Het is elk jaar weer genieten. Of het nou in Nederland is of elders: de vaak heel leuke boeren die op zoek zijn naar de liefde van hun leven. Sommigen zijn daar relaxt in, bij anderen lijkt de zoektocht naar liefde meer een sollicitatieprocedure voor de bijrol van keukenprins(es). Dat zien we ook in dit seizoen en er zijn een paar dingen die de productie zou moeten doen om deze oer-Hollandse serie (die zijn oorsprong vindt in Engeland) beter te maken.
Het is in huize Jenny de grootste ergernis van dit seizoen: boer Bastiaan. Niet alleen omdat hij nogal hoge verwachtingen heeft zonder er zelf al te veel moeite in te steken, maar om die witlof. Natuurlijk moet deze boer op het moment dat het echt moet keihard werken, en zijn uitleg over eventuele nachtvorst over zijn witlof is heel logisch. Terwijl we nu al twee afleveringen kijken naar hoe de meisjes zich stierlijk vervelen en zelfs een soort complex krijgen, vraag ik me vooral af wat de productie dacht toen Bastiaan aangaf dat hij wel constant moest werken. Had de logeerpartij niet een weekje later kunnen plaatsvinden? Waarschijnlijk hadden de dames hun tijd beter kunnen besteden én hadden we als kijkers wat spannendere televisie dan deze waiting game.
De boeren hebben natuurlijk die kennismakingsdag na de speeddate, waarbij ze leuk een middag op stap gaan met de gekozenen. Dat is erg leuk en daagt ze ook uit om uit die comfortzone te komen, waarna ze er helaas tijdens de logeerweek weer volledig inkruipen. Ze zeggen weinig, ze zijn vooral met werk bezig en heel ontluikend is het niet. Het schilderen in de stal van Geert Jan is waarschijnlijk qua activiteiten een hoogtepunt. Tja…
Uiteraard moeten de boeren een idee geven van het leven op de boerderij, maar is daar geen ruimte voor iets spontaans, in plaats van het NOS-journaal kijken als een aardappel op de bank? Waar is die boer die met man en macht een soort boerenjacuzi aan de praat wilde krijgen? Waarom gaan ze ‘s avonds niet op zoek naar vlinders en andere insecten met een zaklamp en een deken? Het wordt zo wel een erg passief seizoen en dat heeft niet alleen invloed op wat we zien, maar ook op hoe we ons voelen. Er straalt weinig energie uit.
‘Leuk, maar ik woon in Duitsland’, ‘Ik ben mogelijk verliefd op je, maar ik woon op anderhalf uur rijden bij je vandaan’. Op zich zijn het zaken die ook al in de brief stonden, maar de boeren hebben zich er niets van aangetrokken en zijn toch met deze mensen op date gegaan. Natuurlijk weet onze kandidate uit Duitsland ook wel dat er een dag komt dat ze samen gaan wonen en dat dat waarschijnlijk niet in Duitsland is. Maar, als dat voor hem zegmaar de week na zijn keuzemoment al moet gebeuren, dan veranderen de zaken toch wel flink.
Natuurlijk is de logeerweek ervoor om elkaar beter te leren kennen, maar er lijken dit seizoen meer dan ooit misvattingen te bestaan over de toekomstplannen van de boeren en de kandidaten. En ja, kijken naar iets waarvan je weet dat het kansloos is, terwijl er verder weinig in de serie gebeurt, dat geeft je niet bepaald een goed gevoel als de credits weer voorbij komen rollen. Het mag dus best even wat spannender. Je weet wat ze zeggen: als de boeren niet meer klagen en de pastoors niet meer vragen, dan nadert het einde der dagen.”
