Op je paard door de sneeuw, terwijl je nog maar net aan de game bent begonnen. Nu al heb je een band met een personage dat je welgeteld vijf minuten hebt gezien: The Last of Us 2 weet je al vanaf het eerste uur compleet mee te voeren. De wereld van Ellie is er enerzijds vriendelijker op geworden, anderzijds uitdagender. En juist die combinatie maakt ons verslingerd aan The Last of Us: part II.
Waar je in de eerste The Last of Us nog een soort moest wennen aan het leven na de apocalyps, is dat nu gewoon geworden. Ellie is daarbij nog steeds immuun voor het virus dat ervoor zorgt dat zoveel anderen in moordlustige monsters veranderen. En die monsters zoekt Ellie graag op. Samen met haar vriendin Dina gaat ze op pad om te proberen Seattle vrij te maken van die clickers, zoals geïnfecteerden in dit spel heten.
En die maken het je moeilijk. Ook als je de moeilijkheidsgraad op makkelijk zet, dan maken ze het je echt niet altijd heel makkelijk. The Last of Us op de zwaarste moeilijkheidsgraad is echt ontzettend zwaar. Weinig bronnen, veel clickers: het leven wordt je zuur gemaakt tot op het bot. Dus ja, het beste ga je door deze game heen als een sluiper: zorgen dat je niet gezien -en vooral gehoord- wordt door de vijand en deze ombrengen met een handige sluipmove. Of gewoon lomp schieten, maar dat heeft uiteraard zo zijn invloed. Het lijkt erop dat clickers nooit alleen reizen.
Het handigste is wel om te sluipen, zeker als je vooral graag wil dat het verhaal weer verder gaat, in plaats van dat je constant middenin de actie zit, maar dat is iets persoonlijks. Dat verhaal is fenomenaal. De natuurlijke manier waarop emotie er doorheen wordt verweven en er zoveel respect is voor het eerste deel, dat maakt The Last of Us part II een waardige opvolger. Naughty Dog heeft ook niet te veel veranderd aan het concept. De gameplay en de sfeer is vrijwel identiek aan het eerste deel, al heb je hier nog vaker last van mensen die nog niet geïnfecteerd zijn en je toch iets aan willen doen.
Met natuurlijk wel graphics die je nooit eerder zag. De vergezichten zijn werkelijk adembenemend. Soms als je in een café bent en er zijn veel mensen, dan wordt het iets minder gedetailleerd, maar over het algemeen is de wereld enorm rijk opgebouwd met in alle hoeken en gaten wel iets. Dat laat de studio ook graag zien: het sneeuwballengevecht aan het begin laat je kaak naar beneden zakken, omdat het zo mooi en tegelijkertijd realistisch is. Ondanks dat we middenin de zomer zitten, voelt het net alsof je echt even in een wintertafereel bent gestapt.
Tegelijkertijd is The Last of Us er nu op een heel goed moment. Door corona lijkt de wereld af en toe wel een klein beetje apocalyptisch. Mensen uit het buitenland die maar moeilijk terug kunnen komen naar Nederland, en een buitenwereld die gevaar oplevert. Natuurlijk is het wat overdreven, maar binnen zitten en deze game spelen is wel extra bijzonder nu. Het spel was enorm gehyped nadat het eerste deel veelvuldig Beste Game van het Jaar en zelfs door sommigen de Beste Game van het Decennium werd genoemd. Echt heel veel mensen hebben het eerste deel gespeeld en keken uit naar dat tweede deel. Juist omdat er veel gedoe was voor de release, met een hack en een lek, werd de druk alleen maar nog groter voor studio Naughty Dog. The Last of Us part II moest goed worden.
Kon dat nog wel, ondanks die grote hype? Wij denken van wel. Het is niet slechts nostalgie om bepaalde personages terug te zien: ze zijn heel erg sterk. Sterk geschreven, sterk acteerwerk en sterke een sterke persoonlijke ontwikkeling, vooral bij Ellie uiteraard. Toegeven, soms is het killen van de zombie-achtige ex-mensen wel wat repetitief, maar juist omdat je nog steeds je eigen wapens kunt samenstellen van allerlei dingen die je onderweg tegenkomt, kun je dat voor jezelf wat creatiever maken. Plus, er moet vaak ook gepuzzeld worden, waardoor het niet slechts rondlopen-vechten-rondlopen-vechten is.
The Last of Us: part II heeft een geweldig verhaal waar een groot deel van de mensheid met volle teugen van zal genieten. Daarnaast komt het met actiegameplay die je zelf zo moeilijk kunt instellen als je wil én worden er af en toe ook wat puzzelskills van je verwacht. Weet je echt even niet meer wat je moet, dan kan het spel je ook hints geven. Naughty Dog heeft er alles aan gedaan om het tweede deel enorm toegankelijk te maken, ook voor zij die het eerste deel niet hebben gespeeld. Het mag dan een gamereeks zijn die enorm wordt bejubeld door gamers, je hoeft geen hardcore gamer te zijn om van The Last of Us part II te genieten.
Zelfs meekijkende huisgenoten die de controller geen seconde vasthouden zullen zich laten meevoeren door de emoties, de fantastische visuals en de innemende Ellie. Het is niet makkelijk om een spel te maken dat zo universeel kan worden geliefd, terwijl het tegelijkertijd veel uitdaging biedt voor doorgewinterde gamers die meer willen dan een verhaal dat zo de bioscoop in kan.
The Last of Us: part II is verkrijgbaar op PlayStation 4.
