Jojo Rabbit draait eindelijk in de bioscoop. Het is de film die de Nieuw-Zeelandse komiek Taika Waititi niet alleen regisseert, maar ook extra tot leven brengt door de rol van Hitler op zich te nemen. De film wordt ietwat gemengd ontvangen, want niet iedereen kan de ver over het randje gaande satire waarderen. Er zijn echter een heleboel grappige feitjes te melden over het al dan niet grappige Jojo Rabbit.
Filmmaker Taika Waititi kwam op het idee om de film te maken toen hij het boek Caging Skies las. Het is geschreven door Christine Leunens en draait om een jonge, Oostenrijkse nazi die niet goed weet wat hij met zijn wereldbeeld aanmoet als hij tot de ontdekking komt dat zijn ouders een Joods meisje helpen onderduiken. Het boek was al satirisch geschreven, maar Waititi wist dat er nog iets dikker op te leggen in zijn Jojo Rabbit.
De reden dat veel filmfans er lang naar hebben uitgekeken, is dat het script op de bekende Black List lag. Dit is een lijst waarop de beste, nog onverfilmde scripts te lezen zijn. Daar lag Jojo Rabbit al sinds 2012, tot Fox het in 2017 toch besloot een kans te geven. Waititi wilde zelf Hitler spelen, want het leek hem een mooie middelvinger naar de man. Waititi zelf is Joods en Maori.
Hoewel, er zijn ook mensen die beweren dat het Fox was dat erop stond dat Waititi hem speelde en niemand anders. Hoe het ook zij, de regisseur kreeg er een interessante cast bij: Scarlett Johansson, Sam Rockwell, Rebel Wilson en Stephen Merchant.
Plus een heleboel kinderen, want de jonge Roman Griffin Davis en Thomasin McKenzie zouden in de rollen kruipen van het kleine nazi-jongetje en de Joodse, bloedmooie ‘indringer’. Het is zelfs Romans eerste film ooit. Allen moesten naar Praag voor het filmen: een stad die meerdere malen is gebombardeerd in de Tweede Wereldoorlog, maar dat nu een klein Duits stadje moest voorstellen.
Mocht je bij het zien van de film denken dat iedereen er wel heel erg fleurig uitziet: dat blijkt ook echt zo te zijn geweest in de oorlog. Die kleurrijke en mooie kleding draagt eraan bij dat dit absoluut geen duistere film is over de wereldtragedie.
Het is ondanks de beladen onderwerpen juist een heel optimistische film die draait om positivisme en anti-haat. Waititi heeft er zelf over gezegd dat hij het heerlijk vond dat alles zo vrolijk lijkt, terwijl ondertussen het Derde Rijk ineenstort en een droom voorbij is.
Hoewel het de regisseur zeker gaat om het onderwerp, ziet hij de film als een belangrijke boodschap aan alleenstaande ouders en specifiek zijn eigen moeder. Hij had pas toen hij zelf kinderen kreeg door dat ouders een heleboel moeten opgeven en dat het moeilijk is om een kind groot te brengen. Toch blijkt onze hoofdrolspeler ondanks dat zijn moeder niet is wie hij denkt dat hij is, toch erg goed opgevoed: hij groet netjes de mannen van de Gestapo met ‘Heil Hitler’.
Nog een paar leuke feitjes? Er is nagenoeg geen Duits dialoog in de film, maar alles wat is geschreven is dat juist wel. De echte Hitler is in deze film niet te zien, alleen op een poster hier en daar. Hitler kon, in tegenstelling tot wat Elsa uit de film zegt, wél een flinke snor laten groeien, maar dat werkte niet goed in combinatie met een gasmasker.
Tot slot is het afsluitende nummer in de film van David Bowie genaamd Heroes. Hij maakte dat over twee geliefden die allebei aan de andere kant van de Berlijnse muur woonden. Er zit nog veel meer symboliek in de film, maar die zullen we niet spoilen. Eentje nog dan? De kans dat Hitler een stuk eenhoornvlees zou eten is klein: hij was naar alle waarschijnlijkheid vegetariër.
