Twee maanden lang worden we al verwend met een belachelijk groot aantal titels. Normaal gezegd zouden Marnix Suilen en Martijn Steinpatz de grootste moeite hebben om tussen de nieuwe Zelda, Horizon Zero Dawn, Halo Wars 2, Nioh en For Honor te kiezen. Sorry. We waren even vergeten dat ze nog bestonden. Waarom? Nou, laten we het eens over Nier: Automata hebben.
Martijn: Marnix, er komt nog teveel dit jaar uit om zeker te zijn, maar als Nier: Automata niet hoog op mijn lijst terecht komt dan zal ik eind 2017 aan Alzheimer lijden. Er is wat op de game aan te merken – en daar gaan we het zeker over hebben – maar als deze titel je bij einde E niet emotioneel raakt dan ben je morsdood van binnen.
En ja, lezers, je moet Nier: Automata minimaal vijf keer uitspelen voordat je hem écht hebt geklaard. Dit klinkt minder vermoeiend dan het is. De eerste twee keer bekijk je vanuit het oogpunt van de hoofdpersonen 2B en 9S en de derde akte speel je onder andere met A2 voor einde C/D. De andere twee eindes kun je binnen vijf minuten klaren. Klinkt ingewikkeld? Valt heel erg mee. Maar doe het wel.
Marnix: Het is inderdaad een nogal aparte game qua structuur, en dan zal ik nog maar even niets over het verhaal zeggen. De gameplay is gelukkig wel makkelijk te begrijpen. Platinum Games heeft weer een geweldige charcter action game afgeleverd die prima naast Metal Gear Rising Revengeance en Bayonetta mag worden geplaatst. Daarnaast bevat de game enkele shoot-em-up en twin-stick shooter momenten, waar ontzettend vloeiend naar gewisseld wordt. Ook de hacking minigame, die in veel games vaak toch wat saaitjes is, is hier een klein shootertje dat me nooit zal gaan vervelen.
Ook de levels die je speelt hebben me buitengewoon verrast. In eerste instantie word je in een open wereld gedumpt met de standaard sidequests, winkeltjes en mensen om mee te praten. De hoofdmissies daarentegen veranderen bijna allemaal in een netjes ontworpen lineair level dat je door speelt.
De game laat je niet alleen verschillende genres spelen, maar ook vanuit verschillende perspectieven. Op vloeiende wijze verandert het standaard third person aanzicht naar top-down, en dan weer naar sideview. Er is zelfs een level dat je geheel als actie-platformer speelt. En het belangrijkste: het werkt allemaal.
Martijn: Die missiestructuur kan mensen irriteren, vooral als je games als Bayonetta en Metal Gear Rising Revengeance gewend bent. Je begint met een spetterende introductie met bullet hell, vliegende zwaarden en gigantische monsters vanuit drie verschillende invalshoeken, en dan doe je ineens standaard open wereld fetch quests. Ineens is het weer allemaal fantastisch, en dan zakt het weer in.
Laat je daardoor niet afschrikken. Die aandachtsspanne zit expres in Nier: Automata om het speciale ook speciaal te houden. Bayonetta zat zo bomvol actie dat ik me geen scène uit die game meer herinner. Daarentegen ga ik minimaal vier scènes uit Nier: Automata nooit meer vergeten.
Verder zorgen die submissies ervoor dat je jezelf klaar stoomt voor de volgende verhaalmissies, met experience points, wapens en plug in chips (zo meer daarover). Daarnaast geeft het je subtiele hints en achtergrondinformatie over het verhaal. Er zit één submissie die je letterlijk op de laatste revelatie van de game voorbereid. Daarnaast hoe meer je die speelt, hoe groter de impact van het verhaal.
Nog even die plugin chips. Deze geven je speciale krachten of verbeteringen van je statistieken. Dit gaat heel diep. Je hebt zoveel chips en (aan het eind) zoveel plekken om ze te plaatsen dat je door het bomen het bos niet ziet. Gelukkig kan je ook de game laten bepalen wat voor speelstijl je wil. Wel ben je op een gegeven moment zo krachtig, dat je bijna niet meer op normal mode dood gaat.
Marnix: Leuk detail aan die plugin chips is ook dat je er een aantal hebt voor je hud zoals levensbalk en minimap. Als je die weghaalt heb je die elementen op de hud dus niet meer, maar wel weer een beetje extra plek hebt voor een andere chip.
Dat is ook een direct gevolg van waar de game over gaat. Je speelt als een androïde, zeg maar een robot die de mens nadert. Deze androïden zijn gemaakt om de wereld die is overgenomen door robots terug te veroveren voor de mensheid.
Daar gebeuren al een aantal interessante dingen. Feitelijk hebben we hier een strijd tussen ‘slimme’ en ‘domme’ robots, maar het wordt al snel duidelijk dat dat iets gecompliceerder ligt. Ook zijn de androïden, met name 2B, enigszins gedistantieerd van het conflict. Ze volgen orders op, waardoor er minder nadruk ligt op een strijd tussen goed en kwaad.
Maar zoals al gezegd, dat is slechts het begin. Nier: Automata gaat dieper. Over of robots gevoelens kunnen hebben, en of daar dan rekening mee moet worden gehouden. Ook hier speelt de tegenstelling van androïde versus robot een interessante rol, want androïden zijn uiteindelijk ook mechanische levensvormen. De grens tussen beide vervaagt.
Martijn: Ook een leuke: verwijder de OS chip en je krijgt gelijk de end credits, want Nier.
Ik denk dat Nier: Automata vooral om verbindingen gaat. Met je partner, je vrienden, de organisatie, een gezamenlijk religie, een natie. Wat houdt die verbindingen in stand? Wat gebeurt er als mensen geen deel meer uitmaken van een netwerk of de connectie abrupt verbroken wordt? De game kent meer thema’s zoals liefde en uit een slechte situatie worstelen, maar connecties domineren.
Alle lof voor director en (mede)schrijver Yoko Taro, hij weet al deze thema’s bijna perfect in de game te verweven. Veel ontwikkelaars proberen dit soort zaken, maar schieten altijd tekort. Taro slaagt omdat hij niet alleen (bijvoorbeeld) Nietsche gelezen heeft, maar hem begrijpt, bekritiseert en zelfs een beetje uitlacht. De meeste developers halen stap 1 nèt. Alleen Bioshock kreeg het compleet voor elkaar.
Het kent zijn fouten. De beweegredenen van de hoofdpersonages zijn niet altijd duidelijk en ze spreken elkaar soms tegen. Ik ben nog steeds in de war wie nou de echte slechterik van de game is. De game eindigt troebel op dat punt – en misschien moeten we daar eens apart over discussiëren. Uiteindelijk draait het toch om 2B, 9S en A2 en zoals ik al eerder zei: daar ga je van houden.
Maar nu even wat meer over de baasgevechten want, goeie god, daar zitten uitstekende tussen. Ik denk wel dat Platinum Games te vroeg met Simone piekte. Want hoe goed de rest is, baas nummer twee wordt niet meer overtroffen.
Marnix: Verbindingen zou inderdaad een abstracte term zijn om het meeste in samen te vatten. Ik denk dat Taro vooral op zoek was naar een manier om menselijkheid te beschrijven, en zodoende (hoofdzakelijk) uitkwam op relaties. Daar zit zeker een kern van waarheid in, maar geheel afdekkend is het natuurlijk niet.
De game gaat dan wel dieper dan alle andere games qua thema’s, toch blijft het een game. Er zitten ook enkele oppervlakkigheden in zoals ‘waarom mensen doden’ die dan niet echt worden uitgewerkt. Daar loopt Taro in de val dat een dergelijke vraag stellen dieper lijkt dan dat het daadwerkelijk is. Een ontleding ontbreekt.
Nier: Automata biedt vooral wat dingen om zelf over na te denken. In een aantal gevallen helpt het je ook op weg, wat het inderdaad diepgaander maakt dan vrijwel elke andere game, maar dan nog bevinden we ons pas in het pierenbadje.
De baasgevechten maken allemaal indruk. Simone is inderdaad een van de beste daaruit, maar dat geldt voor dat gehele level. Dat zit hem voor mij niet eens zozeer in het gevecht zelf, maar in alles wat ze uitkraamt terwijl jij op haar in aan het hakken bent. Maar dan hebben we het over het beste uit alleen maar goede dingen, ik heb me geen moment verveeld of geërgerd aan wat de game me voorschotelde. En dan is er ook nog eens die prachtige muziek die ik al vanaf het begin constant loop mee te neuriën, ook als ik niet aan het spelen ben.
Martijn: Absoluut. De muziek in deze game is fenomenaal, vooral vanwege de 8-bit varianten die je hoort als je de hacking games aan het spelen bent.
Nee, Nier: Automata is niet perfect. Ik kan me de laatste tijd niet herinneren dat ik tegen zoveel onzichtbare muren ben opgelopen en de werelden zijn soms vrij kaal, maar deze game leeft en bruist op een zeer aparte manier. Ik weet niet of deze game aan het eind van het jaar een GOTY in de wacht gaat slepen maar ik moet nog zien of er in 2017 een interessantere titel uitkomt.
Het zou daarom doodzonde zijn als deze titel over het hoofd wordt gezien, want een betere mix van verschillende genres, perspectieven en thema’s krijg je niet. Dus speel deze game in vredesnaam, mensen. En dat minimaal drie keer – ik blijf het zeggen. En zoals Jim Sterling zo mooi zei. Als de game in de annalen van de geschiedenis verdwijnt, dan mag de historie het heen en weer krijgen.
Marnix: Nier: Automata is voor mij zo’n game waarin alles samenkomt. Strakke gameplay, een interessant verhaal, een mooie stijl, alles waar je games voor speelt zit hierin. Daarom mag deze game inderdaad niet vergeten worden. Nu wijzen wij je daar vriendelijk op, maar tegen het eind van het jaar, als iedereen weer zijn top tien aan het maken is, zal die vriendelijkheid omslaan in woest geschreeuw. Waarom heb je Nier: Automata niet gespeeld!? Zorg ervoor dat we niet tegen jou hoeven te schreeuwen, speel Nier: Automata.
