Game Boy, vaak verkeerd gespeld als Gameboy: het is een apparaat dat we soms met gele vingers vasthielden, omdat we er veel te hard in knepen wanneer de game te spannend was. Of wanneer we nerveus werden omdat we wisten dat die batterij het echt niet meer zo lang zou volhouden. Vandaag stappen we in een tijdmachine terug naar 1989, toen de originele Game Boy verscheen.
Game Boy heeft vele opvolgers gehad: de Game Boy Advance, Game Boy Color en volgens sommigen de Nintendo DS en 3DS. Vandaag kijken we echter naar die allereerste, dikke, grijze handheld. Stiekem was hij bij ons nog niet zo bekend in 1989: hij verscheen in Nederland en België in 1990. Het 8-bit-apparaat is een icoon dat niet had kunnen bestaan zonder de Z80-chip. Maar vooral niet zonder Gunpei Yokoi, de Nintendo-man die met het idee op de proppen kwam. Hij was bij het bedrijf producent van een Metroid-game. Echter was hij ook de man achter de Game & Watch: een reeks van 59 LCD-spellen die redelijk leken op wat we kennen als de 3DS met zijn twee schermen en knoppen aan de zijkant. Geen wonder dus dat hij de Game Boy ook uitvond.
Het was zo’n goed idee dat Nintendo het apparaat in productie nam: het lichtgrijze apparaat met zijn paarsige knoppen, zwarte vierpuntsdruktoets en het groenige scherm, dat maar liefst vier kleuren kon weergeven. Vier kleuren.. grijs. Vergis je echter niet: die grijze kleurenpracht heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat Game Boy zo’n succes was. Het was destijds niet de enige handheld: Atari Lynx was er ook, en later kwam ook Sega Game Gear. Deze apparaten hadden echter kleurenschermen en waren daarom minder aantrekkelijk qua kostenplaatje. De Game Boy won.
De lanceertitel was Super Mario Land, een 2D-sidescroller met daarin de held die we toen al kenden van de console van Nintendo: Mario. Dat was op 21 april 1989 in Japan. Het apparaatje kwam 31 juli 1989 uit in de Verenigde Staten, waarbij het niet Mario was die de show stal, maar Tetris. Dat was daar de meest populaire lanceergame. Kijk ook vooral de film die erover is gemaakt, Tetris op AppleTV+, want daar zie je ook hoe belangrijk het spel voor Nintendo was. De jaren daarna zouden er echter nog veel meer iconische Game Boy-titels verschijnen, zoals Kirby’s Dream Land.
Daarna kwam er in 1994 een apparaatje dat niet iedereen kent, maar toch echt even genoemd moet worden omdat het briljant is: de Super Game Boy. Het klinkt als een uit de kluiten gewassen Game Boy (nóg groter?), maar het is iets heel anders. Het is een apparaatje dat je in je Super Nintendo kon stoppen waarin je dan Game Boy-cartridges kon doen om vervolgens Game Boy-spellen te doen op je televisie. Een geweldige uitvinding, die beter is dan de uitvinding die daarna volgde: The Virtual Boy. Dat was net als de Game Boy een uitvinding van Yokoi, waarmee je een soort virtual reality-3D-variant van games kon zien, maar dat werd een grote flop. Het staat zelfs te boek als een van de grootste flops van Nintendo ooit. Erg verdrietig, want slechts twee jaar na die Virtual Boy kwam Yokoi om in een verkeersongeluk.
Zijn legacy leeft echter nog steeds voort: er volgden nog veel Game Boy-varianten en waarschijnlijk hadden Nintendo DS en 3DS nooit bestaan zonder die mooie uitvinding van Yokoi. En vergeet ook de virtual console binnen de nieuwere consoles van Nintendo niet: daarmee kon je ook Game Boy-spellen spelen en weer even die nostalgie voelen van vroeger. Want hoe mooi Game Boy ook is als apparaat en hoe bijzonder zijn geschiedenis ook is: het is vooral tof dat veel mensen een fijne herinnering hebben aan het apparaat. Net als de Walkman heeft ook deze handheld gezorgd voor een stuk fijnere autoritjes naar vakantie vroeger.
Maar ook wel wat stress, we moeten het toch even aansnijden: Game Boy werkte natuurlijk niet met een accu, maar met losse batterijen. Dat het geen kleurenscherm had zorgde dat hij langer op zijn batterij mee ging dan de concurrerende handhelds, maar alsnog maakte die batterij het wel altijd spannend. Game Boy gebruikte vier AA-batterijen en dat was toch vrij veel, zeker omdat je er na 10 tot 14 uur weer gedag tegen kon zeggen. 10 tot 14 uur is heel indrukwekkend, maar om nou elke week standaard een pakje AA-batterijen te moeten kopen, en in sommige weken misschien zelfs wel twee pakjes, daar zaten niet alle ouders op te wachten. Maar ook als kind had je er last van: je had toch stress dat die batterijen op zouden zijn en je spelvoortgang weg was.
