Als je vijf minuten in Prey zit weet je als doorgewinterd gamer precies waar je mee te maken hebt: Bioshock (met een snufje Half-Life) in space. Het klinkt wat kort door de bocht, maar het is echt waar. Ik heb in het openingsuur een speciale gave (genaamd Neuromod) gekregen uit een machine, ik heb zwarte aliens met een moersleutel doodgeslagen en ik ben erachter gekomen dat ik onderdeel ben van een experiment dat mis is gegaan.
Dat is geen toeval. Ontwikkelaar Arkane, inmiddels voornamelijk bekend door de steengoede Dishonored-serie, heeft vanaf het begin al aangegeven dat Prey geïnspireerd is door System Shock 2, de voorloper van Bioshock. Voor de fans van die games kan ik dit een hele korte preview maken: Prey is helemaal in die stijl, met een sci-fi thema dat in het eerste uur al allerlei interessante vragen oproept. Wordt vet, reserveer maar wat geld voor de release.
Zeggen die andere games je allemaal niks? Prey is een actie/avontuur-game in de eerste persoon, waarin je de vrije keuze krijgt hoe je de problemen die je tegenkomt op wilt lossen. Je moet je wapens en gebruiksvoorwerpen bij elkaar zoeken in een grotendeels uitgestorven ruimtestation genaamd Talos I. Naast het slaan en schieten richting vijanden betekent dat ook zoeken naar antwoorden: waar is iedereen? Wat is er gebeurd? Wat is jouw rol in dit verhaal?
Door aanwijzingen te verzamelen en goed rond te kijken kom je uiteindelijk (als het goed is) te weten wat er speelt op het ruimtestation. Intussen probeer je zo veel mogelijk spulletjes te verzamelen die je kunnen helpen overleven zoals wapens, voedsel, materialen om technologie te bouwen en niet te vergeten: de Neuromods. Dat zijn de ’tonics’ van Prey, speciale breinimplantaten die je speciale krachten geven. Die zijn deels geïnspireerd door de aliens die je tegenkomt en geven je – zoals dat hoort – nog meer keuze.
Het verhaal is typisch sci-fi. Je karakter, Morgan Yu, staat in 2032 gewoon op uit bed om te beginnen aan een nieuwe baan. Al snel blijkt dat er hele andere zaken spelen dan je denkt en breekt de hel los. Als je eenmaal los wordt gelaten in het ruimtestation krijg je steeds een doel, maar hoe je dat bereikt is helemaal aan jou. Vechten, sluipen, hacken, omzeilen: alle tools zijn er, maar je kunt niet meteen alles doen.
Via de Neuromods versterk je tijdens het spel je keuze: wil ik me specialiseren, of ga ik van alles wat doen? Hoe uitgebreid die keuzes straks gaan zijn is moeilijk te zeggen na een uur spelen, maar van wat ik begrijp brengt elke keuze wel ook consequenties met zich mee in hoe je door het spel beweegt. De Neuromods bijvoorbeeld hebben het DNA van de aliens in zich. De in eerste instantie hulpvaardige bots die alle aliens neerschieten gaan dan op een gegeven moment ook aan als jij langskomt. Het is trouwens niet duidelijk of het verhaal ook enige impact gaat ondervinden van de keuzes die je maakt, of dat het alleen maar de gameplay beïnvloedt.
De setting waarin je al die keuzes maakt is heel goed gerealiseerd. Het is gesitueerd in een alternatieve historie waarin de mensheid al in de jaren ’80 al hele grote ruimtestations aan het bouwen was. De opening doet zoals je zou verwachten veel aan context door omgeving. Er hangen posters aan de muren met spreuken en advertenties, er zijn e-mails om te lezen en her en der zijn er geluidsfragmenten te beluisteren. Wat helpt is dat Prey niet alleen lekker loopt (althans op de dikke gaming-pc die ik ter beschikking had) maar ook de stijl heeft die je van een game in de –Shock-serie verwacht. Het is bij lange na niet zo gestileerd als bijvoorbeeld Dishonored, maar de link is makkelijk te leggen.
De vijanden zijn interessant, niet omdat ze zo innovatief zijn (zwarte tentakel-monsters die naar je slaan hebben we wel eens eerder gezien) maar omdat ze zich kunnen vermommen als willekeurige gebruiksvoorwerpen. Een extra reden dus om heel rustig de omgeving te verkennen, want een kopje koffie, emmer of ladekast kan zich op elk moment veranderen in een alien. En met ‘elk moment’ bedoel ik natuurlijk ‘als jij de andere kant uit kijkt’.
Die vijanden zijn – heel clever – niet op vaste punten gezet, maar worden terwijl je door het station loopt via een algoritme gegenereerd, zodat je dus nooit zeker kunt zijn dat je een al uitgekamd gebied rustig kunt doorkruisen zonder gevecht. Over gevechten gesproken: één wapen springt er meteen uit: de glue gun, die je kunt gebruiken om vijanden letterlijk aan de grond te plakken. Die kun je ook gebruiken om omgevingspuzzels op te lossen en dat is het soort veelzijdigheid dat je wilt in een game als deze.
Die mix tussen horror, sci-fi en exploratie en onderzoek die Prey heeft kan heel potent zijn. De officiële trailer laat in dat opzicht al veel meer zien dan ik in het eerste uur heb kunnen spelen: gewichtsloze gedeeltes in het station, baasgevechten met grote aliens, slim gebruik van de speciale wapens, een crafting-systeem en puzzels die met de fysieke aspecten van de wereld spelen. Dat ziet er allemaal verdomde vermakelijk uit en Prey kan als de ingrediënten goed gemixt worden een hele, hele vette game gaan worden.
Dan moet ‘ie wel ook laten zien dat het meer is dan een alternatief verhaaltje en setting in een genre dat al een heel aantal goede games heeft. Alles moet gaan kloppen om van Prey een echt fenomeen te maken, maar deze eerste blik stemt me heel positief over de mogelijkheden die de game heeft om dat ook te gaan doen. 5 mei is het zover, dan kunnen we gaan kijken hoe dat allemaal afloopt met Morgan Yu en Prey.
[Afbeeldingen © Bethesda]
