Monster Hunter is een ding op zichzelf: waanzinnig populair in Japan, nooit doorgebroken in het Westen en voor de meeste mensen iets waar ze heel ver vandaan van willen blijven. Terecht ook. Behalve een paar gekkies die zich de moeite hebben genomen om de vreselijk ingewikkelde systemen te doorgronden gooiden de mensen die het probeerden vaak hun handen in de lucht na een paar uur.
En dat terwijl het concept van de game eigenlijk heel simpel is: monsters jagen. Je kunt alleen of met meerdere spelers er op uit trekken om steeds lastiger (en doorgaans ook groter) wordende monsters te doden of vangen, waarbij de allure is dat elk monster je loot geeft, waarmee je jezelf sterker kunt maken.
De ogenschijnlijk bekende lus van jagen, loot krijgen, jezelf beter maken en het dan allemaal weer opnieuw doen was in Monster Hunter altijd aanwezig, maar het aantal aangekoekte systemen wat daar aan vast zat zorgde voor te veel gedoe, om het simpel te stellen.
Wat Monster Hunter World dan nu eindelijk doet is dat het al het gedoe redelijk beperkt. Het is nog steeds allerminst een simpel spel, want in de eerste paar uur krijg je al zo veel informatie voor de kiezen dat het knap is als je het allemaal onthoudt.
Monster Hunter houdt namelijk van semi-realiteit. Je wapen moeten tijdens het jagen geslepen worden als je te veel slagen hebt uitgedeeld, anders doet het geen schade. Behulpzame items als potions moeten zelf gemaakt worden van planten die je ook zelf moet zoeken in de wildernis of anders met je beperkte geld moet kopen in de winkels.
Monster Hunter World stroomlijnt een aantal van die systemen zodat het nog nét te behappen valt, maar als je gaat spelen is het nog steeds heel raadzaam om er veel tijd voor uit te trekken of te gaan spelen met iemand die het al begrijpt. De game blinkt namelijk niet uit in helderheid en heel veel hulpvolle opties zitten ergens in een menu verborgen. Het is een stuk beter dan Monster Hunter was, maar het maakt effectief dat de moelijkheidscurve van een steil rechte lijn naar een nog steeds verdomd steile wand gaat.
De combinatie van de net iets betere uitleg en stroomlijning combineert echter met de – eindelijk – fatsoenlijke console-graphics en zorgt zo dat je niet meer met je 3DS zit te pielen en gewoon kunt zien wat er gebeurt én een redelijke kans hebt dat ook te begrijpen.
Naarmate het spel vordert wordt het steeds belangrijker om de juiste keuzes te maken. Hoe ga je je gear upgraden? Je moet op een gegeven moment echt rekening gaan houden met de elementen of aanvallen die bepaalde monsters hebben en hoe verder je gaat, hoe meer je teamcompositie ook gaat meespelen.
Het gave van de nieuwe wereld van Monster Hunter is dat er in elk losstaand gebied een ecosysteem is met grote monsters, kleine monsters en alle bijbehorende schermutselingen. Je kunt prima gebruik maken van de omgeving en zelfs een lastig monster richting de Apex Predator van het gebied lokken om te zorgen dat de Alpha een groot gedeelte van het slachten voor je doet. Het is ontzettend diep, maar je moet wel de moeite willen doen om het allemaal te begrijpen, want je wordt niet aan het handje gehouden. YouTube is dus je vriend.
Voor iemand zoals ik die altijd interesse heeft gehad in de serie maar er ondanks een paar pogingen nauwelijks doorheen kwam geeft Monster Hunter World net genoeg houvast en vooral voldoening om door te blijven spelen. Sterker nog: ik wil niks anders meer. Als een game als Monster Hunter (net zoals een Destiny of Dark Souls) zijn klauwen in je heeft blijf je er mee bezig, ook als je niet aan het spelen bent.
De schier oneindige mogelijkheden om jezelf te verbeteren zorgen er voor dat je altijd iets te doen of na te jagen hebt, of je nu alleen aan het spelen bent of met vrienden aan het Hunten gaat. Je kunt nadat de credits van het – overigens volstrekt oninteressante – verhaal zijn afgelopen nog ontzettend veel doen, en met zo’n zware (want het wordt heel, heel moeilijk) endgame in het vooruitzicht weet je dat je aan een lange weg bezig bent die je ook nog eens lol an sich verschaft.
Maar nogmaals: het gedoe blijft. Alleen al de manier waarop multiplayer werkt in de game is vreselijk ondoorzichtig en nodeloos ingewikkeld, er zijn zo veel menu’s met submenu’s dat je de eerste 30 uur alles moet zoeken en het vechten en rondlopen an sich is nog niet zo precies en vlot als het zou kunnen zijn. Dat is dan volgens de Monster Hunter-fanaten “onderdeel van de charme”, maar dat is geen excuus. Als eerste echte stap richting het Westen voor Monster Hunter is World echter een triomf. Als Capcom nu nog de laatste scherpe randjes er van af weet te slijpen zonder de ziel van de game te verliezen wordt Monster Hunter in het Westen ook zo groot als het in Japan is.
[Afbeeldingen © Capcom]
