De eerste Evil Within was een regelrechte teleurstelling. Shinji Mikami, toch een oude Japanse meester van de horror, kon na eerdere toppers als Resident Evil 4 niet op hetzelfde niveau komen en dat deed de game geen goed. Mikami is maar zijdelings betrokken bij deze game, naar eigen zeggen omdat hij jong talent binnen ontwikkelaar Tango Gameworks de kans wilde geven om iets te maken. Van wat ik kon spelen op gamescom lijkt dat een goede gok geweest.
Evil Within 2 start met dezelfde hoofdpersoon: Sebastian. Na de gebeurtenissen van de eerste game denkt hij er niet aan om terug te gaan naar STEM, totdat hij te horen krijgt dat zijn dochter misschien nog leeft in die wereld. Tegen beter weten in gaat hij dan terug en het is meteen raak: de opening van de game zoals ik ‘m speelde zet je meteen tegenover een vijand waarbij het duidelijk is wat je moet doen: rennen voor je leven. Je kunt het stukje in de video hieronder bekijken:
Daarna gaat het spel verder en word je min of meer in de open wereld gegooid. Het begint nog redelijk rustig aan met maar één pad, maar al snel leek het gebied een beetje opengegooid te worden als je aankomt in Union. Niet in de zin dat ik opeens overal heen kon, maar er was wel ruimte genoeg om de vijanden (die teleurstellend genoeg niet veel spannender waren dan zombies) op het gemak te kunnen besluipen. Dat was ook wel nodig, want ik had structureel te weinig kogels. Iedere vijand die ik met een ongezien mes in de rug kon wegwerken was er één minder, want als je gezien wordt is het heel snel afgelopen met je.
Heel veel verder dan dat eerste open stuk ben ik niet kunnen komen in mijn speeltijd, maar nadat je in een huis naar binnen bent gekomen krijg je een soort radio die je gebruikt om te navigeren en die je laat zien waar missies te vinden zijn. De wereld van STEM is een droomwereld en daar wordt op zich leuk mee gespeeld, in de zin dat alles opeens kan veranderen, zoals Silent Hill bijvoorbeeld dat ook veel deed. De manier waarop je dan in het (veilige) huis ook munitie, healing items en andere dingen kunt maken neigen dan toch wat meer naar de Resident Evil-kant van de Survival Horror-weegschaal.
Het maakt dat Evil Within 2 niet echt eng is, (behalve in het eerste stukje) en dat je al snel meer bezig bent met het mechanische gedeelte van de game: waar gooi ik een fles zodat de zombies me de rug toekeren, ik hun ‘green goo’ kan oogsten en daarmee mijn skills kan verbeteren? Het is natuurlijk in een uur niet heel makkelijk om te zien wat een game in petto heeft wat dat betreft en zeker ten opzichte van het eerste deel lijkt het goed vooruit gegaan. Ik vond in elk geval het rennen en bijkomen daarvan niet zo irritant als bij de eerste Evil Within, dus dat scheelt al de helft.
Maar toch: het ziet er niet verkeerd uit, maar de monsters zijn nog een beetje te gemiddeld. Het is vaag, maar wel vooral in het stuk waar je nauwelijks controle hebt over wat er gebeurt. Het hangt er – van wat ik tot nu toe heb kunnen zien – nog steeds een beetje tussenin, maar ik wel wel hoop dat het eindproduct iets meer gaat laten zien naarmate het spel vordert, een beetje zoals de eerste. Als de curve dan hoger eindigt, komt het misschien toch gewoon goed.
[Afbeeldingen © Bethesda]
