Voordat ik start moet ik jullie iets bekennen, dit is namelijk de eerste keer dat ik Shadow of the Colossus in zijn geheel gespeeld heb. Ten tijde van release heb ik de game wel even gespeeld bij een razend enthousiaste vriend maar op een of andere manier bleef het een titel die onderop mijn lijstje bleef haken.
Iets meer dan een decennium en twee generaties consoles verder kan ik dan eindelijk de titel van mijn alsmaar groeiende lijst afstrepen. Maar dit deed ik wel met een dubbel gevoel, enerzijds oprecht blij dat ik zo’n mooi verhaal heb meegemaakt. Anderzijds een beetje spijt dat ik deze game nog nooit eerder gespeeld heb.
Shadow of the Colossus is een eigenaardige game die heel sober en minimalistisch aanvoelt. Hier veel vermelden over het verhaal heeft dan ook weinig zin aangezien er niet veel plot is om over te schrijven. Je bent Wanderer, een jonge man die zestien kolossen moet verslaan om een voor hem belangrijke vrouw weer tot leven te wekken. Wie de vrouw voor Wanderer is staat vrij ter interpretatie en dat geldt ook voor de rest van het verhaal. Er is namelijk weinig dialoog, maar dat heeft de game ook niet echt nodig.
De keuze voor een minimalistisch plot is ook terug te zien in het design van de game. De fraaie speelwereld is afgezien van de zestien kolossen namelijk helemaal verlaten. Dat maakt de game qua gevoel best eenzaam, maar als je dan een kolos vind zwiept de muziek op en verandert dat abrupt het tempo van de game. De rust maakt plaats voor een uitdagend gevecht en je voelt je als speler ten opzichte van zo’n reus dan zo verschrikkelijk klein. De game biedt tevens weinig uitleg om je te assisteren met het kleinmaken van een kolos. Dit moet je allemaal zelf uitvogelen wat de overwinning des te zoeter maakt.
Ik had besloten de game te behandelen zoals ik iedere remaster of remake van de laatste tijd heb behandeld: ik zou een oogje dichtknijpen om langs de gedateerde elementen te kijken en de game in zijn waarde laten als ik hem beoordeel. Eigenlijk net zoals iemand je het oude werk laat horen van een toffe band en uitlegt dat “dit is waar het allemaal begon”. Op een of andere manier negeer je dan de krakende en stoffige opname en waardeer je de plaat voor wat het is.
Maar man, wat zat ik ernaast! Bluepoint games – verantwoordelijk voor deze remake – heeft echt alle visuele elementen grondig aangepakt om een prachtig plaatje neer te zetten. Het resultaat draait heerlijk soepel 1080p met 30 fps op mijn vertrouwde Playstation 4 en kan op een Pro zelfs 60 fps of 1440p aan. Ik zag dit met name terug in de realistische lichteffecten en de gevechten met de grote monsters. Tijdens deze gevechten bewegen de haren realistisch mee en is er geen sprake van houterige animaties of zelfs framedrops zoals we ze zagen in de oorspronkelijke versie.
De game voelt dus op het grafische vlak bijzonder fris aan waardoor je eigenlijk niet echt door hebt dat het een remake is van een game uit 2005, dat alleen al is een eervolle vermelding waard.
Maar hoe fraai een game er ook uit ziet, het gaat mij uiteindelijk om hoe de game speelt. Je dient als speler grote monsters te verslaan en hebt enkel een zwaard, pijl en boog, paard en klimkunsten tot je beschikking. Het zijn geen epische gevechten zoals je ze in andere vergelijkbare titels treft, meer puzzels die op een hele andere manier grandioos aanvoelen. Het beklimmen van zo’n kolos met een metertje wat aangeeft hoeveel uithoudingsvermogen je nog hebt bezorgden mij vaak spannende momenten. Hoe vaak ik het trucje ook uitvoerde was iedere kolos weer net iets anders.
Alhoewel ik niet meer precies kan herinneren hoe de 2005 versie aanvoelde weet ik nog wel dat ik ontzettend liep te klungelen met de besturing. Het vasthouden aan zo’n gevaarte deed je met R1 en het verder springen met het driehoekje, niet de meest ideale knoppencombinatie. Zo dacht Bluepoint games er blijkbaar ook over want de besturing is ook ietwat aangepast waardoor alles eigenlijk logischer aanvoelt.
De besturing schijnt ook verder aangepakt te zijn door deze meer responsief te maken dan het origineel. Alhoewel ik niet goed kan vergelijken kan ik wel bevestigen dat de besturing lekker strak aanvoelt, wel is de camera ietwat te gevoelig voor mijn smaak waardoor een licht tikje het beeld al alle kanten op schiet. Maar dat is natuurlijk een kwestie van wennen, waardoor het al snel niet meer storend is.
Shadow of the Colossus is in 2018 nog steeds zo eigenaardig als zijn oorspronkelijke vorm. Het is niet zo maar een game die je even uitspeelt maar meer een bijzondere ervaring die je als gamer gewoon moet meemaken.
Had jij hem net zoals ik nog op het lijstje staan is dit het moment om toe te slaan en te genieten van iets unieks. Maar heb je hem daarentegen al een keer gespeeld twijfel ik over de meerwaarde, Als een mooie visuele upgrade en een betere besturing het voor je waard zijn is dit voor jou een mooie aankoop.
