Op Google Maps kun je al vrij ver uitzoomen en diverse planeten spotten, maar er is nu nog iets beters. Het is niet van Google, maar wel van Johns Hopkins University en heet Map of the Universe. De naam alleen is al machtig: alsof het masters of the universe is.
Toch is het dat niet helemaal: je kunt er weliswaar heel veel sterrenstelsels in bekijken, dat is uiteraard wel beperkt tot de sterrenstelsels die wij als mensheid kennen. Je hebt echter alsnog genoeg te bekijken: er zijn al meer dan 200.000 sterrenstelsels door ons als mensheid ontdekt en dat is helemaal niet slecht. Genoeg te zien dus, op die Map of the Universe, die is gemaakt door astronomen en de Johns Hopkins University.
De data die werd gebruikt komt van de Sloan Digital Sky Survey, een samenwerkingsverband tussen 7 Amerikaanse onderzoeksinstituten met als doel om onze plek binnen het universum in kaart te brengen via telescopen en radiotelescopie. Dit project wist in slechts 5 jaar al meer dan 200 miljoen hemellichamen te vinden en al meer dan 675.000 sterrenstelsels. De verwachting is dan ook dat er misschien nog meer data/sterrenstelsels aan die Map of the Universe worden toegevoegd.
Het fijne aan de ruimtevaart is dat het zo’n open ‘space’ is: het is omdat wetenschap zo veel mogelijk beschikbaar moet zijn voor iedereen (en omdat het in eerste instantie uiteraard een aangelegenheid was van overheden in plaats van particulieren) ook heel makkelijk om informatie te vinden. Er staat namelijk vanalles openbaar. Het beste zijn initiatieven zoals deze, omdat ze gigantisch veel data samenvoegen tot zeer behapbare informatie die mensen weer meer kan enthousiasmeren voor de ruimte en de wetenschap. Overigens was opmerkelijk genoeg juist deze informatie eerder helemaal niet beschikbaar: alleen voor wetenschappers. Nu dus voor iedereen die het maar wil zien.
De sterrenstelsels op de map zijn niet heel erg mooi, maar dat moet je de makers van deze bijzondere ruimte-Google Maps vergeven. Het zijn er zoveel, dat één sterrenstelsel één pixel is. Eén pixel bevat dus vele miljarden sterren. Op de kaart zien we alleen het centrale deel van het universum. Je kunt op de kaart wel naar de randjes van het universum gaan. Dat wil zeggen: waarvan wij denken dat het de randjes zijn. Mocht je je dus afvragen waarom er een tijdsbalk inzit en je met deze kaart kunt tijdreizen, dan is dat omdat je in principe ook tijdreist: het licht van die sterrenstelsels op het randje doet er wel 13,6 miljard jaar over om bij ons aan te komen.
Heel bijzonder en zeker een kijkje waard. Je vindt de kaart hier.
