Een opvallende gewaarwording bij de première van een van de meest geanticipeerde films van het jaar: Oppenheimer. Diverse acteurs liepen weg, omdat de onderhandelingen tussen grote filmstudio’s en het acteursgilde in Hollywood zijn mislukt. Onder andere hoofdrolspelers Cillian Murphy en Emily Blunt zijn hierop vertrokken bij de Britse première van de film. Het is één van de grootste Hollywood-stakingen ooit, wat alles te maken heeft met het feit dat zowel de schrijvers als de acteurs staken.
Eén van de grote onderwerpen van de stakingen zijn de inkomsten van streamingdiensten, betere werkomstandigheden en AI. Misschien denk je: Hollywood, ver van mijn bed-show, maar dat valt tegen. Het is namelijk straks een helemaal-geen-show als de stakingen lang voortduren. Zo is al bekend dat de nieuwe seizoenen van The Last of Us, Stranger Things en The White Lotus (zeer populaire series) later komen dan gepland. Zijn er immers geen schrijvers om scripts te maken, of geen acteurs om te werken (er doen 160.000 acteurs mee met de staking), dan is er ook geen serie, toch?
Dat is eigenlijk nog maar de vraag: de inzet van de staking is onder andere dat kunstmatige intelligentie niet zomaar gebruikt zou mogen worden door productiehuizen. Zoals je onderaan dit artikel in de video kunt zien, kan een ander de rol spelen en kan er digitaal een gezicht van een acteur op worden geplakt. Dat vinden acteurs vanzelfsprekend helemaal geen goed idee. Hetzelfde geldt voor de schrijvers: als de grapjes van Saturday Night Live straks worden bedacht door AI, worden zij dan nog wel nodig geacht?
Er worden veel vergelijkingen getrokken met die ene aflevering van Black Mirror, waarin het leven van een tech-ceo wordt nagespeeld op een soort Netflix, maar het allemaal een soort raar web van nepheid lijkt te zijn. De vakbond wil dan ook dat er AI-beleid komt waardoor de digitale variant van acteurs wordt beschermd, zodat je niet zomaar een digitale versie van een persoon mag gebruiken in een film. Dat lijkt op zich wel mogelijk: het heeft immers alles te maken met portretrechten en die wegen zwaarder dan de kunstmatige natuur van die beelden. Tenminste, dat denken we: het probleem met AI is dat er nog heel weinig regelgeving voor is en de technologie keihard doordendert, terwijl overheden met hun eigen, stroperige besluitvorming te maken hebben. Iets wat ook heel anti-modern is: als kunstmatige intelligentie ons iets leert, dan is het wel dat er geen tijd te verliezen is. Besluitvorming moet sneller, misschien met hulp van AI?
In ieder geval heerst er onder acteurs grote zorg over hun AI-tweelingen en het gebruik ervan. Het is natuurlijk een stuk goedkoper om een willekeurig persoon het acteerwerk te laten doen, maar zijn of haar gezicht en handen aan te passen aan de bekende acteur. Het gaat zelfs nog verder: er kan een scan worden gemaakt van de bewegingen van de gastacteur. Die gastacteur wordt voor een dag betaald, maar hun bewegingen worden misschien tot in het einde der tijden gebruikt door de studio. Niet oké.
Fran Drescher (bekend van The Nanny), is president van de vakbond (SAG-AFTRA), zij sprak zelfs de woorden: “Als we nu niet opstaan, dan komen we allemaal in de problemen. Dan nemen we allemaal het risico dat machines onze plek innemen.” Klinkt bekend he? Zo zie je maar: dat AI is toch iets groter dan sommige mensen anticiperen. Hoogste tijd om duidelijkheid te scheppen, of moeten we dat straks ook aan AI zelf overlaten?
