De ‘nieuwe’ Zelda viel wel op toen hij werd gepresenteerd: Link’s Awakening had er nog nooit zo goed uitgezien. Tenminste, Link’s Awakening zag er überhaupt eigenlijk gewoon niet uit als je er nu naar kijkt. Gelukkig is dat in de remake op Switch wel anders. Het spel ziet er enorm koddig uit, met weer een heel andere animatiestijl van onze als Peter Pan-geklede held.
De remake van de Game Boy-titel uit 1993 kan niet worden besproken zonder uitgebreid stil te staan bij de visuele stijl ervan. Die is zo bijzonder en oogstrelend, dat je er eigenlijk niet omheen kunt. Alles ziet er niet alleen koddig uit, maar ook heel levendig. Groene bladeren springen van je scherm, het blauwe water glinstert in de zon en er komt een kust en keur aan unieke vijanden voorbij. Denk aan clowns uit een fles, maar ook de Zelda-bekende ‘duizendpoot die uit bollen bestaat’: Moldorm.
Die wezens hebben allemaal zo hun eigen uiterlijke eigenaardigheden, maar daarnaast weten ze je ook uit te dagen in vechtstijlen. Bij de één moet je er alles aan doen om bij zijn achterste in de buurt te komen en bij een ander moet je niet alleen slaan, maar ook nog iets optillen. De grotere bossfights vinden zoals gewoonlijk in deze gamereeks plaats in de de dungeons, waarbij je je eerst een weg naar de eindkamer moet zien te vechten en puzzelen. Er zijn ook kleinere vijanden om tegen te vechten, wat je onder andere buiten veel doet.
Soms krijg je daarbij hulp uit onverwachte hoek, want Mario-bedenker Shigeru Miyamoto vond het een goed plan om wat Mario-personages en -mogelijkheden te introduceren in Zelda. Zo heb je soms een Chain Chomp tot je beschikking die in moerassen vijanden kan doden. Enige ‘catch’ is dat je het wezen wel eerst moet zien te vinden. Als er namelijk iets te leren valt uit Link’s Awakening, dan is dat wel: voor wat, hoort wat. Je bent voortdurend zaken aan het verhandelen en iets voor anderen aan het doen, waarvoor je later meestal wel wat terugkrijgt.
Dat is wat mij betreft een van de eigenschappen die Zelda zo kenmerkt: de gamewereld is niet simpel een toneel om onze held met schurken te laten vechten, het is echt een leefgemeenschap waarbij het heel normaal is om een praatje te maken en iets voor een ander te doen. Dat draagt bij aan de gemoedelijke sfeer in het spel en dát zorgt weer dat wanneer de sfeer omschakelt, dat ook zo duidelijk merkbaar is. Muziek is daarbij van belang, en de orkestsoundtrack van dit Switch-spel is fenomenaal. Het kan je nerveus maken, trots of juist helemaal klaar voor het gevecht. Het is in deze game heel duidelijk merkbaar hoe bepalend muziek is in games en in deze game hoor je diverse odes aan de Zelda-franchise.
Gelukkig kun je in Link’s Awakening niet alleen vechten en gezellige gesprekken aanknopen, er moet ook veel gepuzzeld worden. Dat is zoals traditioneel door het omzetten van switches en het doden van personages in de juiste volgorde. In elke dungeon staan namelijk diverse uilen opgesteld die je soms cryptische omschrijvingen geven van wat je moet doen. Soms ben je in een dungeon een half uur aan het zoeken naar iets dat uiteindelijk slechts om het hoekje was. Hoewel dat natuurlijk flink frustrerend kan zijn, is dat ook wat Zelda zo uitdagend maakt. Ben je eenmaal weer verder gekomen, dan kun je rekenen op een heerlijk euforisch gevoel. Tenzij je heb gespiekt in een walkthrough natuurlijk.
Juist omdat Link’s Awakening niet een Zelda is zoals gewoonlijk, kan er veel meer unieks aan het spel worden toegevoegd. Je hebt geen last van Zelda die je hulp nodig heeft, er is geen Triforce om achteraan te jagen en zelfs de ultieme bad guy Ganon laat zich niet zien. Je doel in het spel is om te zoeken naar een groot ei dat in de bergen van Koholint ligt.
Link’s Awakening is een vreemde eend in de bijt en dat is positief. Er is echter ook een minder fijne manier waarop dit spel opvalt is. Het heeft namelijk enorm veel framerate-problemen voor een Nintendo-game. Nu kun je de game dat vergeven, juist omdat er wel veel aandacht is gestoken in de presentatie, maar het is zeker iets dat stoort. Het gebeurt namelijk veelal wanneer je een nieuw gedeelte betreedt en dan wil je juist alles in het scherm even goed in je opnemen.
Het spel draait wel nog steeds om dungeons en als je er zeven hebt gespeeld, dan komt het verhaal tot zijn -geprezen- einde. Er is echter meer dan dat, wat nieuw is de mogelijkheid om zelf dungeons te bouwen. De mogelijkheden zijn lang niet zo verregaand als in Super Mario Maker, maar in de Chamber Dungeons kun je wel zelf bepalen hoe je zelfgebrouwen dungeon eruit komt te zien. Echter komt er zoveel kijken bij het bouwen van een goede kerker, dat je wel engelengeduld moet hebben -en eigenlijk meer opties- om ook iets van waarde te kunnen toevoegen aan het spel.
Link’s Awakening is namelijk uiteindelijk zelf zo fantastisch, dat het eigenlijk geen toevoegingen nodig heeft. Het heeft een grafische upgrade gekregen waar je u tegen zegt, maar is tegelijkertijd meer dan een schattig uiterlijk alleen. Het is een spel waarin je de gemeenschap op het eiland beter leert kennen, terwijl je tegelijkertijd puzzelen en vechten met elkaar afwisselt in de vele dungeons die je tegenkomt. Je bent in dit spel zo hard bezig met het voltooien van de vriendelijke verzoekjes van de burgers en de opdrachten die de uilen je geven, dat je aan het eind van de rit bijna zou vergeten hoeveel plezier je onderweg hebt gehad. Link’s Awakening is een enorm natuurlijk aanvoelende game, waarbij de sfeervolle soundtrack en inderdaad toch die bijzondere visuele stijl het plaatje helemaal afmaken.
