Dankzij Pokémon Go begin en eindig ik elke dag met een wandeling van zo’n vijf kilometer, iets wat ik niet bepaald als normaal gedrag voor mij zou kwalificeren. Maar Pokémon Go is ook niet normaal. Inmiddels heeft het grote delen van de (westerse) wereld overgenomen. Als je zegt dat iedereen het speelt, iets wat normaal gesproken een flinke overdrijving zou zijn, zit je in dit geval ook nog eens dicht bij de waarheid.
Het is fascinerend om te zien hoeveel mensen opeens interesse hebben in een game – en Pokémon. Nog opvallender is dat er ook nog eens een hoop op Pokémon Go valt aan te merken. Pokémon Go heeft namelijk best wel wat gebreken, maar die lijken het succes niet in de weg te staan.
Het idee van Pokémon Go is – zoals velen al uit ervaring weten – dat je met je telefoon met GPS aan rondloopt en dat er dan opeens een Pokémon in de buurt verschijnt die je kunt vangen. Daarbij kun je via de camera van je telefoon de Pokémon in de omgeving om je heen zien. Naast het vangen kun je ze ook sterker maken en ermee vechten. Het zou zomaar een Pokémon-game kunnen zijn.
Maar dat is het niet echt. Het levelsysteem en de gevechten zijn zwaar versimpeld. Bij elke Pokémon die je vangt krijg je candy van die soort Pokémon, wat je kunt gebruiken om een beestje van bijbehorende soort in rang te laten stijgen of te laten evolueren. Het vechten doe je met wat tikken (aanvallen) en swipen (ontwijken) tegen een Pokémon van iemand anders, die computergestuurd de gym waar hij is achtergelaten verdedigt.
Diepgang lijkt hier niet echt een doel van de ontwikkelaars te zijn. Nu is dat enigszins begrijpelijk als je Pokémon Go ziet als een game voor de massa. Dan kunnen te ingewikkelde systemen mensen gaan afschrikken. Echter denk ik wel dat ontwikkelaar Niantic hier is doorgeslagen. De complete strategie achter Pokémon is gereduceerd tot een getalletje dat grotendeels bepaald of je een gevecht wint of verliest. Het maakt de gevechten bovenal saai en grotendeels voorspelbaar. Meer diepgang, en vooral spektakel, zou de game geen kwaad doen.
Net zoals enkele zeer voor de hand liggende maar toch ontbrekende functionaliteiten zoals met andere spelers vechten of ruilen. Dergelijke sociale componenten ontbreken (nu nog) terwijl inmiddels wel is gebleken dat de game het juist van zijn sociale aspect moet hebben.
Het vangen van de Pokémon is conceptueel dan wel weer helemaal in orde, maar een matige uitwerking verstoort het toch nog. Het hele idee dat een Pokémon spontaan opduikt vormt de basis. Het ontbreken van gevechten bij het vangen versnelt het proces waardoor je niet tien minuten lang bezig bent, dus dat is prima.
Waar het echter fout gaat is dat ze juist vaker in bewoonde gebieden opduiken. Iemand die, zoals mij, op het platteland woont moet dus veel meer moeite doen om überhaupt iets te vangen, laat staan de zeldzamere soorten te vinden. Daarbij duiken Pokémon vaak ook op vaste locaties op, wat an sich niet zo’n probleem is, maar wel de vraag oproept wat er mis is met het stukje straat verderop.
Het zijn dingen die bij vlagen ergerlijk kunnen zijn. Je moet maar net op de goede plek wonen en je krijgt allerlei Pokémon, Pokéstops en gyms zo in je schoot geworpen terwijl een ander eerst twintig minuten moet fietsen. De ironie is dat dit juist de omgekeerde situatie is van wat je van Pokémon zou verwachten. Juist de buitengebieden, de bossen en de zandpaden zouden overladen moeten zijn, maar dat zijn ze niet.
Over de exacte redenen kunnen we alleen speculeren, maar het lijkt logisch dat er een soort inschatting is gemaakt van wat ‘veilig’ gebied is om zonder problemen – en legaal – rond te lopen. Daar zit wel wat in, maar uiteindelijk blijft een openbare weg een openbare weg, en wat mij betreft zouden alle openbare wegen gelijk behandeld moeten worden.
Als spel zelf is het dus al niet perfect, en dan zijn er ook nog een hoop technische problemen. Nog steeds kan de game de vraag niet bijbenen en blijken de servers toch nog enkele keren per dag overbelast of zeer traag te reageren. Door het ontbreken van verdere toelichting van wat er precies fout gaat lijkt de game vaak vast te lopen. Schrödingers Pokéball is inmiddels een ding.
Daarbij blijkt het metertje dat aangeeft welke Pokémon in de buurt zijn voor velen niet (meer) te werken en is de game ook niet erg vriendelijk voor je batterij. De game moet namelijk altijd geopend zijn om Pokémon in de buurt te registreren. Een batterij besparings-optie zorgt ervoor dat je scherm zwart wordt als je je telefoon naar beneden kantelt, maar omdat alle knoppen wel nog gewoon werken wordt de game toch nog vaak onbedoeld naar de achtergrond gebracht. Dat een incense, een item waarmee je gedurende 30 minuten Pokémon naar je toe lokt, echter wel gewoon aftelt als de app is gesloten is dan weer enigszins hypocriet: of alles werkt door, of alles stopt.
Maar ondanks alles wat er op Pokémon Go valt aan te merken zijn er ook een aantal dingen zeer prijzenswaardig. De in-app aankopen zijn redelijk. Je kunt alles doen zonder dingen te kopen en het is een verademing te zien dat het niet mogelijk is om Pokémon of evoluties te kopen. Iets wat buitengewoon opvallend is gegeven hoe de game-industrie opereert.
En dan nog het ultieme argument vóór Pokémon Go: de sociale interactie. Het kan je niet ontgaan zijn hoe deze game mensen bij elkaar brengt, mensen naar buiten laat gaan en de hartverwarmende verhalen van ouders van een kind met autisme dat opeens met mensen doet praten; Pokémon Go krijgt het allemaal voor elkaar, simpelweg door dat wat Pokémon ideologisch gezien altijd was in de praktijk te brengen.
Misschien is Pokémon Go dan wel geen goede game, maar het is zoals Magikarp in de pokédex van deze game wordt beschreven:
“Magikarp is a pathetic excuse for a Pokémon that is only capable of flopping and splashing. This behavior prompted scientists to undertake research into it.”
Pokémon Go is een spel vol gebreken, van slecht uitgewerkte gameplay tot technische problemen. Maar dat weerhoudt niemand ervan het te spelen en het geweldig te vinden. En ik doe gewoon mee.
