Life is Strange is een unieke serie binnen games. Als je er een gesprek over begint, start je met dat het grafisch niet zo bijzonder is, dat de animaties matig zijn, en dat de dialogen af en toe ontzettend (of zullen we zeggen: ‘hella’) tenenkrommend zijn. Maar als dat eenmaal gezegd is, kunnen we het hebben over wat deze games zo bijzonder maakt.
Life is Strange is inmiddels verder gegroeid tot de eerste serie episodische games waarmee het in 2015 begon. Die eerste serie plantte een zaadje dat inmiddels is uitgegroeid tot een begrip binnen games als je het over verhaalvertelling hebt.
Niemand is immuun voor de achtbaan aan emoties die de eerste serie op je loslaat. Toegegeven, er wordt zwaar geschut ingezet: een vermissing; zelfmoord; medisch-ethische-dilemma’s waar je als speler over mag besluiten. Maar daarmee alleen is Life is Strange niet gekomen waar het nu is: het weet dat alles met de juiste timing en toon in beeld te brengen. Het weet wanneer gesprekken moeten overgaan in achtergrondmuziek. Het geeft je als speler de ruimte om mee te leven met de personages.
Zo ook de prequel-serie Life is Strange: Before the Storm, die eind vorig jaar uitkwam. Prequels zijn altijd lastig. Vaak haalt het het mysterie van de originele serie onderuit. Before the Storm weet dat grotendeels te ontlopen. Wel is het terugdraaien van de tijd uit de game gesloopt, wat betekent dat je keuzes meteen blijvend zijn en er geen tijdpuzzels meer zijn. Dat laatste is voor sommigen een groter gemis dan voor mij, want het legt de focus van de game nog meer op het verhaal.
En daarin is Before the Storm subtieler dan het origineel. Het eerder genoemde zware geschut wordt niet meer ingezet, maar is vervangen door beter herkenbare situaties: vriendschap; liefde; gezinssituaties die onder druk staan. Je hoeft het niet exact zo meegemaakt te hebben om het toch te herkennen. De thema’s van Before the Storm zijn universeler, en dat maakt het ook beter dan het origineel.
Naast de drie afleveringen waar Before the Storm uit bestaat, is er ook nog een bonus aflevering te krijgen die onlangs is uitgebracht. Farewell is kort, hooguit een uurtje, en speelt zich weer vóór Before the Storm af. We spelen weer als Max, net zoals in de eerste Life is Strange, vlak voordat ze naar Seattle verhuist.
De hele aflevering draait maar om een ding: hoe vertel je je beste vriend(in) dat je naar een andere stad gaat verhuizen en elkaar dus niet meer zult zien.
Farewell begint wat aan de slappe kant, maar weet in dat uurtje dat het zichzelf geeft te eindigen op hetzelfde niveau als de rest van de serie. En de enige reden waarom het dat lukt, is omdat je om de personages geeft. Er zijn maar weinig andere games die hetzelfde in mij weten los te maken, laat staan op dit niveau. Daarom bij deze (wederom) het advies om deze serie niet voorbij te laten gaan.
