De politie heeft eindelijk hard opgetreden tegen mensen die tijdens een ernstig ongeluk op de A58 aan het filmen waren. Het argument wat de politie hiervoor hanteert is dat je tijdens het rijden geen smartphone mag gebruiken, niet voor foto’s en zeker ook niet voor video’s.
Het fenomeen is inmiddels bekend en zegt iets over onze maatschappij. Als we de berichtgeving over dit onderwerp volgen komt het altijd op hetzelfde neer: mensen in nood lijken spannender om te filmen dan om ze te helpen. Het is iets wat niemand wil of gaat begrijpen maar wat wel de harde werkelijkheid aan het worden is. Ook deze week was er weer zo’n nieuwsitem. Terwijl een man in een restaurant gereanimeerd wordt, drukken buiten passanten hun smartphone tegen het raam om het te filmen. Not done, maar – as said – het gebeurt.
De andere harde waarheid is dat de politie ook beelden opvraagt aan de bevolking als er een misdaad is gepleegd. Dat is het moment dat filmende omstanders juist een meerwaarde hebben. Hetzelfde geldt voor rampen, daar waar het echt mis gaat. Dan kunnen de gezamenlijke beelden van iedereen die het staat te filmen juist een timeline vormen om mogelijk te kunnen achterhalen wat er precies gebeurde.
Als je het langs deze kant benadert heeft ‘ons mobieltje’ op dit punt wel degelijk ook een grote meerwaarde. Om die reden zal het lastig zijn hier een passende wetgeving over op te stellen. Uiteindelijk heeft alles te maken met onze eigen normen. Iedereen zal zelf moeten uitmaken waar voor hem/haar de streep ligt en wanneer je in een gebied terecht komt waar je je diep voor zou moeten schamen. Het filmen van mensen die vechten voor hun leven is daar een ‘goed’ voorbeeld van en valt terecht onder de noemer ‘schaamteloos’.
