaan en door Netflix is ingehuurd door Netflix. En dat heeft de echte showrunner, Steven Zaillian, enorm indrukwekkend gedaan.
Hij is de sexy priester, hij is de geniale Moriarty, maar vanaf nu is hij Ripley. Onlosmakelijk verbonden. Wat Harry Potter is voor Daniel Radcliffe, dat zou zomaar eens Ripley voor Andrew Scott kunnen zijn. Die man kan acteren: hij claimt je aandacht van begin tot eind. Hij speelt in deze serie op geweldige wijze de hoofdrol van Tom Ripley, een oplichter uit New York die de uitdaging krijgt om een rijkeluiszoon die in Italië is gaan wonen terug naar huis in de Verenigde Staten te krijgen. Daarvoor is wel wat uncoverwerk nodig en dat doet Ripley goed. Echter houdt hij onvoldoende rekening met de vriendin van zijn doelwit, gespeeld door Dakota Fanning. Als je The Talented Mr Ripley uit 1999 met Matt Damon hebt gezien, dan weet je wat er gaat gebeuren, maar in deze serievariant maakt dat vreemd voelende plot nog meer impact.
Ik kan nog heel veel woorden vuil maken aan deze serie, maar dat zou wat mij betreft een kwestie van vuil maken zijn. Ik wil niet inkleuren wat zwart-wit is, deze serie heeft namelijk een eigen geluid, een eigen stem, en die spreekt voor zich. Dankzij deze makers en cast, maar uiteraard kon dit niet bestaan zonder de geweldige schrijfster Patricia Highsmith. Ik heb je drie dingen verteld die deze serie tot iets maken dat ik met stip op 1 de beste Netflix-productie van het jaar noem, maar uiteindelijk is het natuurlijk de algehele uitvoering en het gevoel dat het teweegbrengt die dit pas echt een compleet plaatje maken. Voor mij wel in ieder geval, en ik hoop voor jou ook.
