Het woord reboot is tegenwoordig bijzonder hip bij gameontwikelaars. Van menig game uit vervlogen jaren, zoals double dragon en bijvoorbeeld het originele Xcom, zijn recent reboots uitgekomen en eigenlijk bijzonder goed ontvangen. Daarom ruiken meer ontwikkelaars geld en brengen hun oude game ook opnieuw uit. Sommige wat beter dan de andere, dat dan weer wel. Zo is er nu ook de reboot van Master of Orion, een serie die eigenlijk al een behoorlijke tijd niets van zich had laten horen. NGD Studios hebben geprobeerd de klassieke game te eren, maar ondertussen wel de look en feel op te poetsen tot een game die 2016 waardig is.
Master of Orion is een typische space-exploration game, waar het de bedoeling is dat je een ras kiest, zorgt dat het hen voorspoedig vergaat en uiteindelijk helpt uit te groeien tot de heersers van het heelal. Dit doe je voornamelijk door de map te verkennen, nieuwe gebieden te ontdekken en te koloniseren en nieuwe technologie te ontwikkelen. Als ik het met een andere game zou vergelijken dan zou dit nog het beste kunnen met de Civilization serie van Sid Meier. Je begint klein en met slechts 1 kolonie. Vanaf hier moet je zorgen voor groei en moet je facetten zoals voldoende voedsel, geld en onderzoek in technologie goed in balans blijven. Je kunt elke beurt al jou units iets laten doen (verplaatsen, aanvallen, koloniseren, etc). Gaandeweg de game zul je ook andere rassen tegen komen waar je vrede mee kunt sluiten om te handelen in goederen of waar je als je wilt ook gewoon oorlog mee kunt voeren en kunt pakken wat je toekomt. Verder zul je in de game nog rekening moeten houden met ruimte-piraten, het veroveren en bewaken van wormholes om snel te reizen en het mijnen van asteroïden om aan schaarse materialen te komen. Zoals je ziet dus voldoende om je even bezig te houden.
Met zoveel wat er te doen is en wat er op je af komt gaandeweg de game vond ik het bijzonder om te zien dat er eigenlijk niet direct van je gevraagd wordt om moeilijke menu’s door te gaan scrollen op zoek naar de juiste optie. De ontwikkelaar heeft namelijk een simpele manier gevonden om belangrijke zaken of opties in beeld te brengen zonder dat het helemaal vol staat met meldingen. Hierop klikken brengt je simpelweg naar een klein schermpje met keuzes die gemaakt kunnen worden en dat verdwijnt daarna weer. Het lijkt simpel, maar in een game waar zo veel gaande is vond ik dit bijzonder fijn. Uiteraard zijn die gigantische menu’s er wel voor de mensen die echt het uiterste uit de game willen halen.
Je kunt onder andere bijvoorbeeld belastingen aanpassen, technologische ontwikkelingen finetunen of zelfs je schepen helemaal aanpassen naar jouw smaak qua uiterlijk, defensieve/offensieve capaciteiten. Maar dit is dus geen noodzaak meer en dat verlaagt de instapdrempel voor dit type game behoorlijk naar mijn mening, wat een slimme zet is van de ontwikkelaar. Grappig detail voor de “snelle” spelers die alles doorklikken, is dat belangrijke events of gevechten worden gemeld in een soort nieuwsbulletin als filmpje. Klein detail, maar ik vond het grappig gevonden en het geeft de game toch een soort van intergalactische sfeer en lijken jouw acties opgemerkt te worden.
Tot hier gaat het allemaal prima. Zelfs grafisch ziet de game er gewoon acceptabel uit en worden de gevechten mooi weergegeven. Je kunt zelfs kiezen om het heft volledig in eigen handen te nemen of de AI het op te laten knappen waarna je een mooi filmpje van het gevecht te zien krijgt. Waar de game de plank echter jammerlijk mis slaat is op het gebied van AI. In de gevechten is dit nog best ok, maar algeheel in de communicatie tussen de rassen loopt dit niet lekker. Op een gegeven moment kom je er niet onderuit dat je een keer wordt aangevallen door een niet zo vriendelijk ras. Als jij dan niet zelf in de buurt bent met wat schepen kun je jouw bondgenoten vragen om samen met jou de oorlog te verklaren aan het vijandige ras en dus terug te vechten. Veelal zijn je bondgenoten wel welwillend, maar als ze dan eenmaal de oorlog verklaard hebben dan gebeurd er verder niets. Ze vallen niet aan, maar zij worden ook niet aangevallen en zelfs genegeerd door de vijandige partij. Deze gaat rustig op koers door naar jouw kolonie en negen van de tien keer ben je dus gewoon je kolonie kwijt als je er zelf te laat bij bent.
Wat ook wel vervelend kan zijn is het ontbreken van een optie om rassen af te schrikken die vijandig lijken te worden. Het kwam bijvoorbeeld voor dat ik naast een kolonie van mij een ras zag dat neutraal tegenover mij stond, maar wel steeds meer slagschepen in dat gebied plaatste. Het was overduidelijk dat er een aanval aan zou komen. Ik had ook wat schepen paraat in dat gebied, maar wilde eigenlijk diplomatie toepassen om te zeggen dat ik sterker was dan hem en het stom was om aan te vallen. De keuze blijft echter beperkt tot niets doen en de aanval af te wachten of zelf de oorlog verklaren. Doe je dat laatste echter kan dit weer slecht vallen bij zijn bondgenoten die dan ook vijandig naar mij kijken. Een jammerlijk dilemma dus wat voorkomen had kunnen worden als de ontwikkelaar meer diplomatieke opties had geboden.
Het spel lijkt dus, ondanks de aanwezige diplomatieke (maar beperkte) opties meer gericht te zijn op spelers die via brute kracht gewoon het heelal voor zichzelf willen claimen. Voor die spelers is er dan ook best veel te halen. Zolang je verder geen bondgenootschappen sluit en puur op overwinnen speelt kan het spel echt uitdagend zijn. De multiplayer brengt een zelfde vorm van speelstijl met zich mee wat het beste aan lijkt te slaan, maar veel heb ik er nog niet mee gedaan gezien er weinig tegenstanders online bleken te zijn. Overal gezien slaagt de game er dus goed in om een waardige reboot van het origineel waar te maken. Ondanks wat kleine foutjes, mag het zeker een uitdagende game genoemd worden waar je behoorlijk wat uren aan kwijt gaat zijn als je eenmaal begint.
